บทที่ 2 เซียน

ตอนที่ 2 เซียน

รถเกวียนแล่นไปตามถนน ร่างหวังหลินกระแทกขึ้นลงตลอดทาง เขากุมมือและคิดถึงความหวังของพ่อแม่ ตอนนี้หวังหลินออกจากหมู่บ้านที่เขาอยู่มาถึงสิบห้าปี เป้าหมายของการเดินทางอยู่ห่างไปอีกไกล หวังหลินได้แต่นอนหลับอย่างสงบจนกระทั่งเขาถูกปลุกเบาๆ เมื่อลืมตาขึ้นจึงพบกับอาสี่ที่ยิ้มให้และมองลงมาอย่างเอ็นดู

"จากบ้านมาครั้งแรกรู้สึกเป็นไงบ้าง"

หวังหลินพบว่ารถม้าได้หยุดลงแล้ว "ผมไม่มีเวลาคิดเรื่องนั้น ตอนนี้กังวลว่าพวกเซียนจะรับเข้าสำนักเหิงยั่วหรือเปล่า"

อาสี่หัวเราะและตบบ่าไท้จูพร้อมพูดขึ้น "เอาน่า อย่ากังวลนักเลยนี่คือบ้านของอาเอง ลงมานอนหลับข้างล่างเถอะเดี๋ยวตอนเช้าจะพาไปต่อ"

หลังจากลงจากรถแล้วหวังหลินพบว่าตัวเองอยู่หน้าบ้านหลังหนึ่ง เขาเดินไปในบ้านพร้อมอาสี่ เมื่อนอนบนเตียง หวังหลินรู้สึกนอนไม่หลับทั้งยังคิดถึงหมู่บ้าน คิดถึงครอบครัวและกังวลเกี่ยวกับการสอบเข้าเป็นเซียน

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว พระอาทิตย์กำลังขึ้นในยามเช้าตรู่ หวังหลินไม่ได้นอนทั้งคืนทว่าจิตใจเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

เขาตามอาสี่ไปที่บ้านตระกูลหวัง นับเป็นครั้งแรกที่ได้เห็นบ้านหลังใหญ่ขนาดนี้ อาสี่เดินอยู่ข้างๆพร้อมพูดขึ้นมา "ไท้จูเจ้าต้องพยายามให้มาก อย่าปล่อยให้ลูกพี่ลูกน้องเจ้ามีโอกาสแกล้งเจ้าได้หละ"

ถึงแม้หวังหลินจะกังวลแต่ก็ตอบรับคำพูดของอา จากนั้นอาสี่ก็พาเขาเข้ามาที่กลางบ้าน

หวังหลินเจอกับลุงคนหนึ่งและอีกฝ่ายได้กล่าวออกมา "ไท้จูอีกไม่นานท่านเซียนจะมาแล้วอย่าสร้างปัญหาเสียหล่ะ ทำตัวดีๆเหมือนพี่หวังจัวของแกด้วย" เขาพูดอย่างใส่อารมณ์

หวังหลินยังคงเงียบ พลางมองไปรอบๆสังเกตเห็นหวังจัวและเด็กชายหน้าตาฉลาดเฉลียวผิวคล้ำยืนอยู่ข้างๆ เด็กคนนั้นเห็นไท้จูมองมาจึงเอ่ยทัก "เจ้าน่ะหรือลูกของลุงสอง ข้าชื่อหวังเฮ่า"

หวังหลินได้ยินดังนั้นก็หัวเราะ พยักหน้างึกๆทำให้ชายแก่ไม่พอใจเล็กน้อยที่ไท้จูไม่สนใจคำพูดเขาและกำลังจะเริ่มบ่น

ทันใดนั้นท้องฟ้าแยกออก แสงสว่างเล็ดลอดและผ่าลงมาส่งเสียงกึกก้องดุจฟ้าผ่า หลังจากแสงจางลง ชายหนุ่มชุดสีขาวยืนอยู่อย่างสง่างาม ดวงตาสดใสและเฉียบคม เขามองไปที่เด็กทั้งสามโดยเฉพาะเด็กผิวคล้ำที่มีของอยู่ในกระเป๋าเสื้อ จากนั้นเอ่ยถามด้วยเสียงเย็นเยียบ "เด็กพวกนี้จากตระกูลหวังหรือ?"

