บทที่ 56 กู้หลินเฉารู้สึกแปลกๆ ในใจ

เวินฉุนฉุนถอนหายใจด้วยความโล่งอก ใบหน้าเผยรอยยิ้ม เอ่ยอย่างจริงใจว่า "องค์ชายอ๋องช่างใจดีจริง... เอ้อ!"

เธอเกาขมับอย่างกลัดกลุ้ม ยิ้มให้เขาอย่างเขินอาย

กู้หลินเฉาชะงักไป เมื่อเห็นเธอจ้องมองเขาพร้อมรอยยิ้มสดใส ดวงตารูปดอกท้อสวยงามของเธอราวกับมีสายน้ำฤดูใบไม้ผลิเอ่อล้น มองนานเพียงครู่ก็ราวกับจะจมดิ่งลงไปในนั้น เขาหรี่ตาลง กระแอมเบา ๆ อย่างอึดอัด ลุกขึ้นพูดว่า "ข้าจะไปห้องหนังสือ"