Kabanata 4

|Shet, lutang si author ngayon. Baka ma mention ko 'yung characters sa Believing in Sweet Lies. Maunawaan niyo sana.|

Ika-apat na Kabanata

Fake Smile

Naiwan akong nakatulala rito sa field kung saan ako nakaupo kanina lang, kung saan kami nag-usap ng babaeng 'yun. Naguguluhan pa rin ako sa ginawa niya kanina. Hindi ko alam kung ano ang pumasok sa kokote nang babaeng 'yun, ano 'to peace offering? Sabay titig sa ibinigay niya kanina.

Bakit ba kasi hugis puso 'to?

Mabuksan nga, pero nagkaundagaga akong napaupo nang biglang may magsalita sa likuran ko. Puta, bakit ang hilig nilang manggulat.

"Max, narito ka lang pala---oh," hindi niya matapos ang sasabihin ng makita ang hawak-hawak ko. Tumaas ang kilay niya at sinuri ito. "Para kanino 'yan?" naghihinalang tanong niya.

"Ano bang pakialam mo?" pabalang na tanong ko sa kanya, napangiwi na lang siya.

"Narito ako kasi may ipinabibigay si----," hindi niya matapos-tapos ang sasabihin, parang iniisip niya pa kung sino o ano ang pangalan ng nagpapabigay nang sinasabi niyang ipinapabigay.

"Si?" nakangising tanong ko, ewan ko ba pero naghihinala akong sa kanya 'yan galing eh.

"Basta may nagpapabigay, tanggapin mo na lang kasi," asik niya, siya pa 'tong magbibigay may karapatan pa siyang mainis.

Tinanggap ko ang ibinigay niya pero this hugis parihabang kulay asul na sisidlan. Ano bang meron ngayon? Bakit ako nakakatanggap ng ganito?

Iniwan ako no'ng babaeng 'yun dito sa field habang hawak-hawak ang mga i ibinigay nang mga babaeng ang landi para maghabol ng lalaki.

Teka, anong pangalan niya? Hindi ko matandaan eh, basta sa section 1 'yun.

Narinig ko ang ring ng school alarm hudyat na magsisimula na ang klase, dali-dali kong kinuha ang bag ko at nanakbo patungo sa building namin. Sheyt, nasa last floor pala 'yung room namin bakit ba kasi nasa itaas pa kami?

Hingal-hingal akong napaupo sa ramp sa third floor, one more ramp at nasa floor na 'ko kung nasaan ang ang classroom namin.

"Won't you mind if I walk with you until mapunta sa room namin?" may nagsalita sa likuran ko pero alam ko na kung sino 'yun, 'yung babaeng nagbigay sa'kin nitong rectangle na ano ba 'to.

"Sure," malamig na tugon ko, I'm not in the mood to talk with someone else at simula pa. Fc naman talaga siya eh, feeling close. I'm that guy na don't want to entertain people, and the hell to girl this time?

"Tiningnan mo na ba?" this time napalingon ako sa kanya, pero hindi siya nakatingin sa'kin. Weird.

"Hindi pa," maikiling tugon ko.

"A-ah o-okay," nauutal niyang sambit, tsk ano bang meron? "Sige, una na 'ko. Narito na pala tayo sa room namin, ahmm. Max, ingat," umiwas siya nang tingin nang tumingin ako sa kanya, I just frowned. Okay?

Hindi niya na hinintay ang sagot ko at pumasok sa classroom nila, would someone dare to explain what's happening?

Sa halip na mag-isip dumeretso na 'ko sa classroom namin. Hindi ko alam Kung bakit ako pinagtitinginan ng mga classmates ko. Babati ba ako sa kanila? Pero first time 'to ah. Kumaway ako sa kanila at ngunit, kabaklaan pre.

"Why are you late, Mr. Ojeda?" shit! Gulat ka noh? Narito na pala 'yung terror na subject teacher namin or lecturer. Ahi? Anong reason ko nito, tulong!

"I'm sorry for being late Ma'am, it's because of the call of nature," marinig kong nagtawanan ang mga classmates ko, pero hindi natinag 'tong matandang 'to ah. "Okay sit, did you flushed it properly? Baka, ano pang sabihin janitor at janitress sa school," nagdulot na naman ito nang tawanan ng buong klase, sige pahiyain mo pa 'ko ma'am.

