Chapter 14

Pagkarinig iyon ni Carina ay nagmadali siyang nagsuot ng tsinelas at saka sumama kay Aling Marietta kasunod ng kanyang kapatid na si Cyprus. Sa kanilang paghakbang ay nakarating na sila ng living room at naroon kanilang ina na si Cherry na naghihintay at sabik na sabik na makita sila.

"Mama!" sigaw ng dalawa upang makaagaw ng atensyon ni Cherry.

Nagbago ang itsura nito. Tumaba ang pisngi na dating sobrang payat na at ganoon din sa kanyang mga balat sa braso at binti. Ngumingiti na siya ngayon na hindi tulad noon na parating napipilitan. Kitang-kita sa mukha niya ngayon ang saya na makita mga anak at may magandang pag-asa na naghihintay sa kanya.

Mahigpit niyang niyakap ang mga anak nang may kasamang luha.

"Mga anak..." naluluhang saad naman niya sa mga ito. Mabilis na yumakap sa kanya si Carina at Cyprus.

"Kamusta kayong dalawa ah?"

"Ayos lang po, Mama. Sobrang na-miss ka po namin eh," sambit ni Carina na kanina pang bumuhos ang luha sa sobrang saya na makita nila muli ang ina matapos ang isang taon. Hinalikan pa niya sa pisngi ang mga ito.

"Maupo muna kayo. Magtitimpla muna ako ng inumin natin at maghahanda rin ng merrienda," singit kaagad sa kanila ni Aling Marietta. "Alam kong miss niyo na ang isa't isa kaya aalis na muna ako saglit."

"Sige po, Aling Marietta."

Nagkwentuhan nga sila hanggang sa nabanggit ni Carina ang tungkol sa naging achievements niya sa school.

"Salutatorian po ako, Ma." Sabay pakita ng dalagita ng kanyang medalya sa ina. "Tapos ito pa po sa mga napalalunan ko sa quiz bee, spelling bee at iba pa."

Sobrang natuwa naman si Cherry sa kanyang nalaman. Masasabi niya ring na marami nga siya na-missed sa mga ito. Pero laking pasasalamat niya na naging maayos ang buhay at pag-aaral ng kanyang mga anak.

"Ako naman po sa volleyball game. Dami ko ring nakuha na medals na pinalunan mula sa competition ng iba't ibang schools." May kinuha pa ito sa mga gamit.

Pinursue pa rin talaga ng kanyang anak na si Cyprus ang paglalaro ng volleyball lalo na bata pa lamang ito mahilig na sa mga outdoor activities like sport. Salungat naman ng kanyang panganay na mahilig magbasa ng mga libro at mag-aral.

"Hindi mo naman ba pinababayaan ang studies mo ah, Cyprus sa kalalaro mo ng volleyball?"

"Ah hindi po, Mama. Nakakahabol naman po ako sa mga subjects ko eh." May inabot ulit ito sa kanya. "Heto po, matataas naman mga grades ko kaso nga lang hindi tulad ni Ate Carina."

Humaba pa ang kanilang usapan kaya't hindi namalayan ang paglipas na mga oras. Ganoon nila ka-missed ang isa't isa sa matagal ring di pagkikita at pag-uusap.

Kinabukasan ay nagtungo na sila sa bahay ni Cherry na mahigit isang taon nilang inabandona. Pinagbuksan ni Aling Marietta ang pinto ng bahay ni Cherry. Agad na bumungad sa kanila ang malinis na sala, bagong pinturang pader, at mga kasangkapang inayos nang maayos. Napatingin si Cherry sa paligid habang nakahawak sa kamay ng kanyang anak na si Carina, samantalang si Cyprus ay abala sa paglalaro ng bola sa labas.

"Sinigurado kong malinis at maayos ang bahay mo bago ka umuwi, Cherry," wika ni Aling Marietta, may halong pagmamalaki sa kanyang tinig. "Alam kong mahirap ang pinagdaanan mo kaya kahit papaano gusto kong mapadali ang pagbabalik mo dito."

Tahimik na tumango si Cherry habang dahan-dahan siyang naglakad patungo sa sofa. Hindi niya maiwasang maibsan ng kaunti ang bigat sa dibdib habang tinitingnan ang paligid. Matagal siyang hindi nakakauwi, at ngayon ay parang unti-unting bumabalik ang dating sigla ng kanyang buhay. Ngunit sa kabila ng mga inayos at nilinis, dama niya pa rin ang lungkot at kirot sa bawat sulok ng bahay.

