บทที่ 45 ชีวิตชั้นต่ำ

ตอนที่ 45 ชีวิตชั้นต่ำ

เมื่อคิดเช่นนี้หลี่ชานแววตาเป็นประกายและเริ่มตะโกน

“พี่น้องสำนักเหิงยั่วทั้งหลาย มีคนแก่ท่านหนึ่งได้พูดว่า ‘ฆ่าคนเพียงแค่พยักหน้า’ แต่ข้าถามทุกคนบ้างว่าพวกท่านต้องการสังหารคนเพียงแค่ความไม่พอใจที่ถูกฉีกหน้าเช่นนั้นหรือ? ด้วยความอับอายเช่นนั้นมันน่าจะเหม็นกลิ่นไปหมื่นปี คิดได้อย่างนี้ทำไมพวกท่านไม่ใช้มันกับคู่แข่งตัวเองหล่ะ แม้ไม่ชนะแต่ก็ยังดูดีกว่านะ”

“หรือตอนที่กำลังหนี ถ้าท่านใช้สิ่งนี้ มันจะทำงานได้ดีทีเดียว ถ้าท่านวิ่งไปพื้นที่แออัด ท่านจะทำยังไงให้หนีการไล่ล่าไปได้?”

“ถ้าท่านมีคู่แข่งความรักเข้าหล่ะ ช่างเป็นการตัดสินใจที่ดีเยี่ยม ฮี่ๆ ถ้าใครกล้ามาแย่งผู้หญิงของท่าน ลองใช้สิ่งนี้สิ หลังจากนั้นจะอะไรรบกวนหญิงสาวของท่านได้แน่นอน”

หลี่ชานโฆษณาพลางเคลื่อนร่างไปหาเหล่าศิษย์สายใน ยิ่งกว่านั้นพอถึงตอนที่เขาพูดถึงการใช้ต่อต้านคู่แข่งความรัก นั่นช่างก้องกังวาลเสียจริง

ของสิ่งนี้เป็นอุปกรณ์คุณภาพเยี่ยมเอาไว้กำจัดมารความรักได้ดีทีเดียว

หลี่ชานจ้องไกลไปที่หวังหลิน พลันรู้ว่าหวังหลินเป็นขยะคนหนึ่งในสำนักเหิงยั่วเท่านั้น ผู้คนเช่นเขาต่างเป็นลูกค้าใหญ่ของหลี่ชาน ขยะในสำนักซวนต้าวต่างก็ถูกเขาลบล้างออกไป ดังนั้นเมื่อเขาเห็นหวังหลินจึงพูดต่อด้วยท่าทีตื่นเต้น

“ระเบิดพิเศษนี้มีประโยชน์สำหรับน้องชายระดับการบ่มเพาะต่ำต้อย ด้วยระเบิดกลิ่นเหม็นในมือ ใครจะกล้าแกล้งเจ้าอีกครั้งกันเล่า? ถ้าใครกล้าแกล้งเจ้า เพียงแค่โยนไปหนึ่งอัน ข้าหลี่ชานสัญญาว่าเจ้าสามารถเดินอกผายไหล่ผึ่งได้ในสำนักโดยไม่มีใครกล้าทำความรำคาญแก่เจ้าแน่” ด้วยเรื่องนี้ หลี่ชานลอบหัวเราะในใจ ไม่มีใครกล้าแกล้งเจ้าเป็นเรื่องเป็นไปไม่ได้ มีแต่เชิญชวนให้เอาชนะเท่านั้น

หลี่ชานเห็นว่าเกือบจะเอาชนะใจได้หลายคนแล้ว จึงรีบพยายามขายของอย่างเต็มที่ “นี่คือระเบิดกลิ่นเหม็น ม้นใช้เป็นอาวุธป้องกันตัวเองได้อย่างดีเยี่ยม วันนี้ข้าจะขายลดราคา ซื้อสองแถมหนึ่ง แน่นอนว่าเป็นของขวัญจากข้า เมื่อเราเจอกันอีกครั้งในโลกแห่งเซียน อย่าลืมดูแลตัวเองด้วยหล่ะ”

เหล่าศิษย์ที่ถูกใจพูดถามขึ้น “ถ้าของชิ้นนี้มันอัศจรรย์อย่างที่เจ้าว่าจริงๆ ทำไมไม่หยิบออกมาเพิ่มและให้ใครสักคนสุ่มทดสอบดูซะหละ ถ้ามันใช้การได้ดี ข้าจะซื้อสักสองสามชิ้นเอาไปเล่น”

