Kabanata 2: Sa paaralan at Eskenita

Kinabukasan, muli akong nagising nang maaga. Ang sinag ng araw ay dahan-dahang pumapasok sa maliit kong silid-tulugan, nagbibigay liwanag sa mga pader na may mga poster ng mga siyentipiko at mga matematika formula. Sa isip ko, alam kong may isang araw na puno ng pag-asa at oportunidad.

Sa loob ng paaralan, handa na ang mga estudyante ko sa espesyal na klase. Ang mga batang ito ay higit pa sa karaniwan — mga over gifted na may mga natatanging pangangailangan. Sa kabila ng kanilang mga limitasyon, nakakakita ako ng walang katapusang potensyal sa kanilang mga mata.

Pumasok ako sa silid-aralan at ngumiti. “Magandang umaga sa inyong lahat,” bati ko sa mga nakaupo nang tahimik.

 “Magandang umaga, Sir Carlo!” sabay-sabay nilang tugon, puno ng sigla at interes.

Inumpisahan ko ang klase sa pamamagitan ng pagbibigay ng isang simpleng tanong. “Ano ang ibig sabihin ng kinabukasan para sa inyo?”

 Tahimik sila sandali, ngunit si Miko, isang batang mahilig sa matematika, ang unang nagsalita. “Sir, ang kinabukasan ay isang lugar kung saan pwede nating baguhin ang mundo gamit ang agham.”

 Tumango ako, natutuwa sa sagot. “Tama ka, Miko. Ang kinabukasan ay puno ng mga posibilidad, at ang agham ang susi upang maabot natin ito.”

 Habang naglalakad ako sa gitna ng mga mesa, ipinakita ko ang isang eksperimento. “Ngayon, gagamit tayo ng simpleng kemikal upang makita ang reaksyon na nagdudulot ng liwanag. Ito ay tinatawag na chemiluminescence.”

Kinuha ko ang mga kagamitan: mga test tube, kemikal, at ilaw na manipis. Habang iniinjeksyon ang kemikal sa test tube, unti-unting nagliwanag ito ng malamlam na asul.

“Wow!” sigaw ni Carla, isang batang may espesyal na kakayahan sa physics. “Para itong bituin na sumisiklab sa dilim!”

“Iyan ang magandang bahagi ng agham,” sabi ko. “Nakikita natin ang liwanag kahit sa pinakamadilim na sulok ng mundo.”

 Habang nagtuturo, nakikita ko ang mga mata ng mga bata na naglalagablab sa kuryosidad. Sa kabila ng kanilang mga pagsubok, hindi nawawala ang kanilang kagustuhang matuto.

 Matapos ang eksperimento, binigyan ko sila ng isang proyekto — gumawa ng isang imbensyon na makakatulong sa kanilang komunidad. Napangiti sila at nagsimula nang mag-isip nang malalim.

Pagkatapos ng klase, nakipag-usap ako kay Gng. Lina, ang guidance counselor ng paaralan. “Sir Carlo, napapansin ko ang dedication mo sa mga bata. Nakakatulong talaga ang mga pagtuturo mo para maibsan ang kanilang mga kinahaharap.” Nagpasalamat ako. “Para sa akin, sila ang kinabukasan. Kaya’t kahit ano pa ang pagsubok, mahalaga ang mga ito.”

Pag-uwi ko, iniisip ko ang mga batang iyon — sila ang tunay na pag-asa ng bayan. Sa bawat aralin na itinuro ko, naghahanap ako ng paraan upang ipaalam sa kanila na kahit sa gitna ng dilim, may liwanag na maggagabay.

Habang naglalakad mabigat pa rin ang utak ko sa mga tinalakay naming aralin, ngunit ramdam ko ang kasiyahan sa puso dahil sa mga ngiti ng mga bata. Sa paglabas ko ng paaralan, pinili kong maglakad sa mas tahimik na eskinita pauwi, upang makapag-isip nang malinaw.

 Mababa ang araw, at dahan-dahan nang lumulubog sa likod ng mga gusali. Habang nilalakaran ko ang sementadong daan, napansin ko ang isang matandang babae na tila nagmamadali, may hawak na sako ng mga gulay at prutas. Sa isang saglit, may biglang tumakbo at kinuha ang ilan sa mga paninda niya — isang kabataan na mabilis na humakbang papalayo.

 “Hoy! Hulihin ninyo!” sigaw ng matanda, nanginginig sa takot at pagkabigla.

 Hindi ko napigilan ang sarili kong lumapit. “Alam ko kung paano tayo makakatulong,” sabi ko sa kanya, habang tinitignan ang nagtatakbong kawatan.

 Tumakbo ako ng mabilis, gamit ang aking kaalaman sa Khali upang hindi lang mabilis kundi matibay ang aking mga hakbang at galaw. Sa eskinitang madilim at makipot, napigil ko ang kawatan sa pamamagitan ng mabilis na pag-ikot ng kamay, pinigilan ang paglabas ng kanyang mga kamay gamit ang isang mahigpit na grab.

 “Huwag ka nang tumakbo pa,” sabi ko, mahigpit ngunit hindi mapang-api. “Ibabalik mo ang mga ninakaw mo.”

 Tumingin siya sa akin nang takot at nanginig, at ibinalik ang mga paninda sa matanda. Napansin ko ang mga sugat sa mga kamay niya, tanda ng hindi magandang buhay na kanyang dinaraanan.

 Pinagsilbihan ko ang matanda na kumuha ng kanyang mga gulay. “Salamat, binata. Kung wala ka, hindi ko alam kung ano ang gagawin ko,” aniya, may luha sa mata.

