บทที่ 29 ปิดด่านฝึกตน

ตอนที่ 29 ปิดด่านฝึกตน

ไม่ต้องรอให้ชายคนนั้นพูดจบ ใครบางคนด้านข้างพูดขึ้นอย่างโกรธแค้น “จ้าวเสี่ยวเอ้อ ตอนนั้นเจ้าเยาะเย้ยพี่หวังเสียงดังที่สุด พี่หวังอย่าไปฟังมัน”

ท่าทีจ้าวเสี่ยวเอ้อเปลี่ยนไปและพูดอย่างโกรธๆ “จ้าวเสี่ยวซาน ข้าเป็นพี่เจ้านะ ไอ้สารเลว กลับไปที่ห้องแล้วมาดูกันว่าใครจะชนะ”

“ข้าซื่อสัตย์ที่สุดพี่หวัง ท่านเป็นคนดีมีน้ำใจ โปรดให้งานง่ายๆแก่ข้าเถอะ”

“พี่หวังอย่าไปฟังสองคนนั้น พวกเขาแค่แกล้งแสดงให้ท่านเห็น ใครจะรู้ว่ามีศิษย์สายนอกอีกมากมายแค่ไหนต้องการจะโกงท่าน? ศิษย์พี่ ข้าเป็นคนที่ไม่เคยพูดเรื่องแย่ๆเกี่ยวกับท่านเลย”

ศิษย์สตรีสายนอกหน้าตาน่ารักมากพูดขึ้นอย่างไพเราะ “พี่หวัง ศิษย์น้องร่างกายอ่อนแอมาตลอดและทำงานใช้แรงหนักๆไม่ได้ ให้ข้าไปนวดท่านทุกคืนดีไหม? ตกลงนะ?”

เหล่าศิษย์สายนอกสำนักเหิงยั่วไม่ได้มีศิษย์สตรีมากนัก มีเพียงแค่หนึ่งในสิบที่เป็นเพศหญิง อีกทั้งในบททดสอบความหมั่นเพียร ผู้ชายมักมีโอกาสที่ดีกว่า

มีศิษย์สตรีสายนอกอยู่ที่นี่ไม่กี่คน แน่นอนว่าทุกคนดูดี โดยพื้นฐานด้านหน้าตาแล้วบางคนก็อาจจะได้ใจศิษย์สายในจนได้รับการสนับสนุน

จากนั้น ศิษย์สตรีคนอื่นจึงโยนสายตาเย้ายวนชวนเสน่ห์มาที่หวังหลิน “ศิษย์พี่ พี่ลิ่วไม่เคยใช้ทำงานหนักเลย แถมข้ายังไม่เคยมาปรนนิบัติเขาตอนกลางคืนอีก ข้ารู้จักศิษย์สตรีอีกสองสามคน ข้าจะนำพวกเขามาหาท่านคืนนี้ ตกลงนะ?”

ทุกคนทำท่าทีพยายามบอกหวังหลินว่าไม่เคยพูดอะไรแย่ๆใส่

หลังจากได้ยินมาสักพัก หวังหลินจึงวิ่งออกไปอย่างเหลือทนและตะโกนขึ้น “พวกเจ้าทุกคนหยุดพูดได้แล้ว ความวุ่นวายนี่มันอะไรกัน”

หลังจากเขาพูดจบก็ได้ชี้ไปที่คนคนหนึ่งและพูดขึ้น “เจ้าไปตักน้ำยี่สิบโอ่ง ถ้าไม่ชอบก็ไปบอกเหล่าผู้อาวุโสได้”

ร่างคนผู้นั้นสั่นสะท้าน เขาเปิดปากกำลังพูดแต่เมื่อเห็นสายตาเหลือทนทนของหวังหลินจึงได้แต่ยิ้มและพยักหน้า

“เจ้าซักเสื้อผ้าห้าร้อยกิโลทุกวัน จำไว้ว่าถ้าเจ้าไม่พอใจก็ไปหาเหล่าผู้อาวุโสเถอะ” คนที่ถูกชี้ไปกลืนน้ำลายดังเอื้อกและพึมพำ “ห้าร้อยกิโล นั่นประหนึ่งเสื้อผ้าของทั้งสำนักเลยนะ”

“เจ้า! ทำความสะอาดทั้งสำนัก! เหมือนเดิม ถ้าไม่พอใจก็ไปหาผู้อาวุโสเอาเอง!”

“เจ้า! ทำความสะอาดโรงเรือนด้านนอก ถ้าข้าเห็นใครเหาะบนนั้น เจ้าถึงจะสามารถอาศัยที่นี่ได้”

“เจ้าไปเก็บสมุนไพรห้าร้อยกิโล ถ้าเจ้าผสมเศษหญ้าเข้าไปด้วยเพื่อหลอกข้า ข้าจะเตะเจ้าออกจากสำนัก ทุกคนฟังข้า ถ้าพวกเจ้าไม่พอใจก็ไปหาผู้อาวุโสได้เลย!”

บางคนที่ได้รับงานหนักและยากลำบากก็ยังต้องอดทนผ่านไปให้ได้ ถึงกระนั้นคนล่าสุดที่โดนชี้ให้ทำงาน ขาเขาอ่อนยวบและล้มลงกับพื้นทันที

เหล่าศิษย์สายนอกทุกคนเผยอาการน่าสงสาร สมุนไพรทั้งหมดรอบสำนักเหิงยั่วอาจจะมีไม่ถึงห้าร้อยกิโลกรัม

……

หวังหลินใช้ความทรงจำนึกถึงผู้คนที่เยาะเย้ย เขาชี้พวกนั้นทีละคนและคิดอย่างรอบคอบว่าจะให้ทำงานอะไร หวังหลินไม่ได้เหนื่อยเลยและในที่สุดเขาก็จบการหมอบหมายงานทั้งหมด เขาเดินเอกเขนกอยู่รอบๆชั่วครู่และคิดถึงงานที่ไม่อาจสำเร็จได้ ศิษย์สายนอกทำอะไรมากกว่าไปฟ้องร้องเหล่าผู้อาวุโสเล่า? แต่หลังจากเป็นแบบนี้ไปแล้ว ข้าจะทำให้เรื่องราวใหญ่โตขึ้นเพื่อบอกให้พวกเขารู้ว่านี่เป็นความผิดพลาดที่ให้ข้าทำหน้าที่นี้

พอคิดได้เช่นนี้ เขาก็ชี้ไปที่คนคนนึงที่ไม่รู้จักและพูดขึ้น “เจ้าโชคดี งานเจ้าคือการติดตามทุกอย่าง สร้างรายการสิ่งของที่คนนำมาให้ บันทึกชื่อและเวลาที่ให้มา ถ้าเจ้าโลภมาก ข้าจะเตะเจ้าออกจากสำนัก! ”

คนคนนั้นพลันตกตะลึง เขาลงไปที่พื้นในทันและก้มกราบหวังหลิน เขาคนนั้นพูดซ้ำว่าจะจดจำให้ถูกต้องและไม่ทำให้เกิดความผิดพลาด

ศิษย์สายนอกทั้งหลายตกตะลึง ก่อนหน้านี้ศิษย์ลิ่วกระทำการอย่างลับๆแต่หวังหลินช่างกล้าหาญที่พูดเรื่องสินบน

เวลาต่อมา ศิษย์คนหนึ่งได้เดินไปข้างหน้าและนำยันต์เซียนที่ใช้กลับบ้านออกมาสามใบ เขานำมาเป็นบรรณาการให้กับหวังหลินและพูดขึ้น “พี่หวัง ข้าใช้ของสิ่งนี้เพื่อแสดงความเคารพท่าน”

หวังหลินตอบกลับด้วยเสียงหนึ่ง เขาหยิบยันต์เซียนกลับไปและถามขึ้น “งานที่เจ้าได้ทำก่อนหน้านี้คืออะไร?”

“ตักน้ำยี่สิบโอ่งต่อวัน!” คนนั้นตอบกลัยอย่างกังวลใจ

หวังหลินพูดอย่างเชื่องช้า “จากนี้เจ้าทำแค่ 5 โอ่งต่อวันแทน”

คนผู้นั้นตกตะลึงและแสดงท่าทีขอบคุณทันที

เมื่อมีคนนำก็มีคนตาม คนอื่นจึงได้เข้าใจ หวังหลินยืนขึ้นพูด “พวกเจ้าทั้งหมดไปได้แล้ว ถ้าพวกเจ้าต้องการติดสินบนอย่างเหมาะสม เขียนงานปัจจุบันของเจ้าและงานที่เจ้าต้องการไว้ในเศษกระดาษ จากนั้นนำมันมาให้คนที่เป็นผู้จัดการงานนี้ เจ้าสามารถทำได้แค่ครั้งเดียวในสิบวันเท่านั้น”

หลังจากพูดจบเขาก็กลับไปที่ห้องของตัวเองและปิดประตู

ผู้คนในลานหน้าบ้านต่างถอนหายใจ บางคนกระทั่งมีความโกรธเกรี้ยว แต่ละคนเตรียมคำพูดสาปแช่งใส่หวังหลิน แต่ก็ไม่มีใครพูดอะไรเสียงดังออกมา

หลังจากแยกย้ายกันไป หวังหลินจึงออกมาจากห้องและสำรวจโรงเรือนทั้งหมด และพบกับประตูไปห้องเก็บของ

ห้องเก็บของไม่ใหญ่มาก หลังจากทำความสะอาดไปแล้ว แม้ว่าจะผิดหวังอยู่บ้างเพราะว่าที่นี่ส่วนใหญ่จะเป็นที่ให้เขาอยู่อย่างสันโดษ หวังหลินทำความสะอาดเพื่อสร้างพื้นที่ว่างที่หนึ่ง จากนั้นปิดประตูอย่างแน่นหนาและเข้าสู่มิติความฝัน

เวลาได้ผ่านไป หวังหลินได้กลายมาเป็นผู้ดูแลกิจการโรงเรือนได้สองเดือนแล้ว ภายในสองเดือนนี้ นอกเหนือจากการมอบหมายงานให้ศิษย์สายนอกในวันแรกๆแล้ว เวลาพักผ่อนของเขาก็มุ่งเน้นไปที่การฝึกเซียน ส่วนงานของเหล่าศิษย์สายนอก เขาไม่สนใจเลย ถ้าพวกเขาไม่พอใจงานตนเอง สิ่งที่ต้องทำก็แค่ถอนหายใจและติดสินบนให้กับเขา

หวังหลินเต็มไปด้วยความน่าเบื่อตลอดสองเดือน การฝึกเซียนของเขามักจะถูกขัดจังหวะจากศิษย์สายนอก เขาไม่รู้ว่าศิษย์สายในคนอื่นทำอะไรและเหล่าผู้อาวุโสคิดอะไร หวังหลินมีแต่สิ่งยุ่งยากมากขึ้นแต่ก็พวกเขาก็ยังไม่ส่งคนมาแทนเสียที

………………………………………….