"คนนี้ใช่เซียนหรือนี่?" เด็กๆต่างมองชายหนุ่มชุดขาวด้วยหัวใจเต้นแรง พวกเขาตะลึงไปพักนึงและแสดงความเคารพชายหนุ่ม อย่างไรก็ตามหวังจัวไม่ค่อยให้ความสนใจและถอนหายใจออกมา พ่อของหวังจัวเดินออกมากล่าว "นี่คือเด็กที่ตระกูลหวังเลือกมาขอรับ"

ชายหนุ่มพยักหน้าเล็กน้อย "คนไหนคือหวังจัว"

ชายแก่ยิ้มและรีบดึงตัวหวังจัวออกมาแนะนำ "ท่านเซียน นี่คือลูกของข้า หวังจัว"

ชายหนุ่มมองไปที่หวังจัวและพยักหน้า "อืมม หวังจัวมีความสามารถมากทีเดียว เหมาะสมกับเส้นทางการเป็นเซียน ไม่แปลกเลยที่อาจารย์จะชื่นชอบเขา"

หวังจัวมองไท้จูอย่างหยิ่งยโสและเอ่ยแบบเหยียดๆ "เป็นธรรมดาน่ะ คนที่จะเป็นเซียนได้ต้องมีจิตวิญญาณที่แข็งแกร่ง"

ชายหนุ่มชุดขาวได้ยินดังนั้นพลันขมวดคิ้วเล็กน้อย จากนั้นก็ยิ้มให้และคลายแขนเสื้อออก พาเด็กสามคนบินไปกับสายรุ้ง อาสี่มองไปบนท้องฟ้าพร้อมเอ่ยให้กำลังใจ "ไท้จู อาเชื่อว่าหลานทำได้"

หวังหลินรู้สึกว่าร่างกายเบาลงและมีลมแรงปะทะใบหน้า

แต่ค้นพบว่าตัวเองถูกหนีบอยู่ที่รักแร้ของชายชุดขาวซึ่งกำลังเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว ผ่านท้องฟ้าไปจนหมู่บ้านเล็กลงเรื่อยๆ ทันใดนั้นเขารู้สึกแสบตาและน้ำตาคลอเบ้า ชายชุดขาวเห็นดังนั้นจึงพูดขึ้น "ถ้าพวกเจ้าสามคนไม่อยากตาบอดก็หลับตาซะ"

หวังหลินได้ยินจึงรีบหลับตาลงและไม่กล้าลืมตาขึ้นอีก กล่าวในใจว่าต้องการเป็นเซียนให้ได้ ไม่นานนักชายชุดขาวก็ช้าลง ลงจอดพร้อมกับปล่อยเด็กทั้งสามลงบนพื้น

หวังหลินลุกขึ้นพบว่าภาพที่เห็นราวกับสวรรค์ก็มิปาน ภูเขาดอกไม้ แม่น้ำ วิวทิวทัศน์ที่แสนงดงาม เบื้องหน้ามีภูเขาสูงปกคลุมด้วยก้อนเมฆและเต็มไปด้วยเสียงของสัตว์นานาชนิด ราวกับตรงหน้าเป็นเพียงภาพวาด

หวังหลินรู้สึกดื่มด่ำไปกับภาพสวยงามของโลกใหม่แห่งนี้ เขามองขึ้นไปบนยอดเขาเห็นอาคารใหญ่มีสายรุ้งพาดผ่านให้ความรู้สึกยิ่งใหญ่และลึกลับ ด้านข้างอาคารมีทางหินสีเงินเชื่อมไปยังยอดเขาต่างๆ

บรรยากาศรอบๆสำนักเหิงยั่วนั้นมหัศจรรย์ เหิงยั่วเป็นสำนักโบราณ เต็มไปด้วยศิษย์ที่มีความสามารถเป็นเวลากว่าห้าร้อยปีมาแล้ว ครั้งหนึ่งเคยมีอิทธิพลถึงขนาดควบคุมโลกได้ทั้งใบและเต็มไปด้วยสาขาต่างๆ แต่มีเหตุการณ์หลายอย่างเกิดขึ้นทำให้ถูกบีบอยู่แต่ในพื้นที่เล็กๆแห่งนี้

อย่างไรก็ตาม เหิ่งยั่วยังเป็นสำนักที่ทุกคนยากจะเข้าใจ มีพื้นที่กว้างขวางหลายพันลี้

"น้องเซียง สามคนนี้คือคนจากตระกูลหวังใช่ไหม" ชายวัยกลางคนแต่งกายชุดดำเหาะเหินลงมา ชายหนุ่มชุดขาวแสดงความเคารพก่อนจะกล่าวขึ้น

"ใช่" ชายวัยกลางคนมองไปที่ยังเด็กทั้งสามโดยเฉพาะหวังจัว

"อาจารย์รู้ว่าการฝึกของเจ้าอยู่ในช่วงสำคัญ ไปฝึกฝนต่อเถอะเดียวข้าจะทดสอบพวกนี้เอง" ชายหนุ่มชุดขาวรับทราบและเดินจากไป

หวังหลินจ้องมองอย่างตื่นเต้นและรู้สึกว่ามีคนสะกิดเขา ซึ่งก็คือหวังเฮ่า "นี่คือพวกเซียนสินะ เจ๋งเป็นบ้า อยากให้พวกเขาเลือกข้าไวๆจัง" เขาพูดพร้อมสัมผัสวัตถุในกระเป๋าเสื้อเบาๆ

………………………………..