Kabanata 11

Author's Note:

The wait is over. We are almost in the half of the story. Just wait for the Revelations and how will the antogonist overcome those.

If you're confused if I change the way I write, yes. It's because of my mood, if I'm in bad mood and don't really feel like to write a chapter and forcing myself to write one can literally make one worse chapter. Like for my previous chapters. I'm sorry for that. Now, I'm in the mood and I'm excited of the happenings then I'll make a good one. Not just one, but the rest chapters. Thank you!

—Blacky Kadnus (02/07/20)

Kabanata 11

Memories

Nakatulala akong nakaupo sa aking kama. Kama ko sa kwartong ito, hindi ko alam kung nasaan ako. Ngunit kulay krema ang pintura nito. Pati mga gamit, ngunit ang iba ay nahahaluan ng kulay puti at itim.

Inilibot kong muli ang aking paningin.  Ngunit kumirot ang aking ulo, hindi ko maintindihan. Nang mawala naman ay siyang pagpasok ni Mama. Hindi ko alam pero nakapormal siya ngayon.

May okasyon ba para magsuot siya ng gan'yan ngayon?

Ngumiti siya sa'kin, kaya ngumiti rin ako. Aakmang yayakap ako ng mapansing nakadextrose ako. Nasa ospital ako?

Ngunit iba ito sa mga ordinaryong ospital.

"Ayos ka na ba?" napatango ako at tiningnan ang hawak niyang mga papeles. Ngunit agad niya itong itinago ng mapansing nakatitig ako roon.

"Ano 'yun ma?" nagtatakang tanong ko sa kanya ngunit umiling lang ito bilang tugon. Kaya napatango na rin ako sa pagsang-ayon.

"Nasaan tayo Ma?" tanong ko sa kanya na nagpatigil sa kanya. Unti-unti siyang humarap sa'kin. Ngunit nakita kong may pait at sakit ang kanyang ekspresyon kasabay ng pagtulo ng kanyang mga luha.

Napahikbi siya at hindi ko rin alam ang gagawin. Sa pagkataranta ko ay hindi ko na naisip pa ang dextrose sa kamay ko at yinakap si Mama para aluin siya.

Yumakap siya pabalik. Patuloy pa rin siya sa pag-iyak. Nang tumahan na siya ay hindi ko na tinanong pang muli kung nasaan ako. Baka may kalunos-lunos na nangyari dito kaya gan'to nalang ang nangyari kay Mama.

Hindi na rin ako nagtanong pa, sa halip ng makita ang pagkain na malapit sa'kin ay agad ko itong kinain.

Nasa maliit na sofa lang si Mama habang nakangiting nakatingin sa'kin. Halata namang pilit lang 'yung ngiti.

"Kumain ka ng marami ah?" nakangiting saad ni Mama at tango lang ang tinugon ko habang busy sa paglantak sa pagkain na nasa harapan ko.

"Aalis muna ako. May titingnan lang," tumango ako at agad siyang nawala sa aking paningin.

Muli kong inilibot ang aking paningin sa kabuuan ng kwarto. Wala naman akong makikita pa bukod sa isang divider kung nasaan ang mga litrato ko—teka? Litrato ko?

Pinilit kong tumayo at tiningnan isa-isa ang mga litrato. Kita ko ang aking mga masasayang ngiti. Kaakbay ang kapareho ko ng mukha. Siguro ito 'yung kakambal ko. Tiningnan ko ang kabuuan niya, pareho kaming maputi. Ngunit may nunal lang siya sa bandang leeg at ako naman ay bandang dibdib.

Habang nakatingin pa rin sa mga litrato, mula sa mga birthdays at iba pang okasyon. Biglang sumakit ang ulo ko at napaupo ako bigla sa kama ko habang iniinda ang sakit.

"Ma! Asan si Max?" rinig kong sigaw ng kung sino, ngunit alam kong kakambal ko 'yun.

"Bwesit na bata 'yun! This is a very big event! Both of you must be there in front of the crowd, sitting with your own designated chairs! Can't he remember? This birthday is for you both! He's giving me headache! Bahala na siya kung asan siya ngayon!" umalis na siguro 'yung kausap niya ngunit ako nasa isang parte lang ako ng mansion at patuloy pa rin sa paghikbi.