"Nay, okay lang po ba kayo?" tanong ni Carina habang nakatitig sa kanya, bakas ang pagkabahala sa mga mata ng bata.

Ngumiti si Cherry nang pilit at hinaplos ang buhok ng anak. "Oo, anak. Mas mabuti na ako ngayon." Ngunit sa loob-loob niya, alam niyang mahaba pa ang daan patungo sa tunay na paggaling.

"Papasukin mo na si Cyprus, baka madapa pa sa kakalaro niya," sabi ni Aling Marietta, tumatawa. "Nakakatuwa siya, pero ang likot din."

Tinawag ni Cherry ang anak niyang lalaki, "Cyprus, anak, pasok na rito. Baka mapagod ka na masyado."

Agad namang tumakbo si Cyprus papasok, pawis na pawis at nakangiti. "Ma, ganda na ng bahay natin! Parang bago uli!"

Saglit na napatawa si Cherry. "Oo nga, anak. Salamat kay Aling Marietta."

"Tama na 'yan," sabi ni Aling Marietta, nangingiti. "Basta ang importante, magkasama-sama na ulit kayo. 'Yan ang mahalaga."

Nang makapasok na si Cyprus, mabilis siyang umupo sa tabi ng ina, nakangiti pa rin. "Ma, pwede po ba akong maglaro mamaya sa labas? Ang laki-laki ng bakuran natin!" tanong nito, puno ng sigla sa boses.

Tumingin si Cherry kay Aling Marietta, na ngumiti ng payapa. "Hayaan mo na, Cherry. Ang mga bata, kailangan ding magsaya."

"Oo nga, Ma!" sabat ni Cyprus, halos magtatalon na sa excitement.

Napangiti si Cherry sa anak, bagaman alam niyang may bigat pa rin sa kanyang puso. "Sige, pero huwag masyadong magpapagod, ha? At siguraduhin mong nasa paningin kita."

"Yes, Ma!" sagot ni Cyprus, mabilis na tumakbo palabas ulit, hindi na nakapaghintay.

Naiwan si Cherry at Carina sa loob ng bahay. Tahimik na tumabi sa ina si Carina at yumakap. "Miss ka namin ni Cyprus, Ma," mahina niyang sabi. "Buti nandito ka na."

Hinaplos ni Cherry ang likod ng anak, iniwasang ipakita ang pagluha ng kanyang mga mata. "Miss ko rin kayo, anak. Pangako, hindi na ako aalis nang ganoong matagal."

Si Carina, na tatlong taon ang tanda kay Cyprus at nasa first year high school na ay tahimik na nakamasid. Bilang panganay, naramdaman niya ang bigat ng responsibilidad habang wala ang kanilang ina. Siya na ang nag-aalaga kay Cyprus, at mas nakikita niya ngayon ang sitwasyon ng kanilang pamilya.

Ngumiti si Carina kay Cherry. "Ako na pong bahala kay Cyprus, Ma. Magpahinga ka na."

Ngumiti si Cherry, ramdam ang pagkaalaga ng kanyang panganay. "Salamat, anak. Mahal na mahal ko kayo ni Cyprus."

"Mahal ka rin namin, Ma," sagot ni Carina, hinigpitan ang yakap sa ina, nagpapakita ng tapang at pagmamahal bilang panganay na anak.

Matapos ang ilang sandali, naupo si Cherry sa sofa habang pinagmamasdan sina Carina at Cyprus na naglalaro sa bakuran. Hindi niya maiwasang mapaluha. Sobrang dami ng nagbago—sa sarili niya, sa bahay, at sa mga anak niya. Pakiramdam niya'y nawala ang isang bahagi ng buhay niya habang siya’y nasa mental health facility, at ngayon, heto siya, sinusubukang bumalik sa dati.

"Nay, gusto niyo po ba ng tsaa?" tanong ni Carina, na pumasok ulit sa bahay matapos samahan si Cyprus. Nakita ni Carina ang mapupungay na mata ng ina at agad na lumapit. "Okay lang po ba kayo?"

Pinilit ngumiti ni Cherry at tumango. "Okay lang ako, anak. Medyo naninibago lang siguro."

Tumabi si Carina sa ina at hinawakan ang kamay nito. "Ate na po ako ni Cyprus ngayon, Ma. Ako ang tumutulong kay Tita Marietta na alagaan siya," banggit niya, may halong kapayapaan sa boses.

Nagulat si Cherry sa narinig—hindi dahil sa hindi niya alam, kundi dahil sa kung paano tinanggap ni Carina ang responsibilidad ng pagiging ate habang siya’y wala. "Salamat, anak. Hindi madali ang pinagdaanan mo. Alam kong naging mabigat para sa’yo."