 Ngumiti ako nang mahina. “Walang anuman, Lola. Dapat tayong magtulungan sa ganitong panahon.”

Habang pinapanood ko ang matanda na umalis, napaisip ako. Sa mundo kung saan ang dilim ay madalas na nangingibabaw, ang mga munting liwanag na tulad ng matanda ay ang dahilan upang patuloy akong lumaban.

Bumalik ako sa paglalakad pauwi, dala ang bigat ng mga karanasan ng araw — ang laban ng Quantum Gang, ang mga batang tinuturuan ko, at ngayon ang pangyayaring ito sa eskinita.

Habang iniisip ko ang nangyari, naalala ko ang mga tula na aking binasa noong nakaraang gabi.

“Sa bawat luha ng pagdurusa, may liwanag na nagmumula,

Hindi sa kapangyarihan ng armas, kundi sa puso ng bawat tao.”

 Sa puso ko, nagising ang isang bagong damdamin — ang responsibilidad na hindi lamang protektahan ang lungsod laban sa mga masasama, kundi tulungan ang mga mahihina na parang lola na iyon.

 Pagdating ko sa bahay, kinausap ko si Nanay Maria tungkol sa nangyari. “Nay, nakakita ako ng isang matandang ninakawan. Hindi ko siya iniwan hanggang sa maibalik ang kanyang paninda.”

Tumango siya, at may ningning sa kanyang mga mata. “Minsan, Carlo, ang tunay na laban ay hindi lang sa mga kalsada. Ito ay sa puso at sa pang-araw-araw na buhay.”

Pagkatapos ng hapunan, umupo ako sa maliit na sala ng aming bahay kasama si Tatay Pedro. Siya ang aking mentor sa Khali at Akido, ang taong unang nagturo sa akin kung paano kontrolin ang katawan at isipan sa harap ng panganib. Ang kanyang mga mata ay matalim, ngunit puno ng pagmamalasakit.

“Nakita ko sa mga galaw mo kanina,” wika niya habang iniikot ang tasa ng kape sa kamay, “ang bilis mo sa pagdakip sa kawatan. Magaling, anak.”

Napangiti ako nang bahagya. “Salamat, Tatay. Pero masakit isipin na marami pang ganitong pangyayari sa paligid.”

Tumango siya, “Hindi mo lang dapat gamitin ang lakas mo para sa sarili. Ginawa ko ito noon, at ngayon ay pinapasa ko sa iyo ang responsibilidad na tagapagligtas ng lungsod.”

“Alam ko, Tatay,” sagot ko, “pero minsan, parang mabigat ang lahat. Maraming nangangailangan ng tulong — mga bata sa paaralan, mga lola sa eskinita, mga tao na tinatakot ng mga masasama.”

“Yan ang tunay na laban, Carlo,” paliwanag niya, “hindi lang sa bakbakan o labanan. Ang pinakamahirap ay ang panatilihin ang puso mong matatag at mapagmahal kahit sa gitna ng kaguluhan.”

Habang nag-uusap kami, pumasok si Roger, ang pinaka-maaasahang kasama ko sa Quantum Gang. “Sir Carlo, Tatay Pedro,” bati niya, “may update tayo tungkol sa mga gang na sumisira sa lungsod.”

Pinakinggan naming maigi ang mga balita. “Lumakas ang mga Lawis Gang sa paligid ng boulevard, pero pagkatapos ng laban natin moong naakaraang gabi, tila nagsimulang umatras ang iba,” dagdag ni Roger.

Nagbahagi siya ng mga plano ng Quantum Gang — hindi lang basta laban, kundi mga proyekto para tulungan ang mga mahihirap na komunidad, mga programa sa edukasyon, at pagtuturo ng disiplina sa mga kabataan para maiwasan ang pagpasok sa masasamang grupo.

Tumango si Tatay Pedro, “Maganda iyan. Hindi lang ang lakas ang kailangan. Kailangan din ng puso at disiplina.”

Naramdaman ko ang bigat ng responsibilidad na nakasalalay sa akin. Ngunit sa kabila nito, alam ko na hindi ako nag-iisa. May mga taong kasama ko sa laban, may mga batang hinihintay ang pag-asa, at may isang pamilya na laging nandiyan para sa akin.

“Handa na akong ipagpatuloy ang laban, Tatay,” sabi ko, “hindi lang para sa Quantum Gang, kundi para sa lahat ng nangangailangan.”

Ngumiti siya at nilapitan ako, niyakap nang mahigpit. “Tiwala ako sa iyo, anak.”

Pagkatapos ng usapan namin, nagplano kami ni Roger ng susunod na hakbang para sa Quantum Gang. “Kailangan nating palakasin ang presensya natin sa mga lugar na apektado ng krimen,” sabi niya. “Pero higit pa rito, kailangan nating maglatag ng mga paraan para mabigyan ng pag-asa ang mga tao.”

“Puwede tayong magsimula sa mga youth outreach programs,” sagot ko. “Magtuturo tayo ng martial arts, agham, at tamang asal. Kung mapapalapit tayo sa mga kabataan, mababawasan ang mga masasamang gawain.”

“Tama,” sabi ni Roger. “At syempre, kailangan din natin ng mga bagong imbensyon para suportahan ang mga operasyon natin.”

Habang nag-uusap, ramdam ko ang saya sa puso ko — isang bagong yugto ng laban na puno ng pag-asa, pagbabago, at liwanag.