Chapter 3

-EMMA-

Sa unang araw ko bilang tagalinis sa bahay ng tito ni Jake, ang una kong ginawa ay tubigan ang mga pananim na uhaw na uhaw. Salamat sa "green thumb" ni Jake na mas mukhang "killer thumb" ay malapit ng malagutan ng hininga itong mga pananim. Hindi ko talaga masisisi ang tito niya kung magagalit siya rito.

Kailangan ko ring alisin ang mga damo at itrim ang bermuda grass, pero next time ko na gagawin iyon. Buti na lang at marunong akong mag-alaga ng halaman, hindi tulad ng iba diyan. Ahem, Jake. Pagkatapos kong tubigan ang mga pananim sa buong bahay, sinimulan ko nang linisin ang second floor para pababa na lang.

Hindi lang sahig at kisame ang kailangan kong linisin, pati mga dekorasyon ay punong-puno ng alikabok. Kaya pinunasan ko ang lahat ng ito gamit ang duster bago tuluyang punasan ng basang tela. I continued wiping the shelves, making sure everything looked neat and organized. Honestly, parang naging therapy na rin sa akin ang paglilinis.

Sa unang araw ko pa lang, isang kwarto pa lang ang natapos ko. Hindi ko akalaing ganoon karami ang naipong alikabok! Kinailangan kong alisin ang lahat ng bedsheets, pillowcases, at mga kurtina para labhan. Talagang general cleaning ang kailangan bawat kwarto at buong bahay.

Pagkatapos kong linisin ang isang kwarto, napahiga ako sa sahig dahil sa pagod. Pero kahit pagod, napangiti pa rin ako.

Para bang may kasamang sense of accomplishment na hindi ko naranasan noon. Hindi ko naisip na ang mga bagay na tulad nito ay nakakabawas ng stress kahit pa sabihing masakit ang katawan ko.

Pagsapit ng alas tres, tumuloy ako sa bahay ni Hilda para maglinis. Madali lang naman dahil hindi kalakihan ang condo niya, at malinis din siyang tao. Hindi pa nga ako tumagal ng dalawang oras.

Siyempre, as usual, hindi ko na naman siya naabutan. Workaholic kasi ang babaeng 'yon—baka nga pati oras ng kain, naka-schedule pa sa planner niya. Kaya iniwan ko na lang ang pagkain sa ref at nagsulat ng maliit na note sa sticky pad:

'Huwag kalimutang kumain, madam! Kung hindi mo 'to kakainin ngayong gabi, babawiin ko bukas. Char.

Ngumiti ako habang idinidikit ang note sa ref bago lumabas ng unit niya. Pagkatapos, dumiretso na ako sa clinic ni Seb.

"Pabili nga po ng gamot para magka-love life ako," biro kong bungad pagpasok.

"Ay, madam, wala ka nang pag-asa. Kumbaga, terminal case ka na."

Napa-hawak ako sa dibdib at kunwaring nasaktan. "Ay, grabe siya, oh!"

Nagtawanan kami bago ako dumiretso sa likod para mag-relax.

"Sebastian, bakit wala kang WIFEE?" pabiro kong tanong habang kinakalikot ang phone ko. Nag-expire na kasi ang mobile data ko, tapos hindi pa gumagana ang WiFi dito. Napaka-walang kwenta ng signal sa lugar na 'to!

"Huwag mo nga akong ini-stress lalo! Stress na nga ako dahil kay Bobby, eh!" sagot niyang pasungit.

Napalingon ako kay Seb, taas-kilay at nakatitig sa kanya. "Bobby?"

"Oo. Bingi ka ba?" pagsusungit niya.

Napailing ako. "Menopause ka ba? Bakit parang ang init ng ulo mo? Ano bang meron kay Bobby? At anong kinalaman ng stress mo sa WiFi?"

Malakas siyang napabuntong-hininga bago sumagot. "Sinundo ko siya sa airport kaninang madaling araw. Na-late lang ako ng limang minuto, tapos ang dami na niyang sinabi. Binilhan ko pa siya ng breakfast, pero ayaw niya yung ulam... na siya mismo ang nagpabili!"

Halata sa mukha niya ang inis habang nagkukuwento, at sa totoo lang, ang saya panoorin ng reaction niya. "So, anong ginawa mo?" tanong ko, pilit pinipigilan ang tawa.

