ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร
ตอนที่ 170 แย่งชิงจิตวิญญาณ (1)
จวินอู๋เสียขมวดคิ้ว จิตวิญญาณของแมวดำตัวน้อยของนางไม่สมบูรณ์ ก่อนที่มันจะรวมเข้ากับวิญญาณของนาง เสี่ยวเฮยก็เหมือนหุ่นเชิดที่ไม่มีความรู้สึก
ราชสีห์ทองคำยักษ์คือร่างแปลงประเภทหนึ่งของภูติวิญญาณ พูดให้ถูกคือพลังแห่งจิตวิญญาณอย่างหนึ่ง เสี่ยวเฮยกลืนมันลงท้องไป สิ่งที่มันต้องย่อยย่อมไม่ใช่เนื้อหนังหากแต่เป็นจิตวิญญาณ!
ในชาติก่อน จวินอู๋เสียเองก็รู้เรื่องราวเกี่ยวกับการทดลองที่คนบ้าผู้นั้นทำเพียงเล็กน้อย ดูจากอาการปัจจุบันของเสี่ยวเฮย มันเหมือนกับปฏิกิริยาการสังเคราะห์ของสัตว์ร้ายที่สังเคราะห์สำเร็จแล้ว
จวินอู๋เสียส่งพลังของตัวเองเข้าไปในร่างกายของเสี่ยวเฮย ช่วยจัดการจิตวิญญาณของราชสีห์ทองคำยักษ์ที่เพิ่งถูกย่อยเมื่อครู่ให้เรียบร้อย
แมวดำตัวน้อยผล็อยหลับไปอย่างไม่รู้ตัวอีกครั้ง ในความฝัน เต็มไปด้วยความมืดและมันก็ดูเหมือนจะเห็นกลุ่มแสงสีทองค่อยๆ ปรากฏขึ้นจากความมืด
โฮกกก
ราชสีห์ทองคำยักษ์ที่ถูกมันกลืนกินไปแล้วปรากฏตัวขึ้นในความฝัน
เจ้าแมวดำที่ไม่สบายตัวจ้องไปที่มันและรู้สึกตกใจเล็กน้อย มันอยากจะแปลงร่างเป็นสัตว์ร้ายสีดำแล้วเข้าไปขย้ำมันอีกครั้ง แต่กลับพบว่ามันทำไม่ได้
สิงโตตัวใหญ่กระโดดเข้าหาเจ้าแมวดำที่มีขนาดเล็กเท่าฝ่ามือ
เมี้ยววว
เสียงร้องที่น่าตกใจดังมาจากแมวดำตัวน้อยในอ้อมแขนของจวินอู๋เสีย จวินอู๋เสียก้มลงมองแมวดำตัวน้อยในอ้อมแขน และเห็นว่ามันทำหน้านิ่วคิ้วขมวด ปิดตาแน่น ร่างกายแข็งทื่อ และกรงเล็บแหลมคมก็โผล่ออกมาฉีกแขนเสื้อของนางขาดทันที ทิ้งรอยเลือดไว้บนผิวที่ขาวเนียนของนาง
แสงสีทองที่อยู่รอบตัวแมวดำยิ่งมายิ่งสว่างมากขึ้นเรื่อยๆ จวินอู๋เสียสูดลมหายใจเข้าลึกๆ และกอดเจ้าแมวดำตัวน้อยไว้ในอ้อมแขนแน่น ปล่อยให้กรงเล็บของมันทิ้งรอยเลือดไว้บนร่างกายของนางมากมาย
ตั้งแต่ชาติก่อนจนถึงชาตินี้ มีเพียงมันเท่านั้นที่คอยอยู่เคียงข้างนางเสมอ
ไม่ว่าจะต้องข้ามน้ำข้ามทะเล นางก็จะไม่ทิ้งมัน!
“ภูติวิญญาณของเจ้าช่างพิเศษจริงๆ” ทันใดนั้นก็มีน้ำเสียงอารมณ์ดีดังขึ้นที่ข้างหูจวินอู๋เสีย ก่อนที่นางจะรู้สึกตัว นางก็ถูกดึงเข้าไปในอ้อมแขนที่อบอุ่นแล้ว มือใหญ่จับเจ้าแมวดำตัวน้อยที่อยู่ในอ้อมแขนของนางออกไป ให้นางออกห่างจากการข่วนของเจ้าแมวดำ
“เอาคืนมา” จวินอู๋เสียเอื้อมมือออกไปเพื่อแย่งแมวดำตัวน้อยกลับมา แต่แขนที่โอบรอบเอวของนางไว้ยังคงนิ่งและกักนางไว้แน่นในอ้อมแขนของเขา
คางของจวินอู๋เย่าวางอยู่บนไหล่ของจวินอู๋เสียและยกยิ้มมุมปากอย่างมีความสุข
“เจ้าช่วยมันไม่ได้ มันกลืนกินราชสีห์ทองคำยักษ์เข้าไป ดังนั้นมันจึงต้องอาศัยความแข็งแกร่งของตัวเองเพื่อกลืนกินราชสีห์ทองคำยักษ์อย่างสมบูรณ์ แต่ข้าไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะได้เห็นการยึดวิญญาณในที่แบบนี้” ดวงตาที่สวยงามของจวินอู๋เย่าหรี่ลงเล็กน้อยเมื่อได้กลิ่นยาจางๆ จากร่างกายของจวินอู๋เสีย
"ยึดวิญญาณหรือ" ในที่สุดจวินอู๋เสียก็หยุดดิ้น
แม้ว่าจวินอู๋เย่าจะลึกลับ แต่เขาก็ไม่เคยทำร้ายนาง และดูเหมