Maybe, I am Weird

Lunch break sa work and it is my first time na makapag-isip nang maigi in a day. I never imagined na ganoon ang mangyayari last night.

"Audrey okay ka lang?" tanong ni Danica sa akin. Danica has same age like me but is already married and has a daughter. Si Danica lang siguro ang pinaka-close ko sa office.

"Ha?, huo, Ok lng ako…" I lie to her. Hindi ko siya BFF para ma-ishare ko sa kanya ang nangyari kagabi. Close ko lang siya sa work pero hindi sa personal life. "haist ang hirap pag walang best friend."

"Sure ka? Sana magka-jowa ka na… Kulang lang yan sa ano…" she laughs and started to eat.

"Hoy… grabe ka ha.." ramdam ni Audrey ang pag-init ng mukha niya sa sinabi ni Danica.

"Totoo, you're twenty-seven, and kailangan mo 'yan," seryosong sabi nito.

"Alam mo, hindi ko talaga alam pinagsasabi mo," tumatawa na lang ako.

"Gaga, baliw ka, inosenti ka gurl?" bara niya ulit sa akin.

"Bahala ka, 'di ko talaga alam," I grin at her dahil nakakainis na yung mga pagbara niya sa akin.

Habang kumakain, mali rin namang mag-isip ng mga inappropriate na bagay pero, I have been thinking of him na all day. "I can't help it but to recall what happened last night" sabi niya sa sarili.

Nag-volunter lang naman ako na maging guardian ng isang lasing. And, worst was, I brought Mat at my place.

- - - - - - - - - -

I stumbled to get my keys habang si Matthew ay naka-akbay sa mga balikat ko. Even he was drank pasalamat ako na nakakalakad pa rin siya. Atleast hindi ako sobrang nahihirapan. I managed to bring him sa kulay pink ko na sofa across my 32' inch television. Masyadong malaki ang apartment ko para sa akin. I can even bring someone to live here with me. But, I was not expecting to bring a man here. Gusto ko lang natulongan siya. As in… kasi kaklase ko siya noon. I hate the idea of living together before marriage kasi. And, take note hindi ko pa boyfriend.

"Audrey?" He even knows my name.

Hindi ako makasagot kaya dali-dali kong hinubad ang mga sapatos at medyas niya. Pero nagulat ako nang nakayanan niya pang umupo.

"It's you… hehehe," I hate drank people pero with Matthew parang okay lang. Siguro dahil crush ko siya, natawa ako sa naisip ko.

"Hey, Audrey, how did you find me hehehe. I tried to find you but I can't… So how did you find me?"

"huh?" I don't know how to talk with drank people so hinubad ko na lang ang natitirang pares ng medyas niya at dali-daling pumasok sa kuwarto.

"Hey, Audrey…" Paulit-ulit na winawari ni Matthew ang pangalan ko hanggang sa tuluyan na nga siyang makatulog.

- - - - - - - - - -

"Haaay," napabuntung-hininga ako ng malalim.

"Audrey, ang bagal mong kumain. Maya-maya tapos na break natin, bahala ka diyan…" sabi ni Danica sa akin bago lumabas from our office pantry. Hindi na ako nagsalita at nginisihan lang siya. "Weird talaga," I think, ito always ang sinasabi nila sa akin behind my back. "Haaay," bakit nga ba hanggang ngayon ang bigat sa akin ang pagta-trust sa mga tao? Lahat na lang yata ng motivational books and articles na puwede kong mabasa ay nabasa ko na just to cope up with my personality issue. Alam ko na ang mga psychological facts pero kapag application na, hindi ko na alam ang gagawin. And, kulang na lang maglagay ako ng karatula sa noo na "I am a Loner para hindi lumapit ang mga tao sa akin. I always struggle inside, which is mahirap kasi walang ibang makakatulong sa akin kapag may problem ako, I just always hug myself and whisper, "it'll be okay."

So, ngayon, all I could do is to face him tonight. I went to work early this morning and I left him sleeping. Nag-iwan ako ng sulat sa table sa tabi ng sofa if ever magising siya sa unfamiliar place. "Good Morning! Don't worry, I saved you last night. Wait for me this evening if you have nowhere to go. Check for anything to eat at the kitchen. - Audrey " Sinandya kong maging commanding 'yung tone ng sulat ko para may dating 'pag nabasa. And, for the first time na-realize ko na parang mali yata 'yung mga isinulat ko. "Shit!", pabulong na mura ko sa sarili at di napigilang magbuntong hininga habang kumakain. Yung part na, "I saved you…?" paulit-ulit kong iniisip. Ano ba tong pinasok ko? Maghapon akong hindi makapag-isip nang mabuti. But, in the end, na-excite ako sa idea na literally may ginawa akong weird.