ผมนี่แหละเจ้าแห่งฟาร์มปลา

บทที่ 21 หัวใจโพไซดอนทรงพลังขึ้น

ห้องของฉินสือโอวอยู่ชั้น 15 ที่ตระกูลเบลคจองห้องชั้นพิเศษไว้ให้ ต่างฝ่ายต่างให้ความร่วมมือกันช่างเป็นเรื่องน่ายินดีนัก

ห้องชั้นพิเศษนั้นไม่จำเป็นต้องแตะบัตร เพราะมีระบบรักษาความปลอดภัยแบบพิเศษ หลังทำการยืนยันตัวตนแล้วประตูก็เปิดให้เขา

เมื่อเข้ามาในห้อง ฉินสือโอวยังไม่ทันได้ชื่นชมการตกแต่งอันสวยงาม ทันทีที่เขาเดินตรงไปยังในห้องนอน ก็พบสาวสวยคนหนึ่งส่งยิ้มมาให้!

นี่มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ย!? ฉินสือโอวโดนฤทธิ์แอลกอฮอล์จนมึนงง พอเห็นหญิงสาว เขาก็คิดว่าตัวเองน่าจะเข้าห้องผิด

"ขอโทษครับ ผมน่าจะ..." ฉินสือโอวรีบลนลานพูด แต่พลันฉุกคิดถึงรอยยิ้มกรุ้มกริ่มของเบลค และประโยค 'ผมเตรียมของขวัญชุดใหญ่ไว้ให้คุณ' นั้น

เขาจึงเริ่มกระจ่างว่า ตัวเองไม่ได้เข้าห้องผิดแต่อย่างใด หญิงสาวเปิดปากอวบอิ่มสีแดงเอ่ยขึ้น "คุณคะ ฉันเพิ่งเตรียมน้ำอาบไว้ให้ คุณอยากอาบเอง หรือจะอาบพร้อมฉันดีคะ?"

ฉินสือโอวไม่ได้เป็นพระอิฐพระปูน และไม่ใช่หลิ่วเซี่ยฮุ่ย [footnoteRef:1]มีสาวงามมาอยู่ตรงหน้าเช่นนี้ หากเป็นเมื่อก่อนเขาคงไม่ปล่อยไปแน่ [1: ชื่อของชายคนหนึ่งในยุคชุนชิวจ้านกั๋ว ที่ได้รับการยกย่องว่าเป็นคนมีคุณธรรมสูงส่ง]

เขาไม่สามารถแสร้งคิดว่าผู้หญิงประเภทนี้มีตำหนิมากเกินไปได้ ดาราหญิงวงการบันเทิงเองก็ไม่ได้บริสุทธิ์ไปกว่าหญิงบริการระดับสูงพวกนี้หรอก พวกกลุ่มเจ้าพ่อยังแย่งตัวกันวุ่นวายเลยไม่ใช่หรือ?

ทว่า เย็นนี้ยังมีเรื่องสำคัญกว่าต้องทำ เขาเลยทำได้เพียงให้หญิงสาวออกจากห้องไป

เขาไม่อยากให้ความลับเรื่องหัวใจโพไซดอนแตก ถึงจะมีความเสี่ยงโดนเปิดโปงอยู่แล้วก็ตาม

หลังหญิงสาวจากไป ฉินสือโอวล้มตัวลงนอนบนเตียง สองมือถือรูปปั้นแอปเปิลอำพันทอง ในใจนึกถึงทะเลของเกาะที่จากมา

จิตสำนึกแห่งหัวใจโพไซดอนตอบสนอง อำพันทองในมือฉินสือโอวเริ่มอุ่นขึ้น พร้อมกับร่างกายของเขาที่ร้อนขึ้นตาม รู้สึกอ่อนเพลียเหมือนตอนอบซาวน่า แต่ก็สบายตัว

ความรู้สึกนี้ดำเนินต่อไปราวหนึ่งนาที แล้วจึงกลับเป็นปกติ เขาพบว่า จิตสำนึกของตัวเองที่อยู่ในทะเลนั้นคมชัดกว่าเดิม เคลื่อนที่ในน้ำได้อย่างรวดเร็ว สามารถสัมผัสถึงสภาพของสิ่งมีชีวิตโดยรอบไวขึ้น และมองเห็นได้กว้างไกลกว่าเดิม

หากเมื่อก่อนจิตสำนึกของฉินสือโอวเคลื่อนที่ในน้ำได้เร็วพอๆกับเดิน ตอนนี้คงเทียบเท่ากับขับมอเตอร์ไซค์ทีเดียว เร็วกว่าหลายเท่า

พวกปลาที่อยู่โดยรอบก็เหมือนจะสัมผัสได้เช่นกัน ปลาค็อดแอตแลนติกฝูงหนึ่งว่ายเข้ามาหาอย่างรวดเร็ว แหวกว่ายด้วยความยินดีอยู่ในจิตสำนึกแห่งโพไซดอน

