บทที่ 42 ทำให้เขาทนรอไม่ไหวจริงๆ

กู้หลินเฉากำลังจะเดินจากไปอยู่แล้ว แต่เห็นนางทั้งส่ายหน้าทั้งถอนหายใจ สายตาที่มองมาที่เขานั้นแฝงไปด้วยความสงสาร...

ความสงสาร?

คำนี้แวบผ่านเข้ามาในความคิด เขาขมวดคิ้วด้วยความรู้สึกประหลาด

หญิงคนนี้ กำลังคิดอะไรอีกแล้ว?

เวินฉุนฉุนยกเท้าขึ้น กำลังจะเดินไป แต่เห็นเขาจ้องมองตนเองด้วยสายตาไม่เป็นมิตร จึงชะงักไปชั่วขณะ ถามว่า "องค์ชายอ๋องมีธุระหรือ?"

กู้หลินเฉาทอดสายตามองใบหน้าที่ดูงุนงงของนาง ครู่หนึ่ง พูดเรียบๆ ว่า "ไม่มีอะไร" พูดจบก็เดินจากไปทันที