บทที่ 19
ตอนที่ 19 ศึกยุทธภพ
“ศิษย์พี่หาน ท่านนี่ช่างไม่สนใจเรื่องภายนอกเสียจริง เรื่องใหญ่เพียงนี้ยังไม่รู้อีกหรือ? ถึงจะพูดว่าเก็บตัวก็เถอะ อาจารย์ของท่านก็น่าจะเคยพูดถึงบ้างสิ” จากน้ำเสียงของเจ้าเจ้าผู้รอบรู้เหมือนว่าจะยิ่งสงสัย
หานลี่ฟังแล้วไม่พูดอะไร เขารีบหยิบป้ายสำนักขึ้นมายื่นให้เจ้าผู้รอบรู้ดู
“ศิษย์พี่หาน ท่านจะทำอะไร? ข้าจะไม่เชื่อท่านได้อย่างไร? ครั้งแรกที่เห็นก็รู้สึกคุ้นตา เราต้องเคยเจอกันแล้วแน่ๆ ฮ่าฮ่า!” เขาเหลือบตามองอย่างเร็ว เมื่อเห็นว่าเป็นของจริงก็รีบยิ้มแก้เขินยกใหญ่
“ตอนนี้บอกข้าได้แล้วหรือยัง?” หานลี่ยังคงอยากรู้คำตอบ
“แน่นอนอยู่แล้ว”
‘แย่แล้ว เหมือนว่าข้าจะล่วงเกินเขาเข้าให้แล้ว’ เจ้าผู้รอบรู้พึมพำในใจ ปากก็เล่าความจริงทั้งหมดออกมา
ที่แท้สองสามปีมานี้ สำนักสัตตทมิฬและพรรคหมาป่าได้ห้ำหั่นกันดุเดือดขึ้น เพื่อที่จะได้ครอบครองตำบลที่ร่ำรวยเป็นของตน ทั้งสองได้ทำสงครามกันอยู่หลายครั้งจนสูญเสียกำลังคนไปเยอะ เป็นเพราะศิษย์พรรคหมาป่าถูกฝึกฝนมาให้เป็นโจร พวกมันจึงไม่เกรงกลัวต่อความตาย ยิ่งได้เห็นเลือดก็ยิ่งบ้าคลั่ง ในทางกลับกันศิษย์สำนักสัตตทมิฬแม้ว่าจะมีวรยุทธ์สูงแต่ไม่มีกำลังฮึดสู้ ขณะที่กำลังต่อสู้ก็ไม่ได้สู้กันอย่างเต็มที่ สุดท้ายฝ่ายที่เสียเปรียบก็ต้องเป็นฝ่ายหลัง พวกเขาต่อสู้ติดต่อกันหลายครั้งจนผู้อาวุโสหลายท่านในสำนักต่างนั่งกันไม่ติด ส่งศิษย์ฝ่ายในออกไปสู้รบจนหมด ด้านหนึ่งเพื่อรักษาอาณาเขตเอาไว้ อีกด้านเพื่อให้ได้เห็นความเหี้ยมโหดในยุทธภพเป็นการฝึกฝนให้รับมือกับสงครามที่แท้จริง
ผลคือช่วงหลังๆ สำนักสัตตทมิฬดูจะได้เปรียบ แต่ศิษย์ฝ่ายในก็ได้รับบาดเจ็บกันมากเลยทีเดียว ศิษย์พี่ส่วนใหญ่ที่ออกไปมักไม่ได้กลับมาอีก พูดถึงตรงนี้เจ้าผู้รอบรู้ก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่
และต่อมาท่านเจ้าสำนักก็ได้ปรับเปลี่ยนกลยุทธ์โดยให้ศิษย์ฝ่ายในรับภาระที่ไม่ค่อยสำคัญ ออกไปฝึกฝนตามที่ต่างๆ มีประสบการณ์ในยุทธภพมากพอค่อยให้ร่วมรบกับหมาป่า มันเลยช่วยลดความสูญเสียไปได้เยอะ ดังนั้นเมื่อสองปีที่แล้วเลยออกกฎใหม่ให้ศิษย์ที่สำเร็จการฝึกกับอาจารย์แล้วจะต้องออกสู่ยุทธภพเพื่อสั่งสมประสบการณ์ จากนั้นกลับมาถึงจะได้รับตำแหน่งในสำนัก
ด้วยเหตุนี้ศิษย์พี่ที่มีอายุส่วนใหญ่จึงถูกส่งลงเขาไป บ้างก็กำลังสู้รบกับหมาป่า บ้างก็กำลังเข้าร่วมการฝึกฝน บนเขาเหลือแค่ศิษย์พี่ที่คอยคุ้มภัยและศิษย์อายุน้อยที่ยังต้องฝึกฝนกับอาจารย์
ได้ฟังอย่างนั้นหานลี่ก็เข้าใจขึ้นมาทันทีถึงสาเหตุที่ทำให้เขาแห่งนี้ไม่เหมือนเดิม
ตึง! เสียงดังสนั่นและกระบี่ก็ลอยขึ้นกลางอากาศ
มือซ้ายของจ้าวจื่อหลิงกำลังกดบาดแผลที่เกิดขึ้นบนแขนขวา สีหน้าซีดเผือดถอยหลังไปสองสามก้าวพร้อมส่งเสียงหายใจหอบใหญ่
เมื่อครู่เขาหลบไม่พ้นดาบต่อเนื่องที่รุนแรงของศิษย์พี่ลี่และต้องรับมือด้วยกระบี่ที่อยู่ในมือ ผลคือกระบี่ถูกแรงของดาบซัดเข้าอย่างจังจนกระเด็นออกไป
“ศิษย์พี่ลี่ เก่งกาจมากจริงๆ ข้าน้อยขอคารวะ” จ้าวจื่อหลิงฝืนยิ้มให้พร้อมกับโค้งคำนับ
ทันใดนั้นทุกทิศทางก็มีแต่เสียงโห่ร้องแสดงความยินดี
“ศิษย์พี่ลี่ ฝีมือยอดเยี่ยม!”
