Kabanata 4: Walang Katapusan

Napakagat siya sa labi niya. “Ano na naman… Hidden…?”

Hindi pa man siya nakakahinga nang maayos, isang malakas na kalabog ang umalingawngaw mula sa kabilang bahagi ng palengke. Naputol ang mga bulong ng system sa isipan niya, napalitan ng mga sigaw ng takot at yabag ng mga paa. Parang dagat ng mga tao ang biglang gumalaw—nagsitakbuhan, nagsisigawan, nag-uunahan sa pagtakas.

Doon niya nakita ang pinagmulan. Dalawang lalaking naka-hoodie, mabibigat ang hakbang at pareho ng malamig na titig—walang bakas ng alinlangan, walang bakas ng awa. Pareho silang may hawak na itim na baril, kumikintab sa liwanag ng umagang sinag sa palengke.

Nakapako ang tingin ng isa sa kanya. Ang lalaking may mabagsik na mata at malamig na pisngi—tila bakal ang kalamnan sa mukha. Walang ingay ang bawat galaw nito habang inangat ang baril at itinutok iyon diretso sa noo niya.

Naramdaman niya ang lamig ng hangin, bumalot iyon sa kanyang batok pababa sa likod. Ngunit mas malamig ang katahimikan sa pagitan nila, lalong sumisikip ang dibdib niya sa bawat segundo.

“Wag kang kikilos, bata.”

Malamig, tuyo ang tinig ng lalaki—parang humahaplos ng kutsilyo sa kanyang tainga. Sa gilid ng paningin niya, nakita niya si Lola Theresa—nakapako sa kinatatayuan, yakap ang kahon ng saging na parang iyon na lang ang natitirang piraso ng mundong ligtas sa kanya. Nanginginig ang mga balikat nito, nanlalaki ang mata habang nakatitig kay Lance na para bang sinasalo ang lahat ng peligro.

Huminga siya nang malalim. Ramdam niya ang pintig ng puso niya na parang may sariling buhay, handang kumawala sa kanyang dibdib. Muli niyang naramdaman ang selpon sa bulsa niya—vibrate nang vibrate, kumikislap na para bang sinasaktan ang kanyang balikat sa bigat ng presensya nito.

System… kung naririnig mo ako… tulungan mo ako…

Muli, ang boses—malamig, walang kulay ngunit buo. Sa loob mismo ng utak niya, bumulong:

System Synchronization – Full Integration Activated.

At bigla, parang kidlat. May sumabog na apoy sa mga ugat niya—sumiklab ang dugo niya, mainit at mabigat na parang niluluto ang laman niya sa ilalim ng balat. Ang kaninang takot ay biglang nahati, sinilaban, at giniling ng kakaibang tapang na hindi niya alam kung saan galing.

“Putukan mo na, Red,” narinig niya ang kasamang lalaki. “Wag ka nang mag-aksaya ng oras.”

Isang iglap—walang oras para mag-isip, walang oras para huminga. Kumilos ang katawan niya bago pa ang isip. Parang inakay siya ng sariling kalamnan. Itinaas niya ang siko, hinampas ang braso ng lalaking may baril. Sumabog ang putok sa ere—nagulantang ang lahat, narinig niya ang pagsabog ng tunog na parang bumiyak sa katahimikan ng buong palengke.

Umikot siya. Ramdam niya ang bigat ng braso ng lalaki, hinawakan ang pulso nito, pinilipit hanggang sa bumulagta ang baril sa semento. Isang sipa sa tuhod—narinig niya ang tunog ng butong bumigay. Bumulagta ang lalaking tinawag na Red, dumadaing na parang hayop na tinaga.

“Putang—!” sigaw ng kasama nito. Kumilos ito na parang pumunit sa hangin, sumugod kay Lance na may kasamang bigat ng galit at takot.

Ngunit sa mata niya, mabagal ang lahat. Mabagal ang paglipad ng kamao ng lalaki, mabagal ang pag-inog ng kanyang balikat para saluhin iyon. Parang alam niya na kung saan babagsak ang lahat. Sinalag niya ang suntok gamit ang siko, bumwelo, at ibinaon ang kamao niya sa sikmura nito. Ramdam niya ang laman na bumigay sa lakas ng kanyang kamao. Napa-ubo ang lalaki, bumaluktot, bumagsak sa semento habang umuungol sa sakit.

Humihingal siya. Ramdam niya ang pulso niya sa dila, sa sentido, sa mga kamay niyang nanginginig sa bigat ng hawak na baril. Kinuha niya ito mula kay Red. Mabigat, malamig, parang may sariling buhay. Itinutok niya iyon sa dalawang lalaking gumagapang, pareho silang nababalot ng galit at takot ngunit wala nang laban.

Narinig niya ang ingay ng palengke na muling nabuhay—mga taong lumalapit, dumadayo para sumilip, ang bulungan ng mga tindera at ang pagiyak ni Lola Theresa.

Huminga siya nang mabigat. Bumulong ang boses sa loob niya.

Life and Death Combat – Completed.

Bonus Reward Granted.

+10 Strength, +10 Agility, + Mental Stability Boost, +????? Cash, +New Skill: Combat Reflex Lv.2

Parang nanlambot ang mga tuhod niya. Mabigat ang baril na parang bakal na pinapaso ang palad niya. Dahan-dahan niya iyong ibinaba, bumagsak iyon sa semento na may tunog na parang nagselyo ng bagong sumpa.

Humawak siya sa tuhod niya, nanginginig ang balikat niya. Hindi niya alam kung saan nanggaling ang lakas, kung saan niya huhugutin ang tibay sa susunod. Ngunit ramdam niya ang bigat ng pumatong sa balikat niya—isang bagong kaalaman na kaya niyang manakit, kaya niyang pumatay kung kailangan.

“Salamat… anak… salamat…” bulong ni Lola Theresa sa likod niya. Ramdam niya ang haplos nito sa kanyang balikat—malamig at nanginginig.

Hindi siya gumalaw. Tinitigan niya ang lupa, ang bakas ng putok, ang pawis at dugo sa kanyang mga palad.

“Hindi ko sila pinatay…” bulong niya sa sarili. Ngunit ang mga kamay niya—basang-basa ng pawis na parang dugo. Hindi niya alam kung takot o awa ang nararamdaman niya. Ang alam lang niya, hindi pa ito ang katapusan.

Dahan-dahan siyang tumingala, tiningnan ang kalangitan na unti-unti nang tinatamaan ng araw. Mainit ang sikat nito, ngunit ang laman ng dibdib niya ay nanlamig. Huminga siya nang malalim, pinilit pigilan ang panginginig ng kanyang mga daliri.

Hindi pa pala tapos ang impyernong ito.

At doon niya naramdaman na ang mismong mundo ay parang nakangisi sa kanya, naghahanda para sa isa na namang gabi ng dugo at kalansay.

At kahit bahagya, napangiti siya—isang ngiti na puno ng takot at tapang na magkaakbay sa kanyang balikat.

Hindi pa talaga tapos ang laban na ‘to.