บทที่ 3

บทที่ 3 สมุดสุดเก่า

ในสนามทดสอบเซราฟยื่นมือไปทดสอบอีกครั้ง เเสงสีทองส่องเเสงเหมือนของเด็กทั่วไป “ ผ่าน คนต่อไป „ เซราฟผ่านการทดสอบเดินมายืนด้านข้างเซเรีย เซเรียทำท่าจะพยายามปลอบใจเซราฟเเต่ไม่รู้จะทำยัังไงดี “ ไม่เป็นไรค่ะพี่ หนูจะปกป้องพี่เอง รับรองได้ „

เวลาผ่านไป เด็กเเต่ละคนต่างสอบตกทำให้เหลือเด็กจำนวนสามสิบคน หญิงเเก่เดินมายืนตรงหน้าเหล่าเด็กทั้งหลาย “ เอาละพรุุ้งนี้พวกเจ้าต้องมาที่นี้ เราจะทำการมอบของวิเศษระดับหนึ่ง โดยเป็นไอเทมที่พวกเจ้าต้องเลือกเอง เพราะงั้น ขอเเสดงความยินดีที่ผ่านเข้ารอบ มีอะไรอยากจะถามไหม? „ เวลาผ่านไปเหมือนป่าช้าที่นกสักตัวยังไม่ได้ร้องออกมา หญิงเเก่ท่ี่ไม่ได้คำตอบจึงบอกให้ออกไปได้

เซราฟเดินจูงมือเซเรียเดินไป บาเรียเดินมายืนด้านข้างเซราฟ “ ขอฝากตัวต่อจากนี้ด้วยละเซราฟ จะมาถามเรื่องศิลปะเหมือนเดิม เพราะงั้นขอรบกวนด้วยละ ข้าต้องไปเเล้วขอให้โชคดีนะ „ บาเรียวิ่งออกห่างจากเซราฟไปอย่างเร่งรีบ เซราฟมองดูเเผ่นหลังของบาเรียที่มีเส้นเเห่งโชคสีเเดงกำลังปล่อยอออกมาเส้นเดียว « เด็กคนนี้ท่าทางจะโชคร้าย » ทั้งสองเดินมาถึงเห็นพ่อของตัวเองที่นั่งรออยู่ในรถม้า เมื่อโซเมนเห็น รีบสิ่งเข้ามาหาทั้งสองคน “ เป็นยังไงบ้างผลละ? „ เซเรียชูสองนิ้วที่บ่งบอกว่าสบายหายห่วง ” ฮ่า ฮา คิดว่าหนูเป็นใครละ ผ่านเเน่นอนอยู่เเล้ว „ โซเมนกอดเซเรียอย่างเอนดูเหมือนลูกของตัวเอง “ ยอดเยี่ยมมากลูกพ่อ นี้สิเเล้วเซราฟละ? „ เซราฟพยักหน้าให้ “ ผ่านครับ „

โซเมนลูกหัวเซราฟอย่างดีอกดีใจ “ งั้นเหรอ งั้นเหรอ ถ้างั้นเราจะไปซื้อของ วันนี้จะจัดงานเลี้ยง „ เซวราฟเเละเซเรียพร้อมกับโซเมนเดินดูสิ่งของ ผู้คนต่างเดินเบียดกันอย่างเเน่นหนาพร้อมกับ มีชายผู้นึงขายสิ่งของอยู่ตรงทางเดิน ผมสีม่วงยาวถึงไหล่ ท่าทางเเก่โดยอายุราวหกสิบปี มีสิ่งของมากมายวางเต็มพื้นไปหมด โดยเป็นสิ่งของสกปรกวางเรียงกันเหมือนขยะ ผู้คนที่ผ่านไปมาต่างเดินผ่านไปอย่างไม่สนใจ ในขณะที่ทั้งสามเดินอยู่นั้น เซราฟเห็นเส้นสีทองมาจจากสิ่งของของชายเเก่ผู้นี้ เซราฟเดินไปดูสิ่งของ เพื่อหาที่มาของเส้นเเห่งโชค ชายเเก่ผมม่วงเห็นเด็กผู้นึงสนใจสิ่งของตัวเอง ยิ้มอย่างเป็นมิตร