"Edi naghanap pa ako ng restaurant na bukas ng madaling araw para lang makain niya yung gusto niya! Ano pa ba?" dagdag niya, halatang hindi pa rin makapaniwala sa nangyari.

Stress nga talaga siya. Ni hindi na nga siya nakapag-lagay ng gel sa buhok niya eh. Palagi kayang maayos ang buhok ni Seb pero ngayon ay nagmukha siyang hindi pa naliligo.

Napailing ako bago tumawa. "Seryoso? Nandito talaga siya?"

Huling beses ko kasing nakita si Bobby ay noong graduation nila ni Seb sa college. That was nine years ago.

"Close pa rin kayo hanggang ngayon?" Kinulikot ko iyong router at baka sakaling gumana.

"Tinatanong pa ba yan? Nakakainsulto masyado," sagot niya at nag-asta pa talaga siya na parang nainsulto.

"Ang OA hah," natatawang sabi ko.Kung hindi ako nagkakamali ay nagkakilala sila noong first year highschool si Seb at magkaklase sila.

Ilang taon ba ako noon? Mas matanda kasi sila ng tatlong taon sa akin eh. Palagi pa akong naka-dikit kay Seb noon kaya kapag pupunta siya sa bahay nina Bobby ay palagi akong nakabuntot sa kanya. 

Hindi nila ako sinasali sa mga laro nila kaya ang ending ay ang Mama ni Bobby ang nag-aalaga sa akin. Mabait ang mama niya at masarap magluto. Honestly, ang purpose ko lang talaga sa bahay nila ay para matikman iyong mga sosyaling foods na luto ng mama niya.

"Nga pala, nag-imbita siya ng dinner bukas."

"Sino?" tanong ko habang tinanggal ko ang saksakan ng router at sinaksak ulit. Baka sakaling gumana...

"Bingi ka ba? Sino pa bang pinag-uusapan natin kung hindi si Bobby?"

"Ah, ganun ba? Enjoy na lang." Bakit wala pa rin akong WiFi? Nagbi-blink naman yung ilaw. Ano bang problema mo, router?!

Napatingin ako kay Seb, sabay taas ng kilay. "Seb, umamin ka nga. Naputulan ka ba ng internet? Ilang buwan ka nang hindi nagbabayad? May pa-iPhone ka pang nalalaman, pero hindi ka naman pala nakakabayad ng WiFi," biro ko habang tuloy sa pagkulikot sa router.

"Anong enjoy? Kasama ka kaya dun!" irap niya, tapos bigla niya akong hinila palayo. "Layuan mo nga 'yang WiFi! Kung wala, edi wala. Sisirain mo pa 'yan eh!"

Makahila siya, wagas! Hindi siguro 'to nagbayad.

Pagsapit ng alas-siyete ng gabi, sa wakas, nagsara na siya, kaya dumiretso na kami sa kainan na sinasabi niya.

"Siguraduhin mong pupunta ka bukas," sabi niya habang kumakain kami. "Inimbitahan ko na rin 'yung dalawa, kaya dapat nandun ka para hindi masyadong awkward."

"Wow, ha. Ako pa talaga na mahiyain ang gusto mong gawing icebreaker?" umirap ako. "Alam mo namang wala kaming communication ni Bobby."

Ako pa talaga ang gusto niyang gawing middleman, eh ako nga 'tong kulang na kulang sa social skills!

Ang natural ng dialogue nila, and I love how Emma's personality shines through! Pero kung gusto mong mas smooth at engaging pa ang flow, here's a slight revision:

"Sinong may kasalanan nun? Sabi ni Bobby, kino-contact ka niya pero minsanan ka lang sumasagot. Hanggang sa dumating yung point na hindi ka na talaga nagre-reply," sumbat ni Seb.

"Wala naman kasi kaming common topic na puwedeng pag-usapan," sagot ko, sabay taas ng balikat. "Palagi lang kaming nagkakamustahan, tapos paulit-ulit lang din 'yung tanong at sagot namin. Edi nagsawa rin ako."

In my defense, hindi naman talaga ako madaldal sa chat. Plus, na-delete na 'yung luma kong FB account. Hindi kami friends sa bago kong account, at ni hindi ko nga alam kung may FB pa siya.

"Sinabi ko bang may choice ka? Required kang pumunta," sagot niya, sabay turo sa akin gamit ang tinidor niya.