"Naiintindihan ko naman po, Ma," sagot ni Carina. "Kaya na namin ni Cyprus. Basta nandito ka na ulit, magiging okay na tayo."

Hinaplos ni Cherry ang pisngi ng anak. "Pangako, gagawin ko ang lahat para bumalik sa dati ang lahat. Hindi ko na kayo iiwan."

Tahimik na sumandig si Carina sa balikat ng ina. Habang naglalaro si Cyprus sa labas, silang mag-ina ay nanatiling tahimik sa sala, kapwa damang-dama ang pagmamahal at pangakong kanilang binibitawan sa isa't isa.

Pagod si Cherry mula sa maghapong trabaho. Nakaupo siya sa passenger seat ng taxi, malalim ang iniisip habang binabaybay nila ang daan pauwi. Sa kabilang taxi na kasalubong nila, si Jared naman ay kararating lang mula sa airport at pauwi na rin. Pareho silang nakaupo sa harap, walang kaalam-alam na nagkrus na ang kanilang landas. Sa bilis ng mga pangyayari at dahil sa mga sariling iniisip, hindi nila namalayan ang pagkakasalubong.

Kinabukasan, sa isang drugstore, muling nagtagpo ang dalawa. Habang si Cherry ay abala sa pamimili ng ilang gamot, napansin niyang papalabas na si Jared ng tindahan. Napatigil siya saglit, tila nagtataka. "Si Jared ba 'yon?" bulong niya sa sarili.

Si Jared, na napansin din si Cherry mula sa kanyang peripheral vision ay sinadyang hindi na pansinin ito at dire-diretsong lumabas ng tindahan, naiwan ang isang bahid ng pagkalito kay Cherry. "Bakit kaya hindi niya ako kinausap?" tanong niya, habang tinititigan ang likod ng paalis na si Jared.

Nagpatuloy si Cherry sa kanyang pamimili, ngunit ang tanong sa kanyang isipan ay hindi agad nawala—naguguluhan sa tila malamig na pag-iwas ni Jared, na dati’y palaging bukas ang loob sa kanya.

Dalawang araw ang lumipas at hindi na naman nagtagpo sina Cherry at Jared. Ngunit sa grocery store, naganap ang hindi inaasahang pagkakataon. Habang abala si Cherry sa kanyang trabaho bilang supervisor, biglang tinawag siya ng isang cashier.

“Ma'am Cherry, kailangan ko po sana ng tulong niyo dito sa void,” sabi ng isang cashier na nahihirapan sa pag-aayos ng mga resibo.

“Sandali lang, ha?” tugon ni Cherry, nagmadaling lumapit. Habang nakatuon siya sa trabaho, napansin niyang nasa likod ng tindahan si Jared nakatayo at nakatingin sa kanya. Nakaramdam siya ng gulat at kaunting saya, ngunit hindi niya maipakita ang kanyang emosyon.

Matapos ang ilang minutong pag-uusap sa cashier, tumingin si Cherry sa binata. “Oh, hi, Jared. Hindi ko akalain na nandito ka,” sabi niya, nagtataka kung ano ang nasa isip nito.

“Hi, Cherry. Um, kumusta ka na?” tanong ni Jared, nanginginig ang boses sa kabang hindi niya maitatago.

“Ayos lang. Busy sa trabaho, ikaw?” sagot ni Cherry, ngunit agad na bumalik ang isip niya sa mga obligasyon. "Teka pasensya ka na, kailangan ko munang tapusin ito."

Mabilis na sumagot ang binata. “Ah, okay. Sige, mamaya na lang tayo mag-usap.”

Ngunit bago pa siya makaalis, tinawag siyang muli ng cashier. “Ma'am Cherry kailangan pa po ng tulong!”

“Sandali lang po!” sagot niya at bumalik sa mga resibo, hindi na narinig ang mga susunod pang sinabi ni Jared. Naramdaman niyang may kailangan pang ipahayag ito sa kanya ngunit dahil sa abala, hindi niya iyon narinig.

Sa mga sumunod na araw, nagplano si Jared na kausapin si Cherry. Naghintay siya sa di gaanong malayong distansya mula sa building ng grocery store, umaasang makikita siyang muli.

Nang lumabas si Cherry, laking gulat niya nang makita ang binata na nakatayo roon, tila nag-aantay sa kanya. “Oh, Jared! Ikaw pala,” sabi niya tila nahihiya at sabik.

“Cherry, gusto ko sanang makausap ka nang mas matagal,” tugon nito, ang kanyang boses ay puno ng sinseridad.