จิตสำนึกเคลื่อนต่อไป โดยมีฝูงปลาค็อดคอยว่ายตามด้านข้างอย่างใกล้ชิด ระหว่างทางปลาตัวอื่นๆที่สัมผัสถึงพลังงานลึกลับได้ ก็พากันว่ายตาม จิตสำนึกแห่งไซดอนกลายเป็นแกะนำฝูง พาเหล่าปลาไปยังเขตปะการัง

พื้นที่เขตปะการังขยายกว้างขึ้น เช่นเดียวกับพวกแมงกะพรุนจิ๋วที่ยาวขึ้น ฉินสือโอวสัมผัสได้ว่ามันกำลังพยายามแบ่งตัวแมงกะพรุนจิ๋วออกเป็นสองส่วน จึงช่วยมัน

เมื่อพลังส่งถ่ายเข้าไป แมงกะพรุนเร่งการวิวัฒนาการ ตั้งแต่ตรงกลางตัวหลุดออก ส่วนล่างที่หลุดนั้นลอยพัดตามกระแสน้ำไปทางอื่นของเขตปะการัง

ตอนนี้ทั้งตัวพวกแมงกะพรุนจิ๋วเหลือความยาวหกเจ็ดเมตร ดูไปก็คล้ายกับงูทะเลยักษ์ ปลารอบๆต่างหวาดกลัวแตกตื่น พอเห็นมันลอยมาก็พากันหลบหลีก ทว่าเหล่าปลากระเบนหินแสนสวยกลับอาศัยจังหวะนั้นว่ายผ่านไป

ปลากระเบนหินสีสว่าง ดูสวยงาม ปกติตัวเต็มวัยมีขนาด 30 กว่าเซนติเมตร และยังตัวใหญ่ได้อีกถึง 1 เมตร เจ้าพวกนี้ยังถือว่าเป็นปลาอายุน้อย จุดสีฟ้าบนร่างเป็นรูปทรงไข่ มีลายสีฟ้าบนหาง และว่ายพลิ้วไหวเหมือนธง

การที่จิตสำนึกแห่งโพไซดอนแข็งแกร่งขึ้น ทำฉินสือโอวรู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก เขาวนเวียนรอบเขตปะการังสักพัก เพื่อส่งพลังงานส่วนหนึ่งผ่านน้ำทะเล แล้วมุ่งไปยังทิศตะวันตกเฉียงเหนือต่อ

เขาว่ายไปโดยไม่สนใจสิ่งใด จดจ่อเพียงการขยายอาณาเขตของจิตสำนึกแห่งโพไซดอน ทั้งที่ปะทะกับปลาจำนวนมาก พูดให้ถูกคือ ปลาจำนวนมากที่โดนจิตสำนึกลากมาด้วยนั่นเอง

คราวนี้ ในที่สุดฉินสือโอวก็สัมผัสได้ถึงสายพันธุ์สัตว์ทะเลอันน่าทึ่งเข้า

ว่ายไปสักพัก เขาก็พบเต่าสิบกว่าตัวว่ายบุ๋งๆมาทางเขา เต่าพวกนี้ ขนาดตัวที่ตัวใหญ่ที่สุดยังแค่เท่าฝ่ามือเขา ตัวเรียบลื่น กระดองเป็นสีดำ โดยมีจุดสีทองเล็กๆกระจายอยู่ด้านบน

เห็นดังนั้น ฉินสือโอวก็รู้ว่ารูปร่างของเจ้าหนุ่มพวกนี้ คือสายพันธุ์เต่าที่หายากมากในทะเล เต่าลายจุด

เป็นเต่าน้ำกร่อยไซส์มินิ ขนาดไม่เกินฝ่ามือ หน้าตาน่ารักน่าเอ็นดู เป็นสายพันธุ์ของทะเลแถบอเมริกาเหนือ

เพราะเต่าลายจุดชอบทำตัวบ้องแบ๊วกันนี่เอง หลายปีมานี้จึงประสบกับการถูกผู้คนที่ชื่นชอบตามจับตลอด

นอกจากนี้ เต่าพันธุ์นี้ยังอ่อนไหวต่อมลพิษและสารอันตรายได้ง่าย และเนื่องจากมลพิษทางน้ำที่มีแต่จะเลวร้ายลง จนทะเลแถบอเมริกาเหนือแทบมองไม่เห็นเงาสะท้อน ทางสหรัฐกับแคนาดาจึงจัดให้พวกมันเป็นสัตว์ป่าคุ้มครอง