"Fine," sagot ko na lang, sabay irap.

Anyway, medyo curious din naman ako kung anong itsura niya ngayon.

Tahimik kaming kumain ng ilang minuto bago biglang nagsalita si Seb, tinitigan ako na para bang may gusto siyang itanong.

"Kumusta nga pala ang buhay independent? Nabubuhay ka pa rin ba?" tanong niya.

Napangiti ako at umiling. "Para namang hindi tayo magkapitbahay. Huy, isang bahay lang yung pagitan ng tinitirhan natin!" sabay tawa.

"Eh kasi, bihira kitang makita. Nakapag-adjust ka na ba?"

"Uy, concerned? Sweet mo naman." Nilagay ko ang kamay ko sa dibdib at nagkunwaring na touched.

"Ewww," aniya sabay ngiwi. "Gusto ko lang siguraduhin na naghihirap ka," sagot niya, pero may bahagyang tawa sa tono niya.

Napahagikgik ako. "Okay naman ako, promise. Medyo tahimik lang kapag gabi, pero at least may sarili na akong space. Saka, kung may emergency naman, isang sigaw ka lang, diba?"

"Oo pero mas gugustuhin kong huwag mo akong inaabala. Kung sakaling may multo o holdaper, ipakita mo lang yang mukha mo para matakot sila," nakangising sagot niya.

Ngumisi ako habang naka-tingin sa kanya. "Seb, may nakapagsabi na ba sayong gwapo ka kapag—"

Ngumiti siya agad. "Ikaw naman. Maliit na bagay."

"Kapag tahimik," tuloy ko, sabay subo ko sa pagkain.

"May nakapagsabi rin ba sayong—"

Tumayo ako agad. "CR lang ako," sagot ko, at mabilis na umalis. Napa-ngisi ako habang naglalakad papuntang CR. Akala mo hah, matalino 'to boy!

Kinabukasan, pagkatapos ng trabaho, dumiretso muna ako sa bahay para makaligo bago pumunta sa restaurant kung saan kami magkikita-kita. Syempre, hindi pwedeng amoy pawis ako at baka may tsiks doon!

I mean, hindi ko naman alam kung may dadating na future boyfriend o future ex-boyfriend ko, pero kung meron man, at least hindi niya iisipin na mabaho ako 'no.

Pagdating ko sa restaurant, hindi pa ako nakakapasok nang biglang may sumalubong na malakas na sigaw.

"Baklaaa! Ba't ang tagal mo?" sigaw ni Jackie, na nakatayo sa labas ng restaurant na parang may piquete.

Napakunot-noo ako. Akala ko maaga akong nakarating, mas maaga pa pala siya.

"OA mo, ha! Ba't hindi ka pa pumapasok?" tanong ko, habang lumapit sa kanya.

"Nahihiya ako. Mabuti na lang at nandito ka na," ani Jackie sabay kapit sa braso ko. "Nasaan si Hilda?"

"Hindi ko sure. Wala siyang reply sa text ko, baka busy. Alam mo namang palaging busy si madam." Ikaw ba naman ang may mataas na posisyon sa trabaho, siguradong araw-araw ay busy. 

Habang nag-uusap kami ni Jackie, nahagip ng peripheral vision ko si Seb na papalapit.

"Ayan na si Seb," sabi ko, kaya sabay kaming humarap ni Jackie sa kanya.

"Ba't naglalakad ka? Nasaan yung motor mo?" tanong ko nang nasa harap na namin siya.

"Pinaayos ko." Tapos lumipat ang tingin niya kay Jackie. "Ate girl, nandito ka rin pala. Akala ko may magbabago sa itsura mo simula noong huli kitang nakita, pero ang pangit mo pa rin."

T*ngina neto. Hindi na talaga siya natuto. Basta magkikita sila ni Jackie ay palagi niya itong inaasar.

Sasagot na sana si Jackie kaso nauna iyong ubo niya.

"Eww! Covid! Lumayo ka, baka mahawaan mo pa ako," sigaw ni Seb tas nagulat na lang ako sa sunod niyang ginawa.

Hinila ba naman ako ng shutanginamers na gagong 'to sa harap niya at nagtago sa likod ko. Bwiset na 'to.

"Ugh, Covid is so 2019. Ems, nagsasalita na pala ngayon ang landingan ng eroplano," sagot ni Jackie, sabay irap.