Habang nag-uusap sila, unti-unting naisip ni Cherry na parang may pagbabago sa kanilang sitwasyon. Dati, ang galit at pagkairita sa puso niya tuwing naiisip ang ex-boyfriend ay tila nawawala na. “Jared, ayaw ko ng maging magkapaka-bitter pa. Mas maganda na makipag-usap sa'yo nang maayos pero sa ngayon napakarami pang iniisip,” pag-amin niya.

“Naiintindihan ko. Hindi ko na rin alam kung paano tayo napunta na sa ganito pero gusto ko lang sanang malaman mo na handa akong makinig anumang oras,” sagot ng binata ng may pag-asa sa kanyang boses.

“Okay. Gusto ko rin sanang patawarin ka, at sana makapag-usap tayo nang mas masinsinan,” sabi ni Cherry, tila may liwanag na unti-unting bumabalik sa kanilang pag-uusap.

“Cherry, gusto ko lang sanang malaman mo na nagbago na ako. Nais kong maging mas mabuting tao pa, hindi lang para sa sarili ko kundi para sa’yo rin,” sabi nito, ang kanyang tono ay puno ng pagnanais na makabawi.

“Alfred, alam kong marami tayong pinagdaanan,” sagot ni Cherry, nag-iisip sa mga nakaraan. “Noong mga panahong iyon, parang ang hirap patawarin ka. Pero ngayon, parang mas madali na.”

“Salamat, Cherry. Iyon ang pinapangarap ko—ang makapag-ayos tayo. Kung gusto mo, makikipag-usap ako sa iyo ng mas madalas. Gusto ko ring malaman kung anong mga bagay ang nagbago sa iyo,” sambit ni Jared, mas nagiging komportable sa kanilang pag-uusap.

“Nagbago nga ako, pero hindi sa paraang inaasahan mo. Natutunan kong pahalagahan ang sarili ko at ang mga taong mahalaga sa akin,” sagot ni Cherry, may bahid ng pagkatatag sa kanyang tinig.

“Masaya akong marinig ‘yan,” tugon ni Jared. “At bilang isang kaibigan, handa akong suportahan ka sa kahit anong kailangan mo.”

“Kaibigan, huh? Mukhang matagal nang walang ganitong usapan sa atin,” ngumiti si Cherry, bagamat may halo itong lungkot. “Sana magtuloy-tuloy ito. Hindi ko nais na magkaroon tayo ng hidwaan na gaya ng dati.”

“Oo, sana nga,” sagot ng binata. “Kung anuman ang mangyari, nandito lang ako. Gusto kong ipakita sa iyo na kaya kong maging kaibigan mo, at higit pa.”

Nang maghiwalay sila, nagbigay si Cherry ng maliit na ngiti sa dating kasintahan. Alam niyang hindi ito ang simula ng kanilang romantic relationship, ngunit tila isang hakbang ito patungo sa mas maayos na samahan.

Habang naglalakad siya pauwi, naiisip niya ang mga pagbabago sa kanilang buhay. Napagtanto niyang may pagkakataon pang magbago, hindi lamang para kay Jared kundi para sa kanyang sarili at sa mga tao sa paligid niya. Ang dati niyang galit ay unti-unting napapalitan ng pag-unawa at pag-asa, at ito ang naging gabay niya patungo sa hinaharap.

Sa isang coffee shop na paborito ng mga kabataan, nagkita muli sina Cherry at Jared. Ang hangin ay puno ng malamig na simoy, pero sa loob ng coffee shop, ramdam ang tensyon at mga alaala ng nakaraan.

"Cherry," bati ni Jared, na may pag-aalalang nakatingin sa kanya. "Salamat sa pagpayag mong makipagkita."

Umupo si Cherry, pinilit ang kanyang sarili na huwag magpakita ng anumang emosyon. "Jared, ano bang gusto mong pag-usapan?"

"Nais ko lang sanang magpaalam. Babalik na ako sa Amerika sa Huwebes," sagot ni Jared, tila nag-aalala sa reaksyon ni Cherry. "Alam kong matagal na tayong hindi nagkikita, pero... gusto ko lang sanang malaman mo na nandito pa rin ako para sa'yo."

"Narinig ko na 'yan," sagot ni Cherry na may kaunting pagod sa kanyang boses. "Hindi ko na alam kung ano ang gusto mong iparating. Matagal na akong nag-move on, at gusto ko na ring ipagpatuloy ang buhay ko."

"Kasi hindi ko maiwasang mag-alala para sa'yo. Kahit na anong mangyari, ikaw ang unang minahal ko... nang sobra," aniya, may halong pag-asa sa boses.

