บทที่ 95 คนที่อยู่บนเกวียนม้า
สิ่งที่ทำให้กงซุนกู่ประหลาดใจเมื่อครู่ค่อยๆ จู่โจมเข้ามาทีละอย่าง เมื่อตระหนักได้ก็พบว่าคำพูดของตนค่อนข้างดูถูกซ่งชูอี จึงรีบยืดตัวตรงคำนับ “เมื่อครู่ข้าเอ่ยวาจาเสียมารยาท ได้โปรดท่านให้อภัยด้วย”
“เรื่องเล็กน้อย ไม่ทราบว่าที่ท่านแม่ทัพมาคือ…” ซ่งชูอีเอ่ยถาม
หลงกู่ปู้วั่งสงสัยเล็กน้อย เขารู้สึกมาตลอดว่าซ่งชูอีเป็นผู้ที่มีจิตใจคับแคบ ไม่น่าจะใส่ใจขนาดนี้กระมัง?