บทที่ 2 ให้นางได้รับผลกรรมที่ทำไว้

สายตาของนางตกลงบนใบหน้าที่สงบเรียบง่ายของเวินรู่อี้ ในขณะที่รู้สึกตกใจ ก็รู้สึกถึงความเสียดสีด้วย

เวินรู่อี้มีใบหน้าที่อ่อนโยนไร้พิษภัยเช่นนี้ แต่กลับหลอกให้เจ้าของร่างเดิมหัวหมุน และเจ้าของร่างเดิมก็ไม่เคยรู้จนกระทั่งตาย ว่าตนเองถูกนางวางแผน

เพียงเพราะเจ้าของร่างเดิมเชื่อคำโกหกของนาง คิดว่ากู้หลินเฉาไม่เพียงแต่หน้าตาอัปลักษณ์ แต่ยังฆ่าคนราวกับเด็ดใบหญ้า นี่จึงเป็นเหตุให้ภายใต้การยุยงของนาง ตัดสินใจหนีออกจากจวนอ๋องไปกับชายอื่น

สาเหตุที่เจ้าของร่างเดิมเชื่อคำพูดของเวินรู่อี้ เป็นเพราะในวันที่นางแต่งงานกับกู้หลินเฉา จู่ๆ ก็มีข่าวว่าศัตรูรุกรานที่ชายแดน กู้หลินเฉาไม่ทันได้เปิดผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวของนาง ก็นำทัพออกไปปราบกบฏแล้ว

ด้วยเหตุนี้ เจ้าของร่างเดิมจึงไม่เคยได้เห็นกู้หลินเฉา และไม่รู้ว่าเขาหน้าตาเป็นอย่างไร

แต่ความจริงแล้ว เวินรู่อี้ก่อเรื่องมากมายเช่นนี้ ก็เพียงเพราะนางเองชอบกู้หลินเฉาเท่านั้น

ถึงขนาดที่ว่า เพื่อให้กู้หลินเฉาฆ่าเจ้าของร่างเดิม นางยังเขียนจดหมายนิรนามส่งไปที่ชายแดน

ดังนั้น คืนนี้ที่ประตูหลัง จึงมีคนของกู้หลินเฉาซุ่มอยู่ หากเจ้าของร่างเดิมกล้าเดินออกไปจากประตูนั้นเพื่อหนีไปกับคุณชายเสวีย สิ่งที่รอนางอยู่ก็มีเพียงความตายเท่านั้น

น่าเสียดายที่ เวินรู่อี้ทำมากมายขนาดนั้น แต่กู้หลินเฉาก็ไม่เคยชอบนางเลยตั้งแต่ต้นจนจบ ด้วยความผิดหวัง นางจึงหันไปเข้าหาอ้อมกอดของฮ่องเต้ และมุ่งมั่นกับงานของนางแทน

เมื่อก่อนตอนอ่านหนังสือ นางรู้สึกว่านิสัยของเวินรู่อี้ที่รู้จักคว้าและรู้จักปล่อยนั้น น่าชื่นชม แต่ตอนนี้ เมื่อนางอยู่ในสถานการณ์นี้ กลับรู้สึกขนพองสยองเกล้า

เวินรู่อี้มีใบหน้าที่ไร้พิษภัยที่สุด แต่กลับทำเรื่องชั่วร้ายที่สุด

เวินรู่อี้เห็นนางไม่พูดอะไรเป็นเวลานาน ในใจก็ร้อนรนไม่หยุด นางทำมามากมายขนาดนี้ เหลือเพียงก้าวสุดท้ายก็จะส่งนางไปสู่ความตาย จะยอมให้นางถอยหลังทำลายแผนการของตนได้อย่างไร

ดวงตาของนางวาบไปด้วยความเหี้ยมโหด แต่กลับใช้น้ำเสียงอ่อนโยนพูดว่า "หากเจ้าเปลี่ยนใจแล้ว ข้าก็จะไปบอกคุณชายเสวียแทนเจ้าเอง เรื่องวันนี้ ถือว่าข้ายุ่งเรื่องของเจ้ามากเกินไป"

มองดูใบหน้าอ่อนโยนใจดีของนาง เวินฉุนฉุนเกิดความคิดหนึ่งในใจ รีบดึงนางกลับมา แล้วพูดอย่างออดอ้อนว่า "พี่สามต้องการให้ข้าไปพบคุณชายเสวียในสภาพสกปรกเช่นนี้หรือ นั่นไม่ได้เด็ดขาด!"

เวินรู่อี้แอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก กลั้นอารมณ์ถามว่า "แล้วเจ้าต้องการอย่างไรอีก ตอนนี้เวลาเร่งด่วนมาก" หยุดครู่หนึ่ง แล้วเตือนว่า "อีกไม่กี่วัน กู้หลินเฉาก็จะกลับมาถึงเมืองหลวงแล้ว"

แน่นอน เมื่อนางพูดจบ สีหน้าของเวินฉุนฉุนก็เปลี่ยนไป จับมือนางไว้ พูดอย่างร้อนรนว่า "ขอเวลาข้าเพียงหนึ่งเค่อ ข้าจะแต่งตัวให้เรียบร้อยทันที แล้วไปพบคุณชายเสวีย พี่สาวช่วยไปรั้งเขาไว้ก่อน ให้เขารออีกสักครู่" พูดพลางทำท่าเหมือนกลัวว่านางจะไม่ยินยอม ยังแกล้งทำเสียงออดอ้อนพลางเขย่าแขนของนาง "ได้ไหมคะ พี่สาม"

เวินรู่อี้กดความรังเกียจในใจลง พยักหน้าอย่างฝืนใจ "งั้นเจ้าต้องรีบหน่อยนะ"

เวินฉุนฉุนดวงตาวาบไปด้วยความเจ้าเล่ห์ เวินรู่อี้ไม่ใช่อยากทำร้ายนางหรอกหรือ ก็ให้นางรับผลกรรมของตัวเองเถอะ!

"อืม อืม ข้าจะรีบ" พูดจบ นางก็หันหลังวิ่งกลับเข้าห้องไป

เวินรู่อี้โกรธเคือง

ถึงเวลานี้แล้ว หญิงต่ำช้าคนนี้ยังมัวแต่หลงตัวเอง หากเป็นไปได้ นางอยากจะลากนางไปที่ประตูหลังเดี๋ยวนี้เลย

แต่นางก็เข้าใจนิสัยของเวินฉุนฉุน หากใช้กำลัง อาจจะได้ผลตรงกันข้าม

ต้องให้นางเต็มใจไปพบนัดเอง จึงจะทำให้คนผู้นั้นรู้ว่า ภรรยาใหม่ของเขา ฉวยโอกาสที่เขาไม่อยู่ในเมืองหลวง หนีไปกับชายอื่น

กู้หลินเฉาคนนั้น เป็นคนที่ไม่ยอมให้มีสิ่งใดมาขัดตา หากรู้ว่าเวินฉุนฉุนหนีไปกับชายอื่น จะยอมให้นางมีชีวิตอยู่ได้อย่างไร

นางเหมือนเห็นภาพเวินฉุนฉุนถูกตัดศีรษะแล้ว

คิดถึงตรงนี้ มุมปากของนางก็ยกขึ้น เดินอย่างเบาใจไปที่ประตูหลัง