"Jared," simula ni Cherry, "Hindi ako galit sa'yo. Pinatawad na kita sa lahat ng nangyari. Gusto ko na rin sana ilagay ang mga alaala natin sa nakaraan. Ang mga traumas ko, at ang lahat ng nangyari ay mga bagay na kailangan kong pagdaanan nang mag-isa."

"Alam ko, at sana ay hindi ka magalit sa akin," sagot ni Jared, tila may lungkot sa kanyang mga mata. "Ang pakikipag-ugnayan ko sa'yo noon ay nagdala sa akin ng maraming pagkakamali. Hindi ko na sana dapat ginawa ang mga iyon, lalo na habang may asawa ka na."

"At 'yan ang dahilan kung bakit mahirap para sa akin ang lahat. Si Alfred... siya ang kasama ko sa mga pagkakataong iyon. May mga bagay pa rin na hindi natin kayang ipilit," tugon ni Cherry, na may halong lungkot sa kanyang boses.

"Nag-sorry na ako noon, pero hindi ko na kayang baguhin ang nakaraan. Ang tanging maiiwan sa akin ay ang mga alaala natin," sambit ni Jared, na tila naglalaban ang damdamin sa kanyang mga mata.

"Alam ko na may mga bagay na hindi maiiwasan, pero sana ay makahanap ka ng kapayapaan sa iyong puso," sabi ni Cherry, na nagbigay-diin sa kanyang desisyon. "Hindi kita kayang ipilit na manatili dito, at hindi ko na rin kayang balikan ang nakaraan. Kailangan ko nang magpatuloy at sana, ganun ka rin."

Habang patuloy na bumubuhos ang ulan, nagdesisyon si Cherry na umalis na sa coffee shop. Ang bawat hakbang niya papalayo kay Jared ay tila isang pasya na naglilinis sa kanyang puso mula sa mga alaala ng nakaraan.

"Cherry," tawag ni Jared sa kanya habang nakatayo siya sa harap ng pinto. "Sana balang araw, magkaroon tayo ng pagkakataon na makipag-ayos."

"Siguro, sa ibang pagkakataon," sagot ni Cherry ng hindi lumilingon. "Pero sa ngayon, kailangan kong ituon ang pansin sa mga bagay na mas mahalaga sa akin. Si Alfred... kailangan kong isipin ang kanyang mga alaala."

"Alam kong hindi madali ang lahat pero sana maging masaya ka pa rin. Para sa akin, mahalaga ang iyong kaligayahan," sabi ni Jared, at sa kanyang boses, narinig ni Cherry ang damdaming patuloy na umaagos.

"Salamat, Jared," tugon niya, ang tinig ay bahagyang nanginginig. "Pinatawad na kita, ngunit ang mga alaala natin ay kailangan ko nang iwanan. Ayaw ko nang maging bitter pa sa mga nangyari."

Uminit ang kanyang mga mata, ngunit pinigilan niya ang sarili na hindi umiyak. Nais niyang ipakita kay Jared na siya ay matatag na, kahit na ang puso niya ay puno pa rin ng mga tanong at pangarap na hindi natupad.

"I understand," sagot ni Jared, at sa kanyang mga mata, naisip ni Cherry na nakikita pa rin nito ang kanyang dating sarili. "Mag-ingat ka palagi, Cherry. Palagi akong nandito para sa'yo, kahit gaano pa man kalayo ang distansya."

"Salamat, Jared," wika niya habang unti-unting bumubukas ang pinto. "Alam ko na nasa puso ko pa rin ang mga alaala natin, pero oras na para sa akin na magsimula muli."

Pagtalikod ni Cherry, naramdaman niyang tila naglaho ang mga pasanin ng nakaraan. Minsan, ang pagbiyahe ay hindi lamang tungkol sa pisikal na distansya, kundi pati na rin sa emosyonal na kalayaan. Nagsimula siyang lumakad sa ilalim ng patak ng ulan, tinatanggap ang bagong simula sa kanyang buhay.

Sa kanyang likuran, naiwan si Jared, na nagmamasid habang ang kanyang dating pag-ibig ay unti-unting nalulubog sa bagong pag-asa at kalayaan. Alam niyang, sa kabila ng lahat, si Cherry ay laging magiging bahagi ng kanyang puso, kahit na naglalakbay na sila sa magkaibang direksyon.

