Kabanata 1 Si Carlo de Luna

Carlo POV

 Sa isang ordinaryong umaga sa lungsod ng Pagadian, nagising ako nang maaga tulad ng dati. Ang sikat ng araw ay unti-unting pumapasok sa maliit kong kwarto, nilalambingan ang mga kagamitan na tila ba simpleng buhay lang ang nakalaan sa akin. Ngunit sa loob ng puso ko, alam kong may kakaibang landas na naghihintay sa akin — ngunit hindi pa ngayon.

Dalawampu’t limang taon na ako, isang henyo sa matematika at siyensya, ngunit hindi ito ang dahilan kung bakit ipinagmamalaki ako ng marami. Sa isang pribadong paaralan para sa mga estudyanteng may espesyal na pangangailangan, nagtuturo ako araw-araw. Ang mga batang iyon ang inspirasyon ko, dahil kahit sila’y may mga kahinaan, walang pumipigil sa kanila para mangarap. Dito ko nararamdaman na may halaga ang ginagawa ko.

Bukod sa pagiging guro, ako rin ang pinuno ng Quantum Gang — isang grupong naglalaban sa mga pirata sa paligid ng aming lungsod gamit ang mga imbensyong ginawa namin. Hindi ito basta grupo ng mga kriminal; kami ang mga taga-proteksiyon gamit ang agham at teknolohiya. Mula sa simpleng gadgets hanggang sa mga makabagong armas, ako ang utak sa likod ng lahat ng ito. Mahilig ako sa Khali at Aikido, mga sining ng pakikipaglaban na itinuro sa akin ng tatay ko, si Pedro de Luna.

Si Tatay Pedro ay hindi lang basta ama, kundi isang mahusay na martial artist at mentor. Siya ang nagturo sa akin ng disiplina at tapang, ng respeto at pagmamahal sa pamilya at bayan. Bukod dito, nandiyan si Nanay Maria di Mapili, isang guro ng panitikan, na nagmulat sa akin sa ganda ng tula at nobela. Sila ang dahilan kung bakit hindi lang ako puro teknikal; marunong din akong lumutang sa sining.

Habang naghahanda para sa klase, bumati sa akin si Nanay ng isang malambing na ngiti. “Carlo, huwag kalimutan ang proyekto ng mga bata sa hapon, ha? Malapit na ang pagsusulit nila.”

Ngumiti ako bilang tugon. “Oo naman, Nay. Sigurado akong magagawa namin ito nang mahusay.”

Sa paaralan, masaya ako nakikitang nagsisikap ang mga estudyante. Sila ang dahilan kung bakit araw-araw akong bumabangon. Sa pagtuturo ko sa kanila ng matematika, pinapakita ko kung paano nakakatulong ang agham sa pang-araw-araw na buhay, kahit pa sa kanilang mga hamon.

Pagkatapos ng klase, naglakad ako papunta sa aming headquarters ng Quantum Gang, isang lihim na gusali sa ilalim ng lungsod. Dito namin pinagpaplanuhan ang mga misyon para protektahan ang lungsod laban sa mga pirata na nananakot at naninira.

Kasama ko ang mga kasapi, mga kaibigan na may kanya-kanyang galing sa agham at teknolohiya. Nag-usap kami tungkol sa mga bagong imbensyon, mga estratehiya, at kung paano mapapabuti pa ang aming mga armas.

 “Carlo, nakita mo ba ang bagong drone prototype na ginawa ni Lito?” tanong ni Aris, isa sa mga kasamahan.

“Opo, maganda ‘yan. Mas mabilis at mas matibay. Malaki ang magiging tulong nito sa surveillance,” sagot ko.

Sa labas ng aming tagpuan, tahimik ang lungsod pero alam naming may mga panganib na naglalakbay sa dilim. Kami ang tanging depensa laban sa mga pirata na sumisira sa kapayapaan.

 Sa likod ng lahat ng ito, hindi ko pa alam ang isang lihim na nakatago sa aking dugo—isang kapangyarihang matagal nang naghihintay na muling sumiklab. Ngunit sa ngayon, ang mundo ko ay umiikot lamang sa mga bata sa paaralan, mga imbensyon, at ang Quantum Gang.

 Sa gabi, habang naglalakad pauwi, naalala ko ang mga tula na isinulat ko noong bata pa ako. Sa bawat salita, nadarama ko ang isang kakaibang liwanag na nagbibigay-lakas sa akin.

