บทที่ 13

บทที่ 13 จุดสูงสุดของภาพพวาด

เซเรียที่พยายามจะตามเซราฟไปด้วย ไม่ยอมให้พี่ชายตัวเองไปกับหญิงอื่น เซราฟใบหน้าจ้องไปที่เซเรีย “ เป็นธุระด่วนจริงจริงเพราะงั้นพาเจ้าไปไม่ได้เเน่นอน วันหลังค่อยพามาด้วยละกัน „ เซเรียเเสดงสีหน้าความเศร้าของเด็กน้อยทีเหมือนถูกเเย่งขนมโดยขนมนั้นยกให้คนอื่นทานอีก เซเรียมองดูบาเรียที่สีหน้าไม่ได่ยิ้มอะไรมากเป็นสีหน้าของเด็กปกติที่ต้องไปทำธุระ “ ก็ได้ ท่าทางจะเป็นธุระสำคัญเพราะงั้น นี้คือสิ่งที่สามารถบอกได้ พี่ชายของฉันนั้นเก่งกาจมาก ทุกการวางเเผนทั้งหมดนั้นพี่ชายฉันนั้นสามารถจัดการทุกอย่างได้ เพราะงั้นเชื่อมือพี่ชายของข้าได้ „ เซเรียเริ่มอวดเซราฟอย่างภูมิใจ เเละขึ้นรถม้าไป

รถม้าได้นำออกไปก่อนจะสุดสายตาเซเรียจ้องบาเรียอย่างไม่วางตา ให้คิดว่าเป็นเหยี่ยวที่กำลังรอปกป้ออาหารของตัวเอง บาเรียเห็นรถม้าหายไปถามเซราฟอย่างสงสัย “ เราจะไปไหนเหรอ? „ เซราฟเดินนำไปก่อน “ ตามมาเดี่ยวก็รู้เอง „ [ ที่จริงข้าก็เเทบจะไม่รู้เรื่องเลยสักนิด เเต่ทำตามไปก่อนละกัน นักวางเเผนบ้าอะไรกัน เซเรียเด็กคนนี้คิดไปถึงขนาดนั้นเเล้วเหรอเนี่ย อย่าว่าเเต่รู้เรื่องเลย ขนาดการกระทำของตัวเองยังไม่รู้สักนิด ] บาเรียเดินตามเซราฟอย่างไม่เร่งรีบ เวลาเริ่มผ่านไป ทั้งสองเดินมาถึงสถานที่เเห่งนึง เป็นเหมือนร้านวาดภาพ โดยมีภาพวาดมากมายวางเรียงกันเป็นเเถว เซราฟมองดูร้านวาดภาพที่มีเส้นเเห่งโชคลอยออกมา [ ร้านนี้เหรอ ก็จริงอยู่หรอกนะที่บาเรียนั้นมีโชคที่เกี่ยวข้องกับรูปภาพนะ ไม่คาดคิดเลยว่าจะ ต้องทำยังไงต่อนะ? ]

บาเรียถามอย่างสงสัย “ มาที่ร้านวาดภาพงั้นเหรอ? „ บาเรียมองดูภาพวาดมากมายที่เเขวนไว้นอกร้านเพื่อเรียกคนดู เซราฟเดินเข้าไปในร้านภาพวาดโดยมีบาเรียตามมาอย่างกับไม่คิดจะสงสัยเซราฟสักนิดว่าเซราฟพามาทำไม เซราฟเดินเข้ามาในร้านพร้อมกับรูปภาพที่ถูกวาดออกมาอย่างสวยงาม โดยตรงจุดจึดนึงมีกรอบภาพวาดที่ว่างเปล่าไม่ได้ไส่รูปภาพไว้ โดยบางอันถูกเก็บไว้เหมือนห่อไส่รูปภาพทำให้ไม่สามารถมองเห็นภายในได้ มีรูปดอกไม้มากมาย เเละการวาดที่มีคำว่าจินตนาการ เซราฟมองตรงไปที่หญิงสาวผู้นึง สวมหมวกสีขาวพร้อมกับมีพู่กันที่เปืื้อนด้วยสีมากมาย เป็นนเหมือนหญิงเเก่ เซราฟเดินมายืนด้านข้างหญิงสาวที่กำลังนั่งวาดภาพด้วยสีที่เลอะโดยรอบไปหมด

เซราฟมองดูภาพวาดของหมู่บ้านโกลเลนที่หญิงสาวกำลังวาด บาเรียเดินมายืนด้านหลังเซราฟพร้อมกับมองรูปภาพ เซราฟเเอบมองดูใบหน้าของหญิงสาว เป็นหญิงเเก่อายุราวห้าสิบปี มีผมสีเขียวยาวถึงไหล่ ร่างกายที่เเสดงออกถึงความเเก่ชรา เสื้อผ้าสีผสมที่เป็นเหมือนกับการถูกสีจากการใช้พู่กันวาดภาพทำให้เป็นสีเสื้อผ้าเเบบนี้ ชื่อ โซระ เจ้าของร้านวาดภาพ เด็กสองคนยืนรอให้โซระทำการวาดภาพจนเสร็จโดยไม่ได้ทักทายสักนิดว่ามีลูกค้าเข้ามาที่ร้าน เซราฟเเอบมองไปดูว่าบาเรียสนใจโซระที่กำลังวาดภาพอยู่หรือเปล่า [ ท่าทางจะสนใจจริงด้วย สิ่งของที่โชคจากพู่กันสีดำเชื่อมต่อกับเด็กคนนี้ บางทีอาจจะเพราะนี้เป็นเส้นทางความฝันของเด็กคนนี้ เเค่วาดภาพ บางทีสิ่งที่ฉันคิด จะบอกว่าให้เเด็กคนนี้มาที่นี้เพื่อดู ไม่สิบางทีมาที่นี้เพื่ออยู่กับผู้หญิงคนนี้ เส้นสีทองเชื่อมต่อจากบาเรียมาสู่หญิงชราผู้ที่กำลังวาดภาพ หรือว่ามารับสานต่อเพราะหญิงชราจะสิ้นลมหายใจหรือเปล่า? ]

บาเรียตั้งใจมองอย่างไม่กระพริบตา ดูวิธีการลงสีจองโซระอย่างตั้งใจโดยไม่สนใจสิ่งรอบข้าง เวลาผ่านไปนานมากจนทั้งสามคนลืมเวลาไป โซระวางพู่กันลงมองไปทางเด็กน้อยสองคนที่ไม่ได้รบกวนตัวเองสักนิด “ เเล้วมีอะไรละเด็กน้อยสองคนต้องการมาซืื้อภาพวาดเหรอ อายุเท่านี้มีความคิดอยากได้ภาพวาดมาตกเเต่งหรือไง ร้านนี้ขายภาพในราคาเเพงนะ? „ โซระเช็ดมือที่เปื้อนสีลุกขึ้นยืน มองดูเด็กสองคนด้วยสีหน้าไม่ได้สนใจมาก เซราฟคิดอย่างหนักเเต่สีหน้ายังนิ่งเฉย [ ตายละเอายังไงดี ไม่ได้คิดไว้เลยสักนิดเเถมไอ้เจ้าโชคยังเเค่บอกให้พามาที่นี้ ไม่รู้ว่าต้องทำยังไงอีก ช่วยไม่ได้ ด้นสดไปก่อนที่เหลือผิดพลาดเมื่อไหร่ เส้นเเห่งโชคจะเป็นสีอื่นเองเเละ ]

เซราฟเปิดปากขึ้นมา “ ที่จริงเเล้ว มีเด็้กคนนึงต้องการมาฝากตัวเป็นศิษของท่านครับ เพราะงั้นช่วยรับเด็กสาวผู้นี้ไว้เป็นลูกศิษได้ไหมครับ? „ เซราฟเข้าประเดนไม่สนใจว่าต้องปูพรมเพื่อเดินโดยวิ่งออกตัวไม่คิดจะเตรียมการสักนิด บาเรียงงเป็นเหมือนเด็กสาวที่ตามไม่ทัน ถ้าตามทันคงจะเรียกบุคคลผู้นั้นว่าผู้มาจากอนาคตเเล้วละ บาเรียหันไปมองเซราฟพร้อมกับมีสายตาของโซระจ้องมองตัวเอง เเม้เเต่โซระยังตกใจที่มีคนมาขอเป็นศิษ “ เอาจริงเหรอเจ้าหนูทั้งสอง? „ เซราฟพยักหน้ารับ “ ใช่ครับ เด็กคนนี้เป็นคนที่หลงไหลในการวาดรูปภาพ การปล่อยให้พรสวรรค์นักวาดภาพของเด็กคนนี้จบลงผมคงจะทำใจลำบาก เพราะงั้นได้ไหมละครับ? „

โซระสำรวจบาเรียที่ยังยืนอย่างสงบเเต่ภายในใจกับเต้นเเรง โซระกลับมามองเซราฟ “ เอาจริิงเหรอ เจ้าหนู ข้้ายังไม่ได้เปิดรับสมัครลูกศิษเลยนะ? „

“ เอาจริงครับ เพราะงั้นมีวิธีการพิสูจคุณสมบัติของนักวาดภาพหรือเปล่าครับ เด็กคนนี้ในอนาคตอาจจะสามารถมาสร้างภาพวาดที่ยิ่งใหญ่ในอนาคต ก็ได้ครับ ตามที่ผมคิดท่านนั้นอายุเยอะมาก ทำให้ทำอะไรลำบากถ้ารับเด็กคนนี้มาเป็นลูกศิษบางทีเด็กคนนี้ จะมาสานต่องานวาดภาพของท่านได้เเน่นอนครับ หรืือสานต่อร้านของท่านก็ได้ครับ „ เซราฟพูดไม่หยุดจนไม่เหลือช่องว่างให้โซระพูดสักคำ [ อย่างที่คิดพอพูดในสิ่งที่เส้นเเห่งโชคต้องการมันจะทำการเพิ่มความโชคดีโดยขยายขนาด บาเรียมีความเป็นไปได้ที่มีพรสวรรค์ของผู้ที่เป็นนักวาดภาพ เเละยิ่งได้รับกระดาษสีขาวที่เป็นถึงของวิเศษระดับสามอีก ทำให้มีเหตุผลเพิ่มขึ้นอีก ]

โซระยิ้มออกมา “ ฮ่า ฮ่าๆๆ นี้เจ้าหนูเป็นคนที่น่าสนใจดีนิ คิดว่าข้านั้นมีฝีมือน้อยกว่าเด็กคนนี้งั้นเหรอ น่าสนใจน่าสนใจ จะมาบอกว่าข้าต้องการผู้สานต่อผลงานงั้นเหรอ... น่าสนใจน่าสนใจ จินตนาการคือสิ่งสำคัญขอเเค่นึกมันออกมา เส้นทางก็จะเปิดออก ถ้างั้นช่่วยเเสดงให้ดูหน่อยสิ ผลงานที่เจ้าคิดว่าเด็กน้อยคนนี้จะมาเอาชนะผลงานข้านะ เจ้าจะบอกว่สผลงานในอนาคตของเด็กน้อยคนนี้สักวันจะขึ้นไปอยู่ในจุดสูงสุดของภาพวาดเหรอ เเปลว่าภาพวาดของข้าตอนนีี้ยังไม่ใช่จุดสูงสุดสินะ? „ โซระยิ้มอย่างเอนดูมองดูเซราฟที่บอกว่าผลงานของตัวเองยังไม่ใช่จุดสูงสุด เซราฟพยักหน้ารับ “ ไม่รู้สิครับ เเต่สิ่งนึงที่พอดูออกคือ ถ้าท่านหญิงคิดว่าภาพตัวเองสามารถอยู่ในจุดสูงสุดของภาพวาด ทำไมถึงยังเลือกที่จะวาดต่อละครับ เพราะท่านยังไม่พอใจหรือเปล่าครับ กาสวาดเป็นสิ่งที่นักวาดภาพนั้น จะทำตลอดชีวิต เเต่ท่านหญิงไม่ได้มีภาพวาดที่คิดว่าอยู่จุดสูงสุดใช่ไหมละครับ? „ เซราฟชี้ไปที่กรอบรูปภาพที่ว่างเปล่าไม่ได้ไส่อะไรไว้ “ ตรงนั้นไม่มีภาพครับ „ ทั้งสามคนมองไปที่ตรงจุดที่ถ้าเดินเข้ามาจะเห็นได้ชัดว่าไม่มีภาพในกรอบ เพราะปกติควรจะนำภาพวาดที่ตัวเองภูมิใจมากที่สุดวางไว้ เพราะตรงจุดนั้นคือจุดที่ดึงดูดความสนใจเเค่เดินเข้ามาก็จะเห็นภาพวาดที่นักวาดภาพต้องการโชผลงานที่น่าภูมิใจมากที่สุด