Sa pagdating ni Jared sa Amerika, agad siyang sinalubong ng kanyang tiyuhin at tiyahin sa paliparan. "Jared!" sigaw ng kanyang tiyuhin, na may ngiti sa mukha habang yakap-yakap siya. "Welcome back! Miss na miss ka na namin!"

"Salamat, Tito! Miss ko na rin kayo!" sagot ni Jared, may tuwa sa kanyang boses. Kasama sa pagtanggap ay ang kanyang girlfriend na si Feliza, na lumapit sa kanya na may ngiti sa labi.

"Jared!" aniya, nag-aalala na tila pinigilan ang sarili na huwag magpakita ng labis na saya. "I missed you much. I really want to hug you more!" Agad siyang niyakap ni Jared, isang mahigpit na yakap na tila pinapawi ang lahat ng pagod mula sa kanyang biyahe.

Ngunit habang lumilipas ang mga araw, napansin ni Feliza na may kakaibang pagbabago sa kanyang boyfriend. Dati, puno ng lambing at saya ang kanilang pag-uusap, ngunit ngayon, tila nagiging malamig ito. "Jared," tanong ni Feliza isang umaga habang nag-aalmusal sila, "I think something weird about you. It seems you are bothered."

"Ah, wala, Feliza. Busy lang talaga ako sa mga bagay," sagot ni Jared, habang tinitingnan ang kanyang platito. Sa totoo lang, nasa isip pa rin niya ang mga alaala ni Cherry at ang usapan nila sa coffee shop. Nag-iisip siya kung paano ito nagbukas ng mga damdamin na akala niya ay tapos na.

Ngunit hindi mapigilan ni Feliza ang pakiramdam na may kulang sa kanilang relasyon. "" You know, it feels like you're not giving me attention anymore. I appreciate the things you do, but I hope you can be more open with me."

"Pasensya na, Feliza. Ang dami lang talagang nangyari, at medyo naguguluhan ako," sagot ni Jared, ngunit sa kanyang boses ay may halong lungkot na nag-udyok kay Feliza na mag-alala.

""I get it, but I just want to know what's going on. I'm here for you," Feliza said, seemingly struggling to understand the suffocating emotions that Jared feels.

"Salamat, Feliza. Pero... may mga bagay talaga akong kailangang iproseso. Hindi ko rin alam kung paano ko ipapaliwanag," sambit ni Jared, habang ang isip niya ay patuloy na bumabalik sa mga alaala ng kanyang nakaraan—kay Cherry.

Sa mga oras na magkasama sila, palaging naroon ang bigat sa puso ni Jared. Kahit na kasama niya si Feliza, hindi niya maiwasang isipin si Cherry at ang epekto nito sa kanyang damdamin. Naging matatag ang kanyang desisyon na ipagpatuloy ang kanyang buhay, ngunit hindi maikakaila na ang mga alaala ng unang pag-ibig ay nananatiling buhay sa kanyang isipan.

Isang hapon, nagpasya si Feliza na subukan ang isang mas malapit na ugnayan sa kanilang relasyon. Habang naglalakad sila sa parke, napansin niya ang tila lungkot sa mukha ni Jared. Huminto siya sa gitna ng daan, ang puso ay nag-uumapaw sa determinasyon. Gusto niyang ipakita kay Jared na handa siyang buksan muli ang kanyang puso.

Lumapit siya kay Jared, ang mga mata niya ay nagliliyab sa pag-asa. "Jared," sabi niya, ang boses ay mahina ngunit puno ng damdamin. Hinawakan niya ang kanyang mukha at dahan-dahang inilapit ang kanyang mga labi. Ang init ng kanyang katawan ay nag-iinit, umaasang sa pagkakataong ito, makikita ni Jared ang pag-ibig na handa niyang ibigay. Ang mundo sa paligid nila ay tila huminto, at ang hangin ay tahimik habang ang puso niya ay bumibilis.

Ngunit sa huli, mabilis na umurong si Jared. "Feliza, huwag," biglang tumanggi siya, ang boses ay puno ng pag-aalinlangan. Ang mga salitang iyon ay parang dagok kay Feliza, na nagdulot ng sakit sa kanyang dibdib.

"Bakit? What’s wrong?" tanong niya, ang pag-asa ay unti-unting naglalaho sa kanyang mga mata. "I thought everything was okay between us." Nakita niyang nahihirapan si Jared, pero hindi niya maintindihan kung bakit.

"Pasensya na, Feliza. Hindi ko kayang gawin 'yan ngayon," sagot ni Jared, ang tingin ay nalulumbay. Tila naguguluhan siya, at hindi makatingin nang diretso sa mga mata ni Feliza.