ในช่วงต้นคริสต์วรรษที่ 20 คณะกรรมการว่าด้วยสถานการณ์ของสัตว์ป่าใกล้สูญพันธุ์ในแคนาดา(Cosewic) [footnoteRef:2]ได้พิจารณาให้มันเป็นสายพันธุ์ที่ใกล้สูญพันธุ์ และรณรงค์ให้ผู้คนช่วยกันอนุรักษ์ แต่เพราะความต้องการสินค้าของร้านขายสัตว์เลี้ยงที่ยังไม่หมดไป พวกมันจึงต้องเจอกับการโดนตามล่าเช่นเดิม [2: The Committee on the Status of Endangered Wildlife in Canada]

เพื่อสิ่งมีชีวิตเหล่านี้ ฉินสือโอวใช้พลังโพไซดอนอย่างไม่ลังเล เขากระจายพลังใส่ทันที ทำให้เต่าน้อยได้รับพลังชีวิตจนเปี่ยมล้น

สถานที่ซ่อนของพวกเต่าน้อย คือปากแม่น้ำสายหนึ่ง ซึ่งเป็นบริเวณที่น้ำทะเลยังบริสุทธิ์ พวกมันเลยสามารถอยู่รอดมาได้

ฉินสือโอวเคลื่อนไปตามปากแม่น้ำมุ่งสู่ต้นน้ำ ว่ายไปว่ายมาก็พลันเอะใจว่านั่นไม่ใช่ทางไปทะเลสาบของฟาร์มปลาเขาหรอกหรือ? หากตรงไปอีกหน่อยก็เป็นเทือกเขาคาบ็อกซ์[footnoteRef:3]แล้ว [3: The Cabox ภูเขาที่สูงที่สุดในเกาะนิวฟันด์แลนด์]

น้ำจากภูเขาหิมะมีความใสสะอาด เมื่อจิตสำนึกโพไซดอนมาถึงทะเลสาบเล็กๆ ก็สามารถดูดซับพลังได้ ฉินสือโอวสุขใจมาก

จิตสำนึกเคลื่อนต่อไป ไม่นานเขาก็มาถึงน้ำตกที่เคยมาก่อนหน้า ขอแค่มีน้ำ จิตสำนึกย่อมไปได้ทุกๆแห่ง ฉินสือโอวเตรียมสวนทางน้ำขึ้นไปบนยอดน้ำตก

ขณะนั้นเองเจ้าขนปุยตัวโตก็เดินข้ามน้ำมายังด้านหน้าเขาพอดี

เจ้าตัวโตกะพริบตาสีดำเล็กๆของมันกวาดตามองในน้ำอย่างงุนงง คล้ายจะสัมผัสได้ถึงพลังของโพไซดอน ทว่าต่อให้อยากหาก็หาไม่เจอ

เห็นเจ้าหนุ่มขนปุยดังนั้น ฉินสือโอวก็ดีใจ มันเป็นหมีสีน้ำตาลเสียงดังที่เขากับเออร์บักเจอเมื่อวันก่อนแน่นอน

สภาพของเจ้าหมีน้อยไม่ดีเท่าไรนัก ดวงตาสีดำไร้ประกาย ขนบนตัวสากมอมแมม จิตสำนึกโพไซดอนเข้าคลุมร่างของมัน ฉินสือโอวรู้สึกได้ถึงความหิวโหยของเจ้าหมีตัวนี้

ท่าทางเจ้าหมีคงคิดจะมาจับปลาที่น้ำตกนี้กิน แต่กลับไม่พอประทังความหิวได้จึงตกอยู่ในสภาพเช่นนี้

ฉินสือโอวใช้พลังของจิตสำนึกเติมเต็มร่างกายหมีน้อย ดวงตามันเริ่มมีประกายและสติกลับมาเฉียบคมอีกครั้ง พลังชีวิตพุ่งพรวด เสียจนมันอดแหงนคอหอนขึ้นฟ้าไม่ได้ "บรู๊ววว! บรู๊ววว!"

หลังจากกับหมีน้อย จิตสำนึกโพไซดอนสวนทางน้ำขึ้นไปต่อ มุ่งมั่นสูบพลังจากน้ำละลายของหิมะอันแสนวิเศษ

ตกเย็น จิตสำนึกโพไซดอนของฉินสือโอวก็หยุดลงตรงลำธารเล็กๆ ดวงตาปิดลงหลับสนิท

เช่นเดิม ยามเช้าหกโมง ฉินสอโอวตื่นนอน รู้สึกสบายไปทั้งตัว มีพลังล้นเหลือ พร้อมปฏิบัติหน้าที่!

เขาบิดขี้เกียจ ก่อนจะเห็นเศษผงร่วงบนที่นอน ฉินสือโอวลองสำรวจดู ก็พบว่ามันคืออำพันทองที่กลายเป็นผุยผงนั่นเอง...

ดูเหมือนว่าเมื่อถืออำพันทองไว้จะสามารถช่วยเพิ่มพลังให้กับจิตสำนึกโพไซดอนได้ แต่พลังแบบนี้ใช้เพียงวันเดียวก็หมดสภาพเสียแล้ว

……………………………………….