Ayaw kong lumabas, baka anong gawin nila sa'kin. Ayaw kong masaktan. Ayaw kong mapagbuhatan ng kamay. Ayaw ko na! Gusto ko ng umalis!

Patuloy pa rin ako sa pag-iyak. Ngunit may narinig akong mga yabag. Papalapit ito sa kinaroroonan ko. Tinakpan ko ang bibig ko para hindi makagawa ng ingay.

Napatingin ako sa harap ko ng may dalawang paa ang nasa harapan ko. Unti-unti akong tumingala ngunit takot ang gumuhit sa mukha ko.

Agad akong tumakbo ngunit nahawakan niya ang kaliwang braso ko kaya kahit anong pilit kong kumuwala ay hindi ko magawa. Malakas din siya. Wala akong laban sa kanya.

Hindi lang kung sino siya. Siya ang aking ama.

"Saan mo ba gustong pumunta at gustong mong tumakas?!" sigaw niya sa'kin kaya napaiyak na naman ako. Napatingin ako sa likuran ko. Nakita ko ang kakambal ko, tiningnan ko siya na para bang nanghihingi ng tulong.

"Bal, tulungan mo 'ko," umiiyak na panghihingi ng tulong sa kanya. Ngunit malakas na sampal ang natanggap ko.

"Walang hiya ka! Sinira mo talaga ang birthday party niyo! Mag-isip ka ngang walang kwentang bata ka! Nakakahiya sa mga bisita! Bwesit!" napaupo ako sa madamong parte ng mansyon ko Bermuda. Napatingala ako sa kanila, galit ang nasa mukha nina Mama at Papa. Ngunit 'yung kakambal ko.

Alam ko namang hindi siya tutulong. Tumakbo ako na hindi nila mahahabol. Napadaan pa ako mismo sa harapan ng mansyon kung saan naroon ang stage at ang mga bisita na nasa pool. Nilagyan ito ng glass floor para maapakan.

Kita kong may humahabol sa'kin na mga Goons ni Papa o I must say 'daddy'. Tumakbo na ako sa gate at may humarang sa'kin na security guard.

"Hindi ka po pwedeng lumabas Sabi ni Boss," ngunit bako pa siya makatapos makapagsalita agad kong sinipa ang ibabang parte niya at tumakbo papalabas. Hingal-hingal ako habang binabaybay ang gilid ng kalsada at nakaramdam ng pagod. Kasabay no'n ang pagkirot ng dibdib ko at hindi mapahinga. Kusa nalang bumagsak ang katawan ko at dumilim ang buo kong paningin.

Namimilipit pa rin ako sa sakit ng ulo ko. Ngunit mas naguluhan ako sa naaalala ko. Ano 'yun? Mayaman ba kami? Bakit parang ang yaman namin do'n.

Kasabay ng pagsakit ng ulo ko ay siyang pagbalik ng mga alaala ko. Nakapunta na ako rito no'ng nakaramdam din ako ng pagkirot ng dibdib ko. Hindi ko hahayaang mangyari muli 'yun. Gagawa ako ng paraan para hindi muling mabura ang alaala ko.

Unti-unting pumihit ang pintuan ng kwartong ito, kasabay ng pagbukas no'n ay ang paglabas ng buong katawan ni Papa. Naka doctor suit Ito at papalapit sa'kin. May hawak siyang syringe and I don't want to let it happen what they want to do in me.

Nang may pumasok na mga tauhan ni Papa or should I say his nurses. Agad akong tumayo at sinapak sila. Kung saan-saan ko sila tinadyakan pati si Papa. Sa halip na sa'kin niya maiturok ang syringe ay sa sarili niya nagawa at bumagsak siyang tuluyan sa sahig. Tumakbo ako papalabas at bumungad sa'kin ang hallway na maraming kwarto. Ngunit alam ko ang kaharap ko na kwarto ay siyang kwarto ng kakambal ko.

