บทที่ 160 ลูกกระเดือกของกู้หลินเฉากระเพื่อมขึ้นลง

เวินฉุนฉุนรู้สึกไม่ค่อยเชื่อ บาดแผลนี้แทบจะไม่นับว่าเป็นแผล เป็นเพียงรอยขีดข่วนเท่านั้น จะร้ายแรงอย่างที่เขาพูดได้อย่างไร?

เธอกำลังจะยกมือขึ้นไปแตะ แต่กู้หลินเฉาจับมือเธอไว้ "ทายาแล้ว อย่าแตะ"

เวินฉุนฉุนเงยหน้าขึ้นพูดว่า "ท่านแกล้งหลอกข้าใช่ไหม? บาดแผลตื้นขนาดนี้ และข้าก็ยังอายุน้อย ฟื้นตัวได้เร็ว"

กู้หลินเฉาจ้องมองข้อมือขาวผ่องที่เขากำลังจับอยู่ ชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วปล่อยมือ เอามือไพล่หลัง หันสายตาไปทางอื่นพูดว่า "ข้าไม่ได้หลอกเจ้า แค่อาจทำให้แผลหายไม่สนิทเท่านั้น"