"Jared, do you even think about me?" nagtanong si Feliza, ang boses ay nanginginig sa galit at lungkot. "I feel like you’re not really here with me anymore. What’s happening to us?"

Sa mga salitang iyon, tila umabot sa kaibuturan ng puso ni Jared. "Hindi ko alam, okay? Parang may mga bagay akong iniisip na hindi ko kayang sabihin," sagot niya, ang boses ay puno ng pagkalito.

"Is it because of Cherry?" tanong ni Feliza, ang mga mata ay nag-aapoy sa pag-aalala. "I know you still care for her. But we’re together now, right?" Ang kanyang boses ay nagiging mas malakas, puno ng damdaming hindi na niya kayang itago.

Nawalan ng mga salita si Jared. Ang biglang pag-atras niya ay nagdulot ng panghihinayang kay Feliza, at ang sakit na nararamdaman niya ay parang nag-aapoy. "Feliza, I'm trying to move on, but Cherry... she's my first love," sagot ni Jared, ang tono ay puno ng kalungkutan.

"That’s not fair to me, Jared!" bulalas ni Feliza, ang mga luha ay nag-uumapaw sa kanyang mga mata. "I deserve someone who is fully committed. I can’t compete with her!"

"Sa totoo lang, ayaw kong masaktan ka," sagot ni Jared, ang tono ay nagiging mas seryoso. "Pero kailangan kong harapin ang nararamdaman ko. Ayokong pahirapan ka pa."

"Jared, I’ve been here for you, and now it feels like I’m losing you all over again," sagot ni Feliza, ang boses niya ay nag-uumapaw sa sakit.

Nagkaroon ng matinding tensyon sa pagitan nilang dalawa. Ang mga sulyap na puno ng poot at lungkot ay nagpalitan, habang ang kanilang mga puso ay puno ng sakit at pagkalito. Sa huli, nagdesisyon si Feliza na tumayo at umalis, na naiwan si Jared na nag-iisa, ang puso niya ay naglalaban-laban sa mga damdaming hindi niya kayang ipahayag.

Sa ilalim ng maliwanag na araw, naglakad si Jared at Feliza sa isang parke na puno ng mga bulaklak at mga puno. Ang hangin ay malamig, ngunit ang damdamin sa paligid ay tila nag-aalab. Nakaupo sila sa isang bench na nakaharap sa isang magandang tanawin ng mga bulaklak na namumulaklak. Minsan, naiisip ni Jared kung gaano pa ito kaganda kung wala ang bigat na dala ng kanyang desisyon.

"Jared, what’s on your mind?" tanong ni Feliza, ang mga mata nito ay nagmamasid sa kanya. Napansin niyang nag-aalala ito, ngunit alam niyang oras na para ipahayag ang tunay na nararamdaman.

"Feliza, I… I need to talk to you about us," sabi ni Jared, ang boses ay nag-uumapaw sa pag-aalinlangan. Isang malalim na hininga ang kinuha niya bago magpatuloy. "I don’t think this is working anymore."

Naramdaman ni Feliza ang kanyang puso na parang binawian ng hangin. "What do you mean? Are you saying you want to break up?" nagtanong siya, ang boses ay puno ng takot at pagkalito.

"Yeah, I think it’s for the best," sagot ni Jared, ang mga mata ay nakatuon sa kanyang mga kamay. "I can’t keep pretending na okay lang ako kahit hindi na. My feelings for Cherry… they just came back, and I can’t ignore that."

"Jared, you can’t be serious!" bulalas ni Feliza, ang mga luha ay nag-uumapaw sa kanyang mga mata. "You’re just going to throw everything we have away because of her?"

"I know it’s hard to understand, but this is what I feel. I can’t give you what you deserve if my heart is not fully in this," sabi ni Jared, na puno ng pagkalumbay.

Mabilis na lumapit si Feliza, ang mga luha ay bumuhos sa kanyang mga pisngi. "You don’t mean that. You can’t just walk away from me!"

Ngunit sa halip na lumayo, nagpasya si Jared na magpaka-bukas. Dahan-dahan niyang inilapit ang kanyang mukha sa kanya, at sa loob ng isang iglap, hinalikan niya si Feliza sa mga labi. Ang halik ay puno ng sakit at pagmamahal, tila isang paalam na hindi niya alam na kailangan niyang gawin.

Matagal ang halik, tila bumalik ang mga alaala ng kanilang mga masasayang sandali, ngunit nang matapos iyon, mabilis na siyang umatras. Ang kanyang puso ay nag-uumapaw ng damdamin habang pinagmamasdan si Feliza na nahulog sa pagkabigo.