Pumasok na ang gabi sa lungsod ng Pagadian nang mag-ring ang telepono ko bandang alas-8. “Carlo, ito si Roger,” boses ng kasama ko sa kabilang linya, mahigpit at seryoso.

 “May mga masasamang gang sa Boulevard, nag-utos ang mayor na sugpuin namin sila. Kailangan naming umalis agad,” aniya.

Walang palya, alam namin na kapag ang mayor ang nag-utos, hindi pwedeng balewalain. Mabilis akong bumaba sa bahay, isinara ang mga kagamitan, at naglakad papunta sa aming tagpuan.

Kasama ko ang apat pang kasamahan: si Roger, isang eksperto sa baril; si Aris, isang master sa close combat; si Lito, imbentor ng mga gadget; at si Mario, matibay sa pakikipaglaban gamit ang kamay at paa.

Pagdating namin sa Boulevard, ramdam na ramdam ang tensyon sa hangin. Nakita namin ang limang gangstah na kilala sa tawag na Lawis Gang — matitipunong lalaki, armado ng makabagong baril at bihasa sa hand to hand combat. Malinaw na handa silang sumalubong sa amin.

 “Mga kasama, handa na ba kayo?” tanong ko, habang inaayos ang suot at inilalabas ang aming mga sandata.

“Handa na, Carlo. Wala silang alam sa aming mga imbensyon,” tugon ni Lito. Lumapit ang Lawis Gang nang walang takot. Nagsimula ang bakbakan — putok ng baril, sigaw, at ingay ng mga suntok at sipa. Sa kabila ng modernong armas, ginamit namin ang pinaghalong teknolohiya at sining ng Khali at Aikido na itinuro ng tatay ko.

Si Roger ang unang lumaban, mabilis niyang tinira ang mga kalaban gamit ang kanyang smart pistol. Pero hindi lang sapat ang baril para mapigilan ang mga ito. Dito pumasok ang aming mga kamay at mga paa.

Isang kalaban ang sumugod kay Aris, pero ginamit niya ang mabilis na galaw ng Aikido para maikot ang kalaban at mahulog ito sa lupa. “Hindi kayo makakawala!” sigaw ni Mario habang hinahagis ang isang kalaban papunta sa pader.

 Pinakita namin ang galing ng Quantum Gang, hindi lang sa teknolohiya kundi pati sa lakas ng loob at disiplina sa pakikipaglaban.

Isa-isang bumagsak ang mga Lawis Gang. Naubos ang kanilang lakas sa mga suntok, sipa, at bala mula sa aming mga baril. Sa huli, wala nang natirang kalaban kundi ang mga pulis na dumarating para hulihin sila.

 Huminto ang putukan. Napawi ang tensyon sa paligid, at ramdam namin ang tagumpay sa bawat paghinga.

“Great job, team,” sabi ko habang pinipisil ang balikat ni Roger. “Napatunayan natin na kaya nating protektahan ang lungsod.”

 Pagkatapos, agad kaming dinala sa City Hall. Dumating ang mayor na may ngiting tagumpay sa kanyang mukha.

“Carlo, Roger, at Quantum Gang, saludo kami sa inyo,” sabi ng mayor habang iniabot ang isang pabuya. “Salamat sa paglilinis ng Boulevard. Hindi namin makakamit ang kapayapaan kung wala kayo.”

 Binigyan kami ng medalya at sertipiko bilang pagkilala sa aming serbisyo.

Habang nakatayo sa harap ng maraming tao, ramdam ko ang bigat ng responsibilidad. Hindi lang ito laban sa mga masasamang loob; ito ay laban para sa kinabukasan ng lungsod at ng mga tao.

 Pag-uwi ko, naisip ko ang sinabi ni Nanay tungkol sa tula: “Ang tunay na lakas ay hindi lang sa armas, kundi sa puso at diwa.”

 Hindi ko pa alam kung gaano kalalim ang kwento ng aking kapalaran, pero alam ko na simula pa lang ito.

 Pag-uwi ko mula sa mahabang araw na puno ng laban at tagumpay, ramdam ko ang pagod sa katawan, pero ang isip ko ay tila naglalakbay pa rin sa mga eksenang nangyari. Habang binubuksan ko ang pinto ng bahay namin, naramdaman ko ang malamig na simoy ng hangin na galing sa sala.

 Doon, nakita ko si Nanay Maria, nakaupo sa lumang upuan na yari sa kahoy, may hawak na aklat ng panitikan. Nakangiti siya nang makita ako. "Carlo, napagod ka siguro," wika niya, "pero alam kong may dala kang kwento sa puso mo."