“ศิษย์พี่ลี่ เพลงดาบสุดยอดจริงๆ!”
“ศิษย์พี่ลี่ โปรดชี้แนะข้าน้อยด้วย!”
เสียงตะโกนร้องเรียกวีรบุรุษของพวกเขาดังสนั่นหวั่นไหวไปทั้งลานประลอง
ศิษย์พี่ลี่เก็บดาบยาวลงในฝักตามเดิม ใบหน้ามีเลือดฝาดเหมือนอยากจะกล่าวอะไร ทันใดนั้นก็เปลี่ยนไป เขาขมวดคิ้วเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้
เขายกมือขึ้นคารวะพร้อมเอ่ยว่า “ข้าน้อยมีธุระต้องไปทำ ขอตัวก่อน”
เขาหมุนตัวลอยออกจากลานประลองไป เผยให้เห็นวิชาตัวเบาชั้นเยี่ยมและหายตัวไปในป่าสนข้างหน้าผา
“จุ๊จุ๊! ศิษย์พี่ลี่ไม่เพียงแต่เพลงดาบเยี่ยม วิชาตัวเบาก็ยังเหนือชั้น”
“เห็นด้วย!”
“เห็นด้วย!”
เสียงชื่นชมก็ดังขึ้นอีกอย่างต่อเนื่อง
หานลี่ขมวดคิ้วเล็กน้อย ศิษย์พี่ลี่คนนี้ฝีมือไม่เบา แต่เหมือนจะชอบโอ้อวดไปสักหน่อย อาจจะเพราะอายุยังน้อยอยู่ล่ะมั้ง
เขานั่งคิดก็ยิ้มเจื่อนๆ ให้กับตัวเอง อายุก็ไม่ได้มากกว่าคนพวกนี้สักเท่าไหร่ แต่ทำไมกลับมีความคิดเป็นผู้ใหญ่ไปได้เหมือนว่าตัวเองเป็นคนแก่เสียอย่างนั้น สงสัยว่าจะฝึกบทท่องนิรนามจนจิตใจแก่ไปหมดแล้วมั้ง
“ศิษย์น้องคนนี้ ข้ายังไม่รู้จักชื่อของเจ้าเลย เจ้ามีชื่อว่าอะไร?” หานลี่หันไปมองเจ้าผู้รอบรู้ที่ยืนอยู่ข้างๆ และถามขึ้นมา
“ข้าชื่อจินตงเป่า แต่ว่าศิษย์พี่หานเรียกข้าว่าผู้รอบรู้ก็ได้” เจ้าผู้รอบรู้ได้ยินหานลี่ถามชื่อของเขาก็ดูกระตือรือร้นขึ้นมา สงสัยจะคิดว่าขอพึ่งพิงต้นไม้ใหญ่ตรงหน้าได้แล้วล่ะมั้ง
“ต่อไปถ้าเจ้าไม่สบายหรือบาดเจ็บก็มาหาข้าแล้วกัน ข้ารักษาให้เจ้าแบบไม่เสียเงิน” หานลี่ตบเข้าไปที่ไหล่ของเขาเบาๆ มองดูกลุ่มคนในลานประลองที่เริ่มโต้เถียงกันอีกครั้ง จากนั้นก็เดินตรงเข้าไปในป่าสนใกล้ๆ โดยไม่หันหลังกลับมามองอีก
ทิ้งให้จินตงเป่าที่ยังยืนอยู่ที่เดิมทำหน้ามึนงง ชั่วขณะนั้นเขาไม่รู้เลยว่าสิ่งที่ศิษย์พี่หานพูดหมายถึงอะไร