Chapter 16: Call

After that Ate's call. Medyo napaisip ako. Gusto ko na tuloy umuwi muli ng Pilipinas. Gusto kong bumawi muli sa kanila. Ngunit dahil sa mga sinabi ni Ate. Na gaya ko rin noong una. She needed space. She needed some air para mahanap muli ang sarili nya. Most of all. She needed time to heal. Iyon ang pinakamahalaga sa lahat dahil kung ipipilit kong makipag-ayos ngayon. Wala ring mangyayari.

"Yes, Hello?." Boses ng babae ang bumungad sakin. Nakaupo ako ngayon sa isa sa mga kabayong laruan noon ni Knoa na ngayon ay kinalakhan na nya.

Ang bilis talaga ng panahon!

Nilibot ng paningin ko ang buong silid. Ipinasadya ko talaga itong kwarto na ito para sa laruan ng mga bata. Lalo na noon ni Knoa. Subalit sa kadalasang wala ako sa bahay at halos hindi na umuuwi dito. Hindi ko na matandaan kung anong itsura nito noon. Ngayon ko lang ulit ito na-appreciate at nadama ang kawalan ko nga ng presensya sa buhay nila.

Lungkot ang bumalatay saking puso.

"Hello?." Bumalik lang muli ako sa tamang ulirat ng marinig muli ang boses ng nasa kabilang linya.

Tinignan ko pa nga ulit ito kung numero nga ito ni Ryan. And yes. Numero nga nya ito. International call.

"Ah, Bea. Kamusta na?." Nabulol pa ang dila ko. Kingwa naman!.

"Oks lang naman Jaden.. ikaw, ang kamusta?. Dinig ko ang balita kay Ryan.." she started of. I bit my lower lip when I heard that Ryan tells my story to his wife. Of course. It's his wife at malamang nagsasabi ito ng tungkol sa mga kaibigan nya.

"Ah.. oo. Eto, okay lang din. Nanjan ba sya?."

Kaba ang nanaig sa akin. Hindi ko alam kung saan galing. Bigla nalang bumilis ang tibok ng puso ko ng wala sa oras.

"Ah eh.. na kila Lance sya eh.. Tinawagan sya kanina.."

Bumagsak nalang basta basta ang mga balikat ko.

Sabi na nga ba eh. Itong kaba ko. Wala ring duda.

"Ganun ba?." Hindi maitatago sa boses ko ang pagkadismaya.

Kaya nya siguro nasabi ang, "Gusto mo bang tawagan ko sya ngayon?."

Mabilis akong umiling kahit hindi nya naman nakikita. "Huwag!. Wag na.."

"May importante ka yatang sasabihin eh?." Anya pa. Nag-aalala. Umiling pa rin ako pagkatapos ay yumuko. Kinutkot ang kuko sa paa.

"Wala naman. Mangangamusta lang sana.. sige na. Baka nakaistorbo na ako.."

"Sus.. para ka namang iba eh. Huwag kang mag-alala. Magiging maayos din ang lahat sa inyo..." Pinal nyang saad bago nagpaalam na at binaba ang tawag. Umiiyak na kasi ang anak nito.

Mabuti pa sila!

Mabuti pa silang, simple lang ang pamilya!

Masaya ang buhay. Walang problema.

Bakit kaya kami ganito?. Bakit kaya kami lagi nalang ganito?. Anong kulang?. At lalong ano ang sobra samin?.

Tumayo ako't naglakad-lakad.

"Kung kailan naman lumaki ka na Knoa. Saka mo naman hindi na gusto ang Dada. Sorry. Patawad kung malaki ang pagkukulang ko sa inyo ng Mommy mo. Akala ko nagbago na ako sa pagdaan ng panahon at sa tayog na rin ng narating ko. Subalit mali pala ako. Gago pa rin ako. MALAKING Torpedo!." Baliw na yata ako. Kinakausap na ang sarili.

Ilang minuto lang ay tumunog na ang cellphone ko. It's a video call from Ryan.

"Bro, kamusta na?." Bati nito. Tinawagan na siguro sya ni Bea. I can see in his background na nasa compound nga sya ng mga Eugenio. Yung puno ng mangga. I can still remember that noong itinanim yan. College na kami nun. And look at that. Ang laki na at ang yabong na ng mga sanga. Marami na rin ang naging bunga nito. Lumabas na ako sa silid at isinarado ang pintuan. Naglakad ako't bumaba na ng hagdanan. Kumakalam na rin ang sikmura ko. Wala pa palang kinakain simula kahapon.

