Ako ang Pasanin Niya

"Hindi pa." Umiling si Xia Qingwei.

Mabilis na nagsalin si Lu Man ng sabaw para kay Xia Qingwei, pinainom muna siya ng isang mangkok ng sabaw ng isda bago nagsalin ng lugaw para sa kanya. Inilabas din niya ang mga ulam at pinakaing si Xia Qingwei.

Naamoy ng pasyente sa katabing kama ang almusal na dala ni Lu Man at nakaramdam ng gutom. "Ang bango! Mas masarap kaysa sa pagkain sa ospital."

Nasa double room si Xia Qingwei dahil hindi kayang bayaran ni Lu Man ang single room, dahil sa kasalukuyang kalagayan ng kanyang pananalapi.

Bukod doon, maganda rin naman ang may kasama sa iisang kwarto sa ospital. At kung sakaling hindi maganda ang pakiramdam ni Xia Qingwei at wala si Lu Man, may ibang taong makakatulong sa kanya at maaari silang magtulungan.

Tanong ni Lu Man, "Tiya Chai, kumain ka na ba ng almusal?"

Mabilis na sumagot si Tiya Chai, "Kumain na ako." Kahit na gusto niya ng masarap na pagkain, nahihiya siyang humingi sa ibang tao.

Pero nagsalin pa rin si Lu Man ng sabaw ng isda. "Kung ganoon, uminom ka naman ng sabaw, niluto ko ito kaninang umaga."

Namula ang mukha ni Tiya Chai at kumaway. "Ito... Hindi ko kayang tanggapin."

"Wala iyon, inumin mo lang. Marami pa akong dala, kung gusto mo, bibigyan pa kita." Ngumiti si Lu Man habang inilalagay ang mangkok sa kamay ni Tiya Chai.

Sa totoo lang, inihanda niya ang mangkok na iyon para sa sarili dahil hindi pa siya nag-aalmusal at gusto niyang kumain kasama si Xia Qingwei.

Gayunpaman, sa mismong sandaling iyon, dumating ang asawa ni Tiya Chai matapos hugasan ang mga kubyertos at lalagyan ng almusal, at nang makita ang nangyayari, pinagalitan niya ito. "Nasa edad ka na pero kumikilos ka pa rin tulad ng bata, humihingi ng pagkain sa iba."

Napangiti si Tiya Chai sa kahihiyan, "Kasi sobrang sarap ng sabaw ng isda na ito, Matandang Xia[1], ang swerte mo na may mabuting anak na tulad niya."

Kahit na may isang anak na lalaki at dalawang anak na babae si Tiya Chai, abala silang lahat sa trabaho at sa pinakamarami ay bumibisita lang sila isang araw tuwing weekend, at nagpapalitan pa sila, isa-isang tao bawat araw, lalo na sa pagluluto para sa kanya.

"Oo, ako ang naging pabigat sa kanya, kung hindi, hindi siya magiging ganito kapagod," buntong-hininga ni Xia Qingwei.

"Nanay, huwag mong sabihin 'yan." Huminga nang malalim si Lu Man, hindi niya kayang marinig si Xia Qingwei na nagsasabi ng mga nakakasira ng loob na bagay. "Hangga't nandito ka, may tahanan ako. Kung hindi, wala akong taong nagmamalasakit sa akin. Kaya dapat kang maging malakas at malusog."

Namula ang mga mata ni Xia Qingwei at hinimas ang buhok ni Lu Man.

Oo, ang kawawa niyang anak ay siya na lang ang meron ngayon.

Sa ganitong klaseng ama, parang wala na rin siyang ama.

Hindi, mas mabuti pang wala na lang.

"Tama nga, tama si Lu Man. Walang sinuman ang kasing-buti ng tunay na ina, kahit gaano katanda ang isang anak, kailangan pa rin nila ang kanilang ina para suportahan sila. Kung hindi, kung mag-isa lang siya, kahit na apihin siya ng iba, walang malulungkot para sa kanya." Payo rin ni Tiya Chai.

Kahit na matagal na siyang nakakasama sa iisang kwarto sa ospital ni Xia Qingwei, hindi niya gaanong alam ang tungkol sa pamilya ni Xia Qingwei dahil karaniwan ay si Lu Man lang ang bumibisita kay Xia Qingwei pero lagi siyang abala.

Kaya noong una, akala niya biyuda si Xia Qingwei.

Gayunpaman, kalaunan, mula sa mga pag-uusap nina Xia Qingwei at Lu Man, unti-unti niyang nahinuha na malamang ay diborsyada si Xia Qingwei, at ang ama ni Lu Man ay muling nag-asawa at hindi mabuti ang pakikitungo kay Lu Man.

Kung hindi, bakit lagi tinatanong ni Xia Qingwei si Lu Man tuwing bumibisita ito kung mabuti ba ang pamumuhay niya?

Dahil kung mabuti ang pakikitungo ng kanyang ama sa kanya, bakit kailangang mag-alala ni Xia Qingwei?

Sabi nga nila, pagkatapos muling mag-asawa, nagbabago ang ama, hindi na siya nananatiling pareho, at totoo nga iyon.

Bukod pa rito, kahit na napakasakit ni Xia Qingwei, ni minsan ay hindi siya binisita ng ama ni Lu Man, tunay na walang-pusong tao siya.

"Huwag kang mag-alala, anuman ang mangyari, gagaling ang nanay mo, at pagkatapos ay makakatayo ako nang maayos para sa iyo," sabi ni Xia Qingwei, at pinatatag ang sarili.

"Tama." Tumango si Lu Man. "Nanay, kailangan mong gumaling kaagad. Gusto kong kumain ng mga niluluto mo para sa akin araw-araw. Namimiss ko na ang iyong sinigang na isda, pritong hipon at sweet and sour na baboy."

[1] Ito ay isa pang palakaibigan na paraan ng pagtawag sa ibang tao.