 Tumango ako, naupo sa tabi niya at hinawakan ang kanyang kamay. "Oo, Nay. Marami ang nangyari. Ang Quantum Gang ay nakasugpo ng isang malaking banta sa Boulevard."

 Ngumiti siya at hinikayat akong tumayo. “Bakit hindi mo ipahayag ang mga damdamin mo sa tula? Ipagpatuloy mo ang talento mo sa pagsusulat.”

 Binigyan niya ako ng espasyo at tahimik na naghintay habang inihanda ko ang sarili ko. Huminga nang malalim at unti-unting binigkas ang mga linya na matagal ko nang isinulat, isang awit na patula para sa mga taong tulad namin, mga mandirigma at guro ng liwanag.

 “Sa dilim ng gabi, may apoy na sumisiklab,

 Hindi sa armas, kundi sa puso’y naglalagablab.

Mga taong naglalakad sa landas ng pag-asa,

Di sumusuko, kahit sa unos ay lumalaban pa.”

Narinig ko ang mahina niyang paghinga, tila naaantig sa mga salita. Nagpatuloy ako.

 “Ang liwanag na tangi, sa loob ay naglalaban,

Hindi apoy ng digmaan, kundi apoy ng pag-ibig na wagas.*

Sa bawat pagsubok, lakas ay di nauubos, Pag-asa ng bayan, sa puso’y walang kapantay.”

Pinilit ko ang aking sarili na ilahad ang bawat salita nang may puso, para maramdaman ni Nanay ang lalim ng mga damdamin na bumabalot sa aking pagkatao. Siya ang unang nakikinig sa mga lihim ng aking kaluluwa.

“Sa bawat hakbang na tinatahak sa landas ng gabi,

Mga bayani’y sumisigaw ng kapayapaan sa luntiang labi.

Hindi kami mga diyos, ngunit may taglay na tapang,

Dumagat ng liwanag, tagapagmana ng hangin at hangad.”

Nang matapos ko, tumayo si Nanay at niyakap ako nang mahigpit. “Carlo, ang iyong mga salita ay nagbibigay liwanag sa madilim na mundo. Hindi lang ikaw ay henyo sa agham, kundi isang makata na may puso para sa bayan.”

Napangiti ako sa kanyang mga salita, ngunit sa loob ko, alam kong marami pa akong dapat tuklasin tungkol sa sarili ko—mga lihim ng lahi ko, ng aking kapangyarihan, at ng tadhana na naghihintay.

Matapos ang ilang sandali ng katahimikan, nagtanong si Nanay, “Carlo, napansin mo ba ang kakaibang lakas sa loob mo nitong mga nakaraang araw?”

Tumingin ako sa kanya, nag-isip ng malalim bago sumagot. “Hindi ko pa alam, Nay. Parang may tinatago ang dugo ko, isang lihim na hindi ko pa nauunawaan.”

Ngumiti siya, at sabi niya, “Marahil, dumating na ang panahon upang tuklasin mo ang iyong tunay na sarili. Hindi lamang ikaw tagapagturo o mandirigma, kundi tagapagmana ng liwanag na pinagmulan ng ating lahi.”

Habang nanonood siya sa aking mga mata, ramdam ko ang bigat ng kanyang sinabi, at ang init ng pagmamahal na nagmumula sa kanyang puso. Hindi ko pa lubos na naiintindihan, ngunit naramdaman ko ang simula ng isang bagong paglalakbay.

Bumalik ako sa aking kwarto, umupo sa lamesa, at sinimulang isulat ang mga bagong tula at nobelang sumisilip sa aking isipan. Sa bawat titik na inilalapat ko sa papel, unti-unti kong nararamdaman ang pagtibok ng isang malakas na puso—hindi lang dahil sa dugo ng aking mga magulang, kundi dahil sa isang tadhana na naghihintay na ipakita ang tunay kong lakas.

Sa madilim na silid, nag-isip ako ng mga posibilidad. Ano ba talaga ang ibig sabihin ng tagapagmana ng liwanag? At paano ko haharapin ang mga hamon na unti-unting lumalapit sa akin?

 Sa labas ng bintana, ang mga ilaw ng lungsod ay naglalaro sa dilim, parang mga bituin na naglalakbay sa kalangitan. Sa puso ko, may nag-aalab na apoy—isang apoy na hindi pa handang sumabog, ngunit tiyak na darating ang araw na ito ay magiging ilaw para sa madilim na mundo.