"Trying to live.." sa kaibuturan yata ng puso ko galing ang salitang ito. Kaya din siguro sya natahimik ng ilang sandali.

"Gago ka pala eh!. Live man!.. Walang ganyanan. Kayanin mo dapat lahat.." his words are like a dagger to my spine. Totoo na masakit.

"Ryan, patulong naman buhatin yung griller." Sa background nya. Dinig ko ang kanyang tinig. Hindi ko man sya nakikita. I knew it. From the bottom of my heart. It's hers.

Bago nya ako iniwan. Tinuro nya muna ang sarili nya bago ako. Meaning, he trust me.

"Pare, saglit lang ha.." paalam naman nya saka binaba ang cellphone sa ibabaw ng mesang nasa ilalim ng punong mangga.

"Si Bea ba yun?. Papuntahin mo sya rito." She continues na para bang normal lang sa kanya ang lahat. I can't stop bitting my lower lip. Hearing her voice is like healing every single piece of me. I feel like I'm a broken puzzle and she's the only one who can fill every piece of it again. In short. She's the only one who can make me whole.

"Nope. Si Jaden." From the heavy noise coming from the passerby vehicles to the calming sound of water flowing from their fountain. I can still hear that.

Kingwang Ryan! Wala talagang filter ang labi!.

Yung maliit na kaba ko kanina simula nang marinig ang boses nya. Dumoble pa!

Naging tahimik ang paligid nila. At ang tugon na hinihintay ko mula sa kanya. Walang dumating.

Yung sakit sa puso ko. Bigla kong naramdaman. Nag-init ang mga mata ko kung kaya't pumikit ako para pigilan ito. Subalit nahuli ata ako. May isang luha na tumakas galing sa kaliwang mata ko. Dumaan ito sa pisngi ko. At ang ibig sabihin daw kapag sa left eye galing ang luha. It's pain. And I can witness to that.

"Pare, anjan ka pa?." Bumalik na si Ryan. Without hearing something from her. Knowing that I'm there talking to anyone around her.

It's weird honestly. Knowing the feeling of being abandoned by someone. Tipong, nasa paligid ka nga but you're not seen or felt. Like a ghost! Flying around without being seen.

Ngayon alam ko na ang pakiramdam. I regret it now. Nagsisisi na ako sa mga oras na andyan sila, naghihintay sa pag-uwi ko dahil nangako ako tapos sa huli rin , hindi ako uuwi dahil sa mga trabaho. Alam ko na ngayon kung saan galing ang galit ni Knoa. Even Bamby. I can understand now where her range and anger came from.

"Sorry pare. I have to go.." pinatay ko na agad ang tawag pati ang data connection dito.

Ayoko sanang gawin to pero this time. I have to. Kailangan ko muna yatang tanggapin na we're on the same page of healing ourselves. Both hurting. Wanting to know ourselves before knowing deeply someone.

I hope we're not late yet. It's better to late than never ika nga nila.

Ganun pala dapat ang tao. Bagay na hindi tinuturo sa kahit na anong eskwelahan. Na, kailangan kilalanin muna natin ang sarili ng mabuti bago magmahal ng iba. I mean. Know yourself in a deep way. Know thyself. Not just you know your name, your origiin or your religion. It's like, know thy within. That's truly you are. Para malaman mo kung sino ka talaga.

I don't know where I got this thought pero pakiramdam ko, yun talaga din ang kulang sakin. Yes, I know my name. Where I live and my faith. But I honestly don't know who truly I am. Hindi ko pa tuluyang kilala ang Jaden Bautista.

Siguro kaya nangyayari ang lahat ng ito ay para makilala ko kung sino talaga ako. Kung anong gusto ko at kung anong tunay na mahalaga sa buhay ko.

And that call, made me woke up. Nagising ang katawang lupa ko sa pagkakatulog. Tama nga ako. Hindi mabubuo ang isang Jaden Bautista kung walang Bamby Eugenio na kukumpleto sa pagkatao ko. And I'll assure to that.