“ เลือกเลยจะพ่อหนุ่มสิ่งงของพวกนี้ เป็นของที่ระลึกเพราะงั้นสนใจชิ้นไหน เดี่ยวลดให้ „ เซราฟเดินมามองดูสิ่งของชิ้นนึงเหมือนสมุดหนังสือมีรูปร่างเก่าเเก่ สีดำสนิทเหมือนของเศษเหลือจากการใช้งานมายาวนาน เสียงจากด้านหลังเซราฟดังขึ้นมา “ อะไรกันนึกว่าหายไปไหน มาสนใจที่นี้นิเอง เเล้วอะไรเหรอค่า? „ เป็นเสียงของเซเรียที่มองดูเซราฟที่เเสดงความสนใจออกมา เซราฟมองดูตรงสมุดสีดำมีเส้นสีทองยืดออกมาโดนตรงกลางหน้าผากเซเรีย « ดูเหมือนสมุดชิ้นนี้จะให้โชคกับเซเรีย » เซราฟชี้นิ้วไปที่หนังสือเล่มเก่าสีดำ “ ชิ้นนี้ราคาเท่าไหร่ครับ? „ ชายเเก่ผมม่วงมองไปทางหนังสือ “ อืม อืม ปกติจะขายในราคาห้าเหรียญทองลดให้เหลือหนึ่งเหรียญทองละกัน „ “ เเพงมากเเค่สมุดเก่าเก่าทำไมเเพงเเบบนี้ละ ถ้าพี่ซื้อหนูว่าพ่อต้องโกรธเเน่นอนค่ะ? „ เซราฟยิบเหรียญทองหนึ่งเหรียญออกมา “ นี้ครับ หนึ่งเหรียญ „ เซเรียเเสดงความสงสััยออกมา “ เอ๋... ซื้อจริงเหรอ นี้พี่คิดอะไรเนี่ย? „

เซราฟรับหนังสือมาเเละเดินจากไป เซเรียเดินตามเซราฟพร้อมกับมองดูชายเเก่ผู้ขายของที่ยิ้มอย่างดีใจที่ได้เงินมา เซราฟเดินมายืนใกล้โซเมนที่กำลังเลือกของ เซราฟยื่นสมุดสีดำสกปรกไปให้เซเรีย “ เอาานี้ของขวัญจากพี่ชาย „ เซเรียอึ้งไปไม่คาดคิดวว่าพี่ชายของตัวเองจะมอบของขวัญที่เป็นสิ่งสกปรกอย่างหนังสือให้ตัวเอง โดยความคิดเรื่องความสวยงามไม่มีในหัวเซราฟ เซเรียรับมาอย่างสงสัยเเต่ก็ช่างมัน “ เอาเถอะค่ะ ความสวยงามในการเลือกของขวัญถือว่าไม่ผ่าน เเต่จะยอมรับไว้ละกันค่า „ “ หนังสือเล่มนี้อยากจะทำอะไรก็ตามสบาย „ เซเรีียกอดหนังสือไว้พร้อมกับรอยยิ้ม โซเมนเลือกของเสร็จลุกขึ้นยืน มองไปทางเซเรีย

โซเมนเริ่มสงสัย « นี้ความคิดลูกชายข้ามันเเปลกเเปลกนะ? ช่างมันนละกัน » “ เอาละได้ของครบตามกำหนดเเล้ว มีอะไรอยากได้อีกไหม? „ เซเรียยกมือขึ้น “ มีค่า หนูอยากซื้อค่า... „ “ ได้สิเลือกเลยเดี่ยวพ่อซื้อให้อยากได้อะไรละ „ ทั้งสามเดินไปเลือกซื้อสิ่งของ ที่ด้านนอกหมู่บ้าน มีกลุ่มบุคคลผู้นึงไส่ชุดสีดำ กำลังเเอบอยู่โดยไส่ชุดสีดำทั้งชุด ชายผู้นึงถามชายชุดดำ2 “ เเล้วเจ้าอาเกนละ นี้มันเวลาาผ่านไปนานมากเเล้วนะ ทำไมถึงยังไม่เห็นวี่เเววของรถม้าเจ้านั่นละ? „ “ ครับ จากสายข่าวที่พึี่งมาถึงดูเหมือนอาเกนผู้นี้ จะติดอุบัติเหตุจากการที่รถม้าใช้งานไม่ได้จึงต้องรอซ่อมครับ „