May mga nurses na paparating kung nasaan ako kaya agad akong tumakbo sa kabilang parte ng hallway kung saan walang mga nurses. Pumunta ako sa elevator agad at pumunta sa first floor.

Nang bumukas ang pintuan ng elevator ay bumungad sa'kin ang kabuuan ng first floor. Mula sa entrance nito, na may malapit na reception area. Then the past triggered me and remembered some scenes.

How we play hide and seek in every area of this floor. How we share laughter's but no, it ended up breaking my own heart. It just given me heartache. Heartache Strikes me that time and until now.

Nakita kong may pumupunta na papalapit sa'kin ngunit bago pa ako makatakbo may naramdaman na akong humatak sa'kin at kinaladkad papalayo roon. Pumunta kami sa isang parte ng First Floor. Shit! They caught me!

But I was wrong when I faced who grabbed me here. What is she doing here. She remained expressionless. That made me confused. I used to see her smile every minute but this time she's different.

"You must know something," sambit niya at agad niyang hinubad ang uniform niya. Napatanga ako ng makita ang logo na ginawa namin no'ng kakambal ko. 'Yung pangako namin sa isa't isa na gumawa ng isang private investigator organization. He did it!

"Where's my twin brother?" I asked him excitedly but she just gazed away from me.

"You must know something before that," she directly told me, that made me confused. What she's up to? What she's doing now? At her age, I can't tell that she's an private investigator.

"What is that?"

"You must leave this place and stay from your family, they're up to something," sambit niya. Ngunit ipangtataka ko, sino ang tumataguyod sa organization ng kapatid ko kung kaaway nila ang pamilya namin na alam kong hindi gagawin ng kakambal ko.

"What? I'm confused. What's going on?" naguguluhan ako, bakit? Hindi ko alam. Parang ang daming kasinungalingan sa katauhan ko. Ano ba talagang nangyayari?

"No more chitchat, and just follow me," maawtoridad na aniya.

Sumunod na ako sa kanya at alam niyang hindi kami dapat makita. Para talaga siyang spy kung umakto na ngayon ko pa nakita sa kanya. It's just weird.

Nakakaramdam ako ng paninibago. Nang makalabas kami sa building ay napatingala ako. Doon ko nakita ang kabuuan ng gusali. Matayog ito.

Familia de Ojeda's Hospital.

That's why pala, we are in our own hospital. But all rooms of this hospital was painted cream because of my twin brother who suggested it. Wala naman akong paki noon sa ari-arian ng pamilya namin.

Alam ko namang hindi ako magmamana non. I just smiled bitterly. Malapit na sana akong umiyak ng may nakita ng moment ko.

"Sakay o kakaladkarin kitang isasakay dito," naiinis na sambit niya na naroon na sa kotse niya walang kisame. 'Yung para bang liliparin 'yung buhok mo.

Sumakay na rin ako sa kotse niya. Sa buong biyaha wala kaming imik. 'Di kalaunan, may nakita akong building na matayog. Doon na ako namangha sa logo nito. Tinupad niya talaga.

Ngunit ang ipinagtataka ko, bakit malayo ito sa siyudad. Narito ito sa malayong dapit ng bayan. Makikita mo dito ang maberdeng bukirin at kung ano-anong mga halaman. Marami ring punong kahoy ngunit hindi ko alam kung ilang hektarya ang nasakop sa building na ito.

Matayog ito pero malaki rin ang sinakop na lugar. Nagparking ito sa loob mismo ng building, hindi ko alam pero ang daming pasikot-sikot at saan bumaba o tumaas kasi naman para ito 'yung nasa pelikula. 'Yung machine na ano 'yun, basta!

Max and Jax's Private Investigator Organization.

My jaw dropped. Really? I didn't expected this. Totoo?

What's really happeng in my story?

(A/N: Kung ano-anong pumasok sa utak ko nasali ko na 'yung gan'yang set-up but don't worry meron pa ring RPW related lahat. Nakasunod pa rin ako sa flow at original plot. Hindi ito agent-agent basta somehow this can help him. Or, extra lang talaga ito. Nabanggit ko lang, ganern. HAHAHAHA.)

ITUTULOY..