Natawa agad ako sabay lingon kay Seb. Kita ko kung paano lumaki yung mga mata niya habang nakatingin kay Jackie.

"Huwaw naman. Edi ikaw na perpek!" resbak ni Seb.

"Matagal na. I thought you already knew that," pagtataray ni Jackie, sabay taas ng kilay.

"Ba't ang sungit mo ngayon? Menopause?" sagot ni Seb, hindi talaga nagpapatalo.

"Ba't ang pangit mo ngayon? Inborn?" balik ni Jackie, at talagang hindi ko napigilan ang tawa ko. May pwersa pa yung pagkabanggit niya ng unang dalawang letra.

Habang tumatawa ako ay napansin ko iyong talim ng tingin ni Seb sa akin. Nag-back to poker face agad ako, sabay tingin sa gilid at nagkunwaring umubo para palabasin ang aking imaginary plema bago binalik ang tingin sa kanila.

"Ehem! Asan nga pala si Bobby?" tanong ko para ibahin ang usapan. Baka lalo pang masaktan ang isa jan.

"Nasa loob na. Hinihintay niya tayo," sagot ni Seb.

"Ulol! Dapat 'yan ang una mong sinabi! Kanina pa tayo nandito tas nasa loob na pala siya? Tara na!" sabi ni Jackie, sabay hila sa akin papasok ng restaurant.

Oo nga naman. Nandito na pala si Bobby, eh kanina pa kami nagpapahangin sa labas. Baka naaasar na yun dahil ang tagal naming dumating. Ayaw pa naman nun pinaghihintay.

"Saan banda yung table natin?" tanong ko habang paakyat kami.

"Sa second floor. May private room na pina-reserve si Bobby," sagot ni Seb.

Nagtinginan agad kami ni Jackie.

"Wow. Yayamanin, may pa-private room pa talaga siya, ha?" Sosyalin! Ngayon lang ako makaka-experience ng private room sa restaurant.

"Syempre. Anong akala mo sa best friend ko? Liban sa inyo, hindi basta-basta ang mga kaibigan ko, 'no," proud na sabi ni Seb habang paakyat kami ng hagdanan.

"Ilang taon na ba nating hindi nakita si Kuya Bobby?" tanong ni Jackie.

"Nine years ata," sagot ko.

"Kaya nga palagi ko kayong inaayang sumama sa akin tuwing nagbabakasyon siya. Palagi naman kayong busy. Kesyo may personal kayong lakad, may trabaho, kung anu-ano. Mas importante pa ba 'yon kaysa sa best friend ko?" reklamo ni Seb.

Lumingon sa akin si Jackie at may pagka-deadpan na sinabing, "Matagal-tagal na rin pala, huh." Nakita ko ang bahagyang pagtaas ng kilay niya bago siya bumaling kay Seb, isang matamis pero halatang fake na ngiti ang ipinakita niya rito.

"Unlike you two," sabay lingon niya sa akin, "nakilala lang namin siya nung college. Pero wow, naaalala pa rin pala niya kami, ha? Touched naman ako."

Napangiti ako. Ang linya niya parang inosente, pero ramdam ko ang banat kay Seb. Alam ko namang trip lang niya asarin 'to, pero may punto rin siya. Saglit lang nilang nakasama si Bobby noon, pero mukhang sila pa ang may special treatment ngayon.

"Syempre naman," sagot ni Seb.

"May pa-private room ba siya kapag kayong dalawa lang ang magkasama?" pang-aasar ni Jackie, sabay taas ng kilay.

"Oo naman," sagot niya agad, kunwari cool lang. "Saka may candlelight dinner pa, may violinist sa gilid, at may pa-champagne."

"Wow, effort," natatawang sabi ko.

Jackie smirked. "So sino sa inyo ang nagbabayad? Ikaw o siya?"

"T*ngina, Jackie!" Sagot ni Seb, halatang napikon na.

Ngumisi lang si Jackie at bumulong sa akin, "Sabi ko sa'yo, eh."

Napailing na lang ako. Wala talagang kupas ang dalawang 'to.

"Ano nga ulit sabi mo, Seb? Saan banda 'yung private room natin?" pasimpleng tanong ko. Agad namang nabaling ang atensiyon ni Seb sa tanong ko.

"Nandito na tayo," sagot ni Seb sabay bukas ng pintuan sa harapan niya.