ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร

ตอนที่ 17 ดอกบัวขาว (2)

เจ้าเด็กนี่โผล่มาจากที่ไหนกัน

จวินอู๋เสียงุนงงไปหมด

บนใบหน้าจิ้มลิ้มน่ารักของเด็กน้อย ดวงตาทั้งสองข้างเขียนชัดถึงความคับข้องใจ เจ้าหนูน้อยมองจวินอู๋เสียพร้อมน้ำตาไหลพราก ราวกับนางทำผิดมหันต์ต่อเขาอย่างนั้น

“ปีศาจ!” แมวดำตะโกนร้องลั่น มันถลึงตาใส่หน้าของเด็กน้อย

“ข้าไม่ใช่ปีศาจสักหน่อย!” เด็กน้อยเบ้ปาก กอดขาเล็กๆ ของตนแล้วมองเจ้าแมวดำด้วยความน้อยใจ

“เจ้าเป็นใครกัน” จวินอู๋เสียพิจารณาเด็กชายตัวเล็กด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก

“เอาเขาไปทิ้งข้างนอกเลย! เด็กนี่ต้องเป็นปีศาจแน่ๆ!” เจ้าแมวดำคิดว่านับตั้งแต่ที่มันข้ามภพมายังอีกโลกกับเจ้านายของมัน ก็เกิดเรื่องแปลกประหลาดขึ้นมากมายจนมันชินชาเสียแล้ว

เด็กน้อยคนนั้นเมื่อได้ยินว่าเจ้าแมวดำจะเอาตนไปทิ้งไว้ด้านนอก ก็เริ่มร้องไห้เสียงดังออกมา

“ข้าไม่ใช่ปีศาจนะ อย่าเอาข้าไปทิ้งเลย! ข้าคือภูติวิญญาณของท่านนะ! เป็นภูติวิญญาณ! ท่านจะทิ้งภูติวิญญาณได้อย่างไร...” เด็กน้อยที่เรียกตัวเองว่าภูติวิญญาณมองจวินอู๋เสียด้วยความกล้าๆ กลัวๆ น้ำตาเม็ดใหญ่เท่าถั่วร่วงเผาะลงมาจากดวงตากลมโตของเขา ทันใดนั้นกลิ่นหอมสดชื่นของดอกบัวก็กระจายไปทั่วห้อง

 “ข้าไม่เห็นรู้เลยว่าภูติวิญญาณสามารถกลายร่างเป็นมนุษย์ได้ด้วย” จวินอู๋เสียขมวดคิ้วเล็กน้อย ใบหน้างามไม่เผยร่องรอยของความใจอ่อน

เด็กน้อยอ้าปากค้าง มองจวินอู๋เสียด้วยความน้อยใจ

“ข้าเป็นภูติวิญญาณของท่านจริงๆ ถ้าไม่เชื่อ ข้าจะกลับคืนร่างเดิมให้ดูก็ได้” พูดจบก็ลุกขึ้นอย่างเชื่องช้า เด็กน้อยขี้แยหายไปอย่างไร้ร่องรอยทันที เหลือเพียงดอกบัวสีขาวงดงามลอยอยู่กลางอากาศแทน

  “...” จวินอู๋เสียไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกตอนนี้อย่างไรดีแล้ว

พรึ่บ! ดอกบัวสีขาวหายไปอีกครั้ง และเด็กชายตัวน้อยก็ปรากฏขึ้นอีกคราในจุดเดียวกัน

ทันใดนั้นในหัวของจวินอู๋เสียพลันนึกไปถึงภาพของนักมายากลในชาติที่แล้ว...ภาพนักมายากลเสกคน

“ทีนี้ท่านเชื่อข้าหรือยัง” เด็กน้อยยกมือขึ้นเอานิ้วมาจิ้มกันบริเวณหน้าอก เขาก้มหน้าลงเล็กน้อย สายตาลอบมองปฏิกิริยาของจวินอู๋เสียเป็นระยะๆ

ถึงแม้ว่า...เขาจะรู้ดีว่าในหมู่ภูติวิญญาณด้วยกันนั้น การมีอยู่ของเขามันแปลกประหลาด แต่ว่า...เขาก็เป็นภูติวิญญาณจริงๆ นะ

จวินอู๋เสียทอดสายตามอง ‘ภูติวิญญาณ’ ของตนอย่างพิจารณา แค่เรื่องที่มันเป็นดอกบัวดอกหนึ่งนางก็ยากจะรับไหวแล้ว กระนั้นเจ้าหนูนี่ถึงกับแปลงร่างได้! หากกลายร่างเป็นสิ่งอื่นนางยังพอทนรับไหวอยู่หรอก แต่นี่กลับเป็นเด็กชายตัวป้อมผู้หนึ่ง แขนขาเล็กสั้นเช่นนี้ อย่าว่าแต่สู้รบเลย แค่โดนผู้อื่นต่อยหมัดเดียว ก็เพียงพอส่งเขาเยือนไปปรโลกได้แล้วกระมัง

“สุดท้ายก็ไร้ประโยชน์สินะ” จวินอู๋เสียลูบคางพลางขมวดคิ้วเล็กน้อย นางไม่ต้องการภูติวิญญาณแบบนี้

ขณะที่จวินอู๋เสียจมอยู่ในภวังค์แห่งความคิด นางไม่ได้สังเกตเลยว่าคำพูดที่นางเปล่งออกไป จะทำให้เด็กน้อยใจเสาะที่ยืนกลัวอยู่นั้นเกือบจะร้องไห้โฮออกมาอีกครั้ง

“ฮึก ฮือ...อย่าทิ้งข้าเลย ข้ามีประโยชน์จริงนะๆ” รู้สึกได้ว่าเจ้านาย ‘รังเกียจ’ ตน เจ้าดอกบัวน้อยก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป เขาเปล่งเสียงร้องไห้จ้า โถมตัวเข้าหาจวินอู๋เสียแล้วกอดขานางไว้แน่นไม่ยอมปล่อย เสียงร้องไห้ของเขาน่าสงสารมาก น้ำตาเม็ดโตร่วงลงบนร่างของจวินอู๋เสียหยดแล้วหยดเล่า

“ข้ามีประโยชน์จริงๆ...จริงๆ...อย่าส่งข้ากลับไปเลยนะ” ดอกบัวขาวกอดขาของจวินอู๋เสียไว้แน่น กลัวเหลือเกินว่านางจะปฏิเสธมันอย่างไม่ไยดีอีกครั้ง

“ส่งเจ้ากลับไปหรือ กลับไปที่ไหนกัน” ในที่สุดจวินอู๋เสียก็ได้สติกลับมา คำพูดของดอกบัวขาวทำให้นางไม่เข้าใจ