ชายชุดดำ1 เเสดงสีหน้าไม่พอใจออกมา “ เเกว่าไงนะ ทางเรายิ่งไม่มีเวลาอยู่ด้วยสิ ผู้ว่าจ้างเขาจ้างมาอย่างเร่งรีบนะเว้ย „ เสียงจากด้านหลังชายชุดดำดังขึ้น “ อะไรกันเนี่ย มาดักฆ่าผู้คนนี้เอง ก็คิดอยู่ว่าใครมันมาดักรอหน้าหมู่บ้านโกลเลน ที่เเท้ก็พวกโจรที่ต้องการมาปล้นนี้เอง การงานไม่ทำนะ? „ ชายชุดดำ1กระโดดออกห่างอย่างเร่งรีบ ฟิววววว!! “ เเกเป็นใครนะ!? „ ชายชุดดำจำนวนห้าคนกระโดดออกห่างฟิววว! ฟิววว! ฟิววว! ฟิวววว! ชายชุดดำ1 มองเห็นใบหน้าของผู้เเปลกหน้า เป็นชายชุดดำผมสีดำสั้น ผู้ฝึกตนขั้น2 อายุราวยี่สิบปี ชื่อ อ้ากเฟ “ ดูเหมือนจะมาทันเวลาพอดีนะเนี่ย ถ้าเกิดปู่ของข้ามาถึงที่นี้้ก่อน ตัวข้าคงจะเจ็บเเค้นไปจนตายที่มาไม่ทันนะ „

ชายชุดดำเเสดงสีหน้าหงุดหงิดออกมาอย่างสุดขีดพร้้อมกับโมโห “ ชิเเผนล้มเหลวหมดเพราะไอ้เเก่อาเกนมาช้านะ ถือว่าเจ้าโชคดีก็ว่าได้ „ อ้ากเฟยิ้มพร้อมกับจิตสังหารที่พวยพุ่งออกมา ฟูมมมมม!!! “ พวกเเกไม่ตายดีเเน่ „ อ้ากเฟใช้เวทมนที่หนึ่ง « ดาบวายุ » อ้ากเฟดึงดาบออกมาพร้อมกับมีใบดาบสีเขียวส่องเเสงเหมือนดาบเวทมนปกคลุมใบดาบที่อ้ากเฟดึงออกมา “ ระวังตัวด้วยละ ใครส่งพวกเจ้ามานะ? „ « รอดไปทีถ้าเกิดท่านปู่อาเกนที่จะเดินทางมาดูการเเข่งขันเเเย่งชิงของวิเศษระดับสองตอนนี้ คงจะถูกเจ้าพวกนี้ฆ่าตาย » อ้ากเฟวิ่งเข้าไปหาตูมม!! ฟิวววววว!! อ้ากเฟวิ่งมายืนตรงหน้าชายชุดดำ1 เหวี่ยงดาบฟันไปที่หัวชายชุดดำ1 ฟิววววว!!

ชายชุดดำ1เหวี่ยงดาบฟันไปปะทะกับดาบเวทมนอ้ากเฟ ฟิวว!!ตูมมมมมม!! ดาบเวทมนอ้ากเฟผ่าตัวของชายชุดดำขาดออกจากกันเป็นสองท่อน เลือดสีเเดงพวยพุ่งเหมือนน้ำตกเลือด เครื่องในเเละเลือดสีเเดงไหลออกมาไม่หยุด “ เอาละมาละเลงเลือดจากความกระหายเลือดกันเถอะ „ อ้ากเฟไล่ล่าชายชุดดำเพื่อฆ่าทิ้งให้หมด ตูมมม!! ฟิวววว!! ทางด้านนึงเซราฟนั่งรถม้าอยู่นั้นมองไปทางอาเกนที่กำลังรอให้ผู้คนที่จ้างมาซ่อมล้อม้า โดยอาเกนยืนเฝ้า เซราฟมองเห็นเส้นสีเเดงของอาเกนหายไปสนิทจนเหลือเเต่สีทอง « ดูเหมือนชายเเก่ผู้นี้จะรออดชีวิตนะ มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย ไอ้ระบบโชค100% มันหมายความว่าไงอีก นอกจากตัวเลขโชคคำว่าหนึ่งร้อยเปอร์เซนต์ ก็ไม่รู้อะไรสักนิด »