ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร

ตอนที่ 18 ดอกบัวขาว (3)

ในโลกแห่งนี้ เมื่อเด็กทารกคลอดออกมาพวกเขาจะมีภูติวิญญาณติดตัวมาด้วย ภูติวิญญาณจะแฝงตัวเข้าไปผสานกับจิตวิญญาณของร่างนั้นตั้งแต่เกิด และจะหลับใหลอยู่ในตัวของเด็กรอวันตื่นขึ้นมาอีกครั้งเมื่ออายุครบสิบสี่ปีบริบูรณ์ ไม่มีวิธีใดสามารถแยกพวกเขาออกจากกันได้เว้นเสียแต่ความตาย

ดังนั้น ต่อให้นางทดท้อใจกับเรื่องที่ภูติวิญญาณของตนไร้ประโยชน์มากแค่ไหน นางก็ไม่สามารถทิ้งมันได้อยู่ดี นี่เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้แต่แรกแล้ว

“โลกภูติวิญญาณขอรับ” ดอกบัวน้อยเงยหน้าขึ้น เขากล่าวด้วยน้ำเสียงขมขื่น

“นั่นคือที่ที่พวกเจ้าอาศัยอยู่หรือ” จวินอู๋เสียเพิ่งเคยได้ยินเกี่ยวกับสถานที่นี้เป็นครั้งแรก

ดอกบัวน้อยพยักหน้า เพราะกลัวว่าจวินอู๋เสียจะไม่ต้องการเขาอีก เขาจึงกล่าวไปอย่างสุภาพเรียบร้อยว่า “ก่อนตื่นขึ้น ภูติวิญญาณจะอาศัยอยู่ที่โลกภูติวิญญาณขอรับ และถ้าหากเจ้านายที่เชื่อมต่อด้วยเสียชีวิตลง พวกเราก็จะถูกส่งกลับไปที่นั่นอีกครั้ง ที่นั่นน่ากลัวมาก กว่าข้าออกมาได้ไม่ง่ายเลย ขอร้องท่านล่ะ อย่าส่งข้ากลับไปเลยนะขอรับ นะ”

นางอยากทำเช่นนั้นใจจะขาด แต่มันทำได้ซะที่ไหนกันเล่า

จวินอู๋เสียตบหน้าผากตัวเองอย่างช่วยไม่ได้

“ข้า...ข้าพิสูจน์ให้ท่านเห็นได้นะว่าข้ามีประโยชน์ ได้โปรดรอสักครู่!” เมื่อตัดสินใจได้แล้ว ในที่สุดดอกบัวขาวก็ยอมปล่อยมือจากขาของจวินอู๋เสีย ร่างเล็กบอบบางนั่นสั่นเล็กน้อยตอนยืนขึ้น เขายื่นแขนนุ่มป้อมของตนออกมาหน้าจวินอู๋เสียอย่างกล้าๆ กลัวๆ

“หือ” จวินอู๋เสียมองเขาอย่างสงสัย

ดอกบัวขาวสูดลมหายใจเข้าลึก ใบหน้าน้อยๆ ทว่าน่ารักนั่นฉายแววมุ่งมั่นอย่างน่าประหลาด เขาพูดอย่างกล้าหาญว่า

“เชิญกินได้เลยขอรับ!”

“...” กินอะไรนะ

“ข้าคือบัวหิมะซังอวี้ หากท่านกินกลีบดอกบัวของข้า จะสามารถชำระล้างไขกระดูกได้” เจ้าดอกบัวน้อยเชิดหน้าพูดอย่างภาคภูมิใจ

แววตาของจวินอู๋เสียเป็นประกายขึ้นมา ไม่มีใครรู้ดีไปกว่านางอีกแล้วว่าชำระล้างไขกระดูกนั้นยากเย็นเพียงใด ถึงแม้ฝีมือการแพทย์จะดีเยี่ยม สามารถยื้อชีวิตรักษาแผลได้อย่างน่าอัศจรรย์ แต่มันก็ยังมีข้อจำกัดอยู่ดี หากที่ดอกบัวขาวพูดมาเป็นความจริง และมันสามารถชำระสิ่งแปลกปลอมออกไปจากเลือดและไขกระดูกได้ทั้งหมด นี่ไม่ต่างอะไรกับการสร้างกายเนื้อมนุษย์ขึ้นใหม่ แทบจะเปรียบได้กับการเกิดใหม่เลยทีเดียว!

ในโลกก่อนของนาง แม้ว่าเทคโนโลยีและการแพทย์จะถูกพัฒนาไปอย่างก้าวไกลมากแล้ว ทั้งยังมีนักวิทยาศาสตร์มากมายศึกษาวิจัยเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงพันธุกรรมของมนุษย์ แต่ก็ยังไม่มีคนไหนเลยที่ประสบความสำเร็จ สามารถค้นพบวิธีทำให้เลือดกลับมาบริสุทธิ์แบบเดิมได้

ถ้ามันเป็นเรื่องจริง เช่นนั้นเขาก็มีประโยชน์เหลือเกิน!

เพื่อพิสูจน์คำของดอกบัวขาวว่าจริงหรือไม่ จวินอู๋เสียยื่นมือไปจับแขนน้อยนุ่มนิ่มของเขาขึ้นมา ความรู้สึกนุ่มนวลในฝ่ามือทำให้นางแปลกใจอยู่บ้าง แม้นางจะรู้ดีว่าเด็กน้อยตรงหน้าเป็นร่างแปลงของดอกบัวขาว แต่การกินแขนที่เต็มไปด้วยเนื้อของเขาก็ทำให้นางลำบากใจไม่น้อยอยู่ดี

กินเนื้อมนุษย์ นี่ออกจะโหดร้ายเกินไปสักหน่อย

ขณะที่นางค่อยๆ ยกแขนของเขาเข้ามาใกล้ปาก ยังไม่ทันได้กัดลงไป สายตาที่เปรยตามองไปยังเขาก็ได้เห็นเด็กชายตัวน้อยน้ำตาร่วงเผาะ ตัวของเขาสั่นระริกราวต้นหลิวลู่ลม ปากเล็กๆ นั่นถูกกัดจนแตกมีเลือดไหลเป็นทาง

จวินอู๋เสียถอนหายใจแผ่ว ปล่อยแขนเล็กนุ่มนิ่มของเขาลง

“...” นางไม่ใช่ปีศาจกินคน

ดอกบัวขาวได้เตรียมใจที่จะ ‘ถวายร่าง’ ให้กับจวินอู๋เสียแล้ว แต่ตอนที่รู้ว่าไม่มีความเจ็บปวดเกิดขึ้นตามที่คาดไว้ เขาก็รู้สึกหลายอย่างปนเปไปหมด

แม้จะรู้สึกดีใจเหลือเกินที่ไม่โดนกิน

แต่ว่า… 

เจ้านายจะคิดว่าเขาไร้ประโยชน์หรือไม่ จะทอดทิ้งเขาไปหรือเปล่า

เจ้านายคงไม่อยากได้เขาแล้ว!

“ข้า...ข้าไม่เจ็บ” ดอกบัวขาวเร่งอธิบายเสียงแผ่ว

จวินอู๋เสียพิจารณาดวงตาที่ร้องไห้จนแดงก่ำไปทั้งดวงของเขา

“...” ดอกบัวขาวน้อยรู้สึกท้อแท้สิ้นหวังในทันที