หลี่ชานหยิบระเบิดกลิ่นเหม็นออกจากระเป๋าอีกหลายสิบอัน ถือวางบนพื้นอย่างเบามือราวกับกลัวว่ามันอาจจะระเบิดออกมา “เจ้าควรจำไว้ว่าระวังสมบัติชิ้นนี้ให้ดี ค่อยๆหยิบมันออกมาและวางมันลงไปเบาๆ เมื่อต้องการจะใช้ก็แค่โยนออกไป พอเจอแรงต้านทาน มันจะระเบิด!”

ศิษย์สายในที่พูดขึ้นคือซุนเฮ่า

ซุนเฮ่าก้าวเข้าไปหยิบสุ่มๆอย่างระมัดระวัง จากนั้นก็ตรวจสอบในมือตัวเอง

หลี่ชานเผยแววตาปกติ แต่เขากลับเยาะเย้ยซุนเฮ่าเงียบๆในใจ ‘ไอ้โง่ คิดว่าเจ้าจะเข้าใจมันได้หรือ? นอกจากผู้อาวุโสของสำนักแล้ว ไม่มีทางที่ใครจะสามารถมองทะลุความลับเข้าไปได้’

ซุนเฮ่ามองสักพักและไม่เจออะไรพิเศษเกี่ยวกับระเบิดกลิ่นเหม็นลูกนี้ เขาโยนระเบิดเหม็นไปยังพื้นที่สะอาดแห่งหนึ่ง ระเบิดลอยละลิ่ววิถีโค้ง จากนั้นกระทบกับพื้น หลี่ชานคิดในจิตใจ ‘ระเบิด!’

เกิดการระเบิดขึ้นตรงจุดที่กระทบ ทำให้พื้นกลายเป็นสีดำและเต็มไปด้วยกลิ่นเหม็นคละคลุ้ง

หวังหลินเผยแววตาเป็นประกาย ไม่มีใครรู้ว่าเขาใช้สัมผัสวิญญาณครอบคลุมพื้นที่นี้ เมื่อระเบิดกลิ่นเหม็นได้ระเบิดออก เขาตรวจพบความผันผวนของพลังวิญญาณมาจากหลี่ชาน

ตอนที่หลี่ชานโยนระเบิดครั้งแรกก็เป็นเหมือนกัน หวังหลินหัวเราะแต่ไม่ได้แสดงออกไปและจับตาดูต่อ

หลี่ชานยิ้มขึ้น “เป็นเช่นไรบ้าง? ระเบิดกลิ่นเหม็นข้ามีอานุภาพสูงจริงๆใช่ไหม? แต่ข้าหลี่ชานเป็นคนซื่อสัตย์ สิ่งที่ข้าจะพูดดูน่าเกลียดนิดหน่อยแต่ว่าสมบัติชิ้นนี้ไม่ได้ระเบิดทุกครั้ง การจะทำให้มันระเบิดได้จำเป็นต้องมีวิชาปาของ พอพวกท่านซื้อมันไป ก็จะคิดออกได้ว่าทำไมถึงไม่ระเบิด ดังนั้นอย่ากลับมาหาข้าเรื่องนี้อีก”

ซุนเฮ่าเดินเข้าหาหลี่ซานและกระซิบกระซาบ เขาเดินไปด้านข้างและหยิบของสองสามอย่างออกมา

หลี่ชานคิดอยู่ชั่วครู่และหยิบระเบิดกลิ่นเหม็นออกมาสิบอันเพื่อแลกเปลี่ยน

หลี่ชานกระซิบ “ปกติท่านจะได้ฟรีสามชิ้นถ้าหากซื้อหกชิ้น แต่เพราะว่าท่านซื้อเป็นคนแรก ข้าจึงแถมให้ท่านเพิ่มอีกอันฟรีๆ”

หลังจากมีคนซื้อขายเป็นคนแรกและได้ลองใช้ ศิษย์สายในจำนวนหนึ่งก้าวเข้ามาและซื้อมันออกไปเล็กน้อย

ทุกครั้งที่หลี่ชานจบการขายของเขา ก็มักจะพูดเสมอด้วยคำว่า

“ของชิ้นนี้ไม่ได้รับประกันความสำเร็จทุกครั้ง”

“ถ้ามันไม่ทำงาน ฝึกฝนมันเพิ่มขึ้นสองสามครั้งนะ”

“ถ้ามีคำถามอะไร ให้พวกท่านเข้ามาถามได้เลย ข้ายังต้องเอาเวลาไปสอนวิชาปาของอีก”

เมื่อพูดเช่นนี้ หลี่ชานหัวเราะภายในใจ ‘พวกเจ้าจะพยายามลองอยู่หลายครั้งและพบกับความล้มเหลว จากนั้นพยายามหาความแตกต่างระหว่างทั้งอันแรกหรืออันที่สอง ข้าอยู่ที่นี่สองสามวันเท่านั้น เมื่อถึงตอนที่พวกเจ้าตามหาข้า ข้าก็คงไปนานแล้วหละ’

แต่ยังมีศิษย์หลายคนที่กำลังชั่งใจและไม่ได้ซื้ออะไร

หลังจากคิดอยู่ชั่วครู่ ระเบิดกลิ่นเหม็นลอยพุ่งออกมา หลี่ชานมองไปที่ศิษย์สำนักเหิงยั่วอย่างอวดดี ‘เจ้าพวกงี่เง่า ฮึ่ม! ถ้าพวกเจ้าไม่ได้ใช้มันในการประลองในอีกสามวัน พวกเจ้าก็จะถูกข้าโกงแล้ว แต่ถ้าใช้มันตอนที่อยู่ในสายตาข้า ระเบิดกลิ่นเหม็นพวกนี้ตกอยู่ในการควบคุมของข้าแน่นอน คนอื่นที่ใช้มันจะไม่ระเบิด! ข้ารอให้ถึงการประลองอีกสามวันไม่ไหวแล้ว!!’

เขากวาดสายตาจ้องไปรอบๆสังเกตได้ว่าหวังหลินมีรอยยิ้มจางๆ เขาตกตะลึง สายตาพลันเปลี่ยนไปและพูดขึ้น “เจ้าหนู ทำไมเจ้าไม่ลองซื้อไปสองสามลูกเล่า? ด้วยระดับบ่มเพาะของเจ้ามันก็ช่างเหมาะสมกันอยู่แล้ว ถ้ามีใครก่อกวนเจ้า ก็แค่โยนมันออกไป”

หวังหลินมองไปที่หลี่ชานและเผยใบหน้าล้อเลียน

หลี่ชานตกตะลึง สายตาหวังหลินทำให้เขารู้สึกว่าอีกฝ่ายมองทะลุความลับของเขาออกแล้ว เขามองหวังหลินอย่างระมัดระวังและเห็นว่าหวังหลินเพียงอยู่ระดับสาม เป็นคนที่ถูกเรียกว่าขยะ ไม่อาจหาเหตุผลใดมารองรับได้ ดังนั้นจึงอาจจะคิดมากเกินไป

หวังหลินยิ้มเล็กน้อย พยักหน้าและพูดขึ้น “ข้าอยากจะลองแลกเปลี่ยนมาสองลูก แต่ข้าไม่มีสมบัติอะไรเลย มีเพียงแต่ยันต์เซียนจากสำนักเท่านั้น”

คราครั้งแรกหลี่ชานลังเล เขาตวจสอบจนแน่ใจได้ว่าหวังหลินเพียงแค่อยู่ระดับสามก่อนจะผ่อนคลายขึ้นและหยิบระเบิดกลิ่นเหม็นออกมาสามลูก หลี่ชานยิ้มและพูดขึ้น “น้องชาย ข้าจะเปิดโอกาสให้เจ้าและขายระเบิดให้สำหรับยันต์เซียน ซื้อสองแถมหนึ่งไปเลย ระเบิดกลิ่นเหม็นจะทำให้เจ้ารู้สึกกลายเป็นคนพิเศษ ฮ่าฮ่า”

เมื่อพูดจบพลางคิดขึ้น ‘ข้าไม่ได้โกหกที่ข้าพูดว่าเจ้าจะรู้สึกพิเศษนี่นะ ตราบเท่าที่มันเก็บระเบิดไว้ แม้เจ้าไม่ได้ใช้มันระหว่างการประลอง ถ้าข้าได้เจอมันอีกครั้ง ข้าจะทำให้มันรู้ว่าความพิเศษที่ว่ารู้สึกเช่นไร แล้วเจ้าจะจดจำไปชั่วชีวิต ฮ่าฮ่า’

……………………………………….