บทที่ 072-1 โอบกอด

บทที่ 72-1 โอบกอด

แม้ว่าในใจของนางจะร้อยไม่ยินดีพันไม่ยินยอม ทว่าภายใต้การคุกคามของทหารเหล็กจำนวนมาก เช้าวันที่สองชิงเซี่ยจึงต้องออกเดินทางมุ่งหน้าสู่ไหเฉาอี้พร้อมกับฉู่หลีอย่างเลี่ยงไม่ได้

ยามเมื่อม้าแกร่งกำลังจะออกจากพื้นที่รกร้างซีเฮย นางก็อดไม่ได้หันมองกลับไปยังทิศทางที่จากมาไกลๆ ภูเขาหลงจี๋ที่สูงตระหง่านยังตั้งอยู่ตรงนั้นราวกับอสูรกายขนาดมหึมาตัวหนึ่งกำลังยืนอยู่ หิมะขาวจากบนท้องฟ้าค่อยๆ ตกลงมาสู่พื้นดินจนอาบย้อมทุกอย่างเป็นสีขาวโพลน นั่นทำให้นางหวนคิดไปถึงชายหนุ่มในชุดเขียวที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มอันแสนอบอุ่นในป่าไผ่นั่นอีกครั้งหนึ่ง ความทรงจำที่ผ่านความเป็นความตาย และความทรงจำที่ประหนึ่งแสงอาทิตย์อันอบอุ่น เป็นเหมือนดั่งหิมะขาวในยามนี้ที่ปลิวว่อนกระจัดกระจายไปทั่วพื้นที่รกร้าง ก่อนจะละลายหายไปภายใต้ต้นหญ้าที่แห้งเหี่ยวแล้วซึมลึกลงสู่พื้นโคลน ถูกฝังทับลงภายใต้หุบเขาสูงตระหง่านไม่เหลือร่องรอย