Humanap na nga ako nang rason eh, pero sige papalampasin ko na. Dumeretso ako sa arm chair ko't umupo. Blah, blah, blah maraming tinalakau 'yung matandang 'yun sa buong klase ang boring. Nang umalis siya at sinabing wala raw nang lecturer na darating pa agad kong binunot ang ang cellphone. Yes! This is the right time and right momment to--- akala ko bang walang lecturer?

"Mr. Ojeda, using cellphone in the school is prohibited and why did you bring it? Haven't your adviser told you already? I'll confiscate it once I saw you using it again, this is just a warning," puta, ano raw? Oo nga pala bawal ang cellphone sa buong campus. Paano na kami makakapagsearch niyan? Syempre sasabihin na naman nilang sa computer labs.

"I got it, Ma'am," nahihiyang tugon ko, ang tahimik mg buong klase kasi kung terror 'yung matanda kanina, ito parang leon 'to kung magalit. Kakainin ka nang buhay, rawr!

Blaaahh. Blahhh. Blaah. Maraming tinalakay ulit 'yung teacher na 'yun, I don't really care though. So it's time to open my RPA!

Tiningnan ko kung ano na ang nagaganap sa RPW at sa celebration ng monthsary ng fam. Gago talagang mga co-members 'to. Mga Graphein talaga, mga loko-loko. Anong nagyayari? Syempre nambababae na 'yung mga lalaki, tapos nakikipagflirt na 'yung mga babae. We will not be Graphein without a reason/reasons.

Ano ba naman 'yung post no'ng isa.

Jowa for 3 days.

Tapos 'yung iba gan'to ba.

Hahahaha, jowa please..

Ako, harotin mo dali.

Wala ako jowa, pero pwede naman kung ikaw yiiee.

Gago, natatawa na lang ako habang binabasa mga status nila. Makapost nga.

Happy Monthsary Graphein!

Kalaunan it gained 100+ reacts then comments na happy Monthsary!

Nakakaumay naman 'tong RPW eh. Mamaya na lang ulit, nag log-out na 'ko. Makalabas nga lang.

Napapatingin ako sa mga students sa hallway at mga nagkukumpulan ito--- nagtatawanan, nagbibiruan at nagkukwentuhan. Sanaol, masaya. Pero don't just the book by it's cover ika nga. Hindi na'tin alam kung ngayon lang ba sila tumawa, o baka pinilit lang nilang tumawa at makisama. Hindi na'tin alam ang mga problema nang isa't isa.

Hindi na'tin alam kung ano ang pinagdaanan ng iba, baka ngayon lang sila tumawa dahil nalaman nilang kailangan nilang magsimula muli nang matiwasay na buhay.

May ibang tumatawa ngayon kasi alam nila kapag darating na ang bukas, hindi na sila makakatawa pang muli.

May ibang pinipilit lang na tumawa kahit ang sakit na.

May ibang hindi nagpapakita nang emosyon para hindi malaman ng iba ang kahinaan.

Kagaya ko, hindi ko kayang maging masaya. Nafifeel kong walang nagmamahal sa'kin. "Nobody cares for me, nobody loves me and they can see me as a nobody," bulong ko sa sarili ko.

"Uy si max, naka glasses ang weird tingnan. Nerd the Weird, HAHAHAHA," rinig kong tawa nang isa sa mga students. I didn't see this coming. First time 'to ah?

"Weird nga 'yan, kaya walang friends nakakaawa naman. HAHAHAHA."

"Mahirap din 'yan."

"Ayaw nga naman ng classmates niyang maging kaibigan siya."

Alam ko lahat 'yan, bakit ba kasi nila pinagsasabi pa. Oo, hiyang hiya na 'ko, pero kailangan kong magpakatatag. I need to be strong and I need to fight.

Hindi ko sila pinansin, halatang mga attention seeker. Mga walang magawa sa buhay. Manlait lang ng kapwa, masaya na.

Kahit na nasasaktan, pumunta ako sa field--- 'yung tambayan ko. Pagkarating ko do'n ay walang tao perfect para maglabas ng emosyon. Dahan-dahan akong naglakad papunta sa isang puno para sumilong. Kumuha ako nang tela, para magsilbing upuan ko at inilapag ang aking bag malapit sa kinauupuan ko.

Unti-unti akong sumandal sa katawan ng puno, at ipinikit ang mga mata ko. Pinakinggan ang tahimik na paligid, unti-unti nangilid ang mga luha sa aking mga mata. I get my phone up, then search for music na maaring pakinggan this time.

Hold me close 'til I get up~

Time is barely on our side~

I don't wanna waste what's left~

Hindi ko alam pero gusto kong may makaintindi sa'kin, may tatanggap sa'kin kung ano ako. Gusto kong may mag mamahal sa'kin ng buo at tanggap ang pagkatao ko. Hindi ko alam pero bakit hindi ako pwedeng maging masaya?

Gusto ko ngang hindi sayangin ang mga natirang pagkakataon, ngunit parang wala namang saysay kong ipagpatuloy ko pa.

I wished to be dead.

I wished it everyday.

I feel sorry for them to have a guy like me, who's worthless and don't deserve to be loved. Iyan naman ang bukambibig ng mga taong nakapaligid sa'kin eh.

The storm we chase are leading us~

And love is all we'll trust, yeah~

No I don't wanna waste what's left~

And on and on we'll go~

We who suffers depression and anxiety, don't need an attention to people who surrounds us. We need care and love, that they can make us feel it. We need a proof that we are not just a waste of time. Yes, we want to fight but for what? If the people surrounds us keep making us uncomfortable and being questioned why does we exist in this toxic society, as well as we ask ourselves too.

What's our purpose in this world, if we suffered a lot because of the people who surround us. The world has no mistake, the world is not unfair. The people is.

We need love, and being appreciated are our main goal. We need to fight, we need support to fight. Make us to be stronger, and make us come out to our shell and when come out you'll see our better and stronger one, than that weak one who suffered a lot.

We should not waste what's left, we must fight and go on and on.

Pinalis ko ang mga luhang tumulo pa kanina lang, ayaw kong may nakakita sa'kin baka isipin nilang kabaklaan na naman 'to. Pinalabas ko lang 'yung saloobin ko at aking emosyon. Sadyang ang sakit eh. Hindi nila kasi maintindihan.

We need care, yes. But if that care will not last long we don't need that fucking care. We need a care to someone who's willing to appreciate our flaws and accept who are we. We need love, yes. But if that love will hurt us knowing it's just you pity us we'll not accept that.

Bakit ba kasi hindi nila kami maintindihan?

Araw-araw akong nasasaktan, nakikita ang mga kaibigan kong masayang nagkukwentuhan. Kapag may iiyak, kita mo talaga ang 'yung eagerness nila na i-comfort 'yung umiyak. 'Yung para bang gusto talaga nilang patahanin, yes I once cried in our class pero they ended up asking why did I cry and just a few seconds they'll walked away from me.

Oo, wala nga silang pakialam sa'kin. Paano ako lalaban nito, kung wala namang sumusuporta sa'min?

Sa bahay, sinisigawan ako ni nanay at ni ate naman ayaw sa'kin. Ano 'to teleserye lang? Bakit ba kasi ako nasasaktan palagi, hindi ba ako pwedeng maging masaya?

And appreciate the world with happiness, with colorful happenings. I wish to have that, in the right time. I want to be happy for a while. Kahit sandali lang, oo, nakikita nila akong tumawa sa school pero hindi ba nila itatanong kung masaya ba ako palagi? It's just a temporary happiness.

Why does this life give me Heartaches.

Damn, Heartache Strikes.

This time, I will pretend again to have a smiling face and to be happy. I'll wear that mask again. I smiled and as I roam my sight to the whole campus at nagulat ng may nakatingin sa'kin sa  'di kalayuan. Alam kong nag-aalinlangan siyang daluhan ako, pero she ended up hindi niya kaya. That's why, people tend to retreat.

Ang gusto na'tin ay mababahiran agad ng pag-aalinlangan at we ended up na sumuko. Kaya siguro walang nagcocomfort sa'kin ano? Pero asa, wala naman talagang nag-aalala sa'kin at walang may pakialam.

I just smiled at her, a fake smile.