"Jared, please… don’t do this," umiiyak na sabi ni Feliza. "I can’t lose you!"

"Feliza, I’m really sorry," sabi niya, ang mga mata ay puno ng lungkot. "I need to go. I have to follow my heart."

Mabilis na umalis si Jared, hindi na lumingon, ang kanyang mga hakbang ay puno ng determinasyon ngunit may kasamang sakit. Habang naglalakad siya palayo, naramdaman niyang tama ang desisyon na ginawa niya. Sa kanyang likuran, narinig niya ang mga hikbi ni Feliza, ang pagluha na hindi nito matanggap ang pangwakas na ito.

"Why, Jared? Why?" sigaw ni Feliza, na nagdudulot sa kanya ng pagdududa. Pero hindi na siya lumingon. Ang mga alaala ng kanilang pagmamahalan ay tila nagiging anino, unti-unting nawawala sa kanyang isip habang siya ay naglalakad palayo.

Muling nakatanggap sila Carina at Cyprus ng may karamihang packages ng chocolate at iba pang pagkain.

"Di ba sinabi ko naman sa'yo, Cyprus huwag mong tanggapin ang mga nagpapadala ng mga ganito na di nating kilala?" sermon ni Carina sa kanyang mga kapatid. Narinig ito ni Cherry mula sa kusina dahilan upang makuha ang kanyang atensyon.

"Anong nangyayari diyan, ah?" biglang singit na lamang ng babae matapos punasan ang basang kamay niya sa isang malinis na basahan. Katatapos lang din niya kasi maghugas ng mga tambak na hugasan.

"Eh kasi po itong si Cyprus tumanggap nanaman ng package mula sa taong di naman niya kilala," sumbong sa kanya ni Carina.

Pansin kaagad ni Cherry ang mga pagkaing diniliver sa kanila. Kumunot kanyang noo nang may maalala siya.

"Eh mabuti pa dalhin na lang natin 'yan sa isang storage box para di masira kaagad." Alam niyang si Jared ang nagpapadala ng mga 'yon at wala ng iba. Pero nagtataka siya na ganoon naman kabilis magpadala nito galing America.

"Ma," reklamo sa kanya ng panganay na anak.

"Safe naman niyang mga pagkain eh dahil selyado at nakabalot lahat sa plastics," paliwanag niya kay Carina.

"Sige na, ilagay niyo na muna 'yan sa storage box. May gagawin pa ako sa kusina."

Sinunod na lang ng mga bata ang bilin sa kanila ng ina. No choice si Carina kundi sumang-ayon dahil mismong kanyang ina nagsabi na safe pa rin ang mga pagkain.

Nagdaan na ilang mga araw ay tumunog ng tatlong sunod-sunod ang doorbell. Nagmadali tuloy si Cyprus na lumabas ng bahay upang tignan kung ito. Nakasunod din sa kanya si Carina.

Gulat ang namutawi sa mukha ng dalawang bata nang makita na si Jared pala ito.

"Hi guys. Ang lalaki niyo na pala," bungad ng binata sa kanila.

"Tito Jared?" Hindi makapaniwalang reaksyon ni Cyprus.

"Huwag mo siyang papasukin dito," bulong ni Carina kay Cyprus. Noon pa man talaga ayaw ng dalagita kay Jared.

Subalit biglang lumabas si Cherry at laking gulat nang makita niya ito.

"Jared, ano ginagawa mo rito? Akala ko nagpunta ka na ng Amerika?" sambit pa niya ng may labis na pagtataka.

Pinapasok pa rin nila si Jared. Medyo nakabusangot naman ang mukha ni Carina dahilan upang sitahin siya ng kanyang ina.

"Sandali lang, magtitimpla muna ako ng juice."

"Sige."

"Cyprus, pakibuksan nga muna ang TV para di mainip si Tito Jared niyo." Pinagbuksan nga siya ng telebisyon.

Mga ilang sandali ay naihanda na rin siya ng merrienda ni Cherry. Umupo ang babae sa may di kalayuan sa inuupuan ni Jared. Sinimulan ng binata ang pagpapaliwanag.

"Umuwi ako ulit ng Pilipinas dahil napansin kong mas gusto ko pa rin dito manirahan kaysa sa America."

"Ah, eh kasama mo ba girlfriend mo? Para naming makilala siya."

"Actually, nasa America at ako lang mag-isa na umuwi."

"Bakit at ano nangyari?"

"We broke up..."

Nabigla at speechless si Cherry nang sabihin ni Jared ang dahilan ng pag-uwi nito ng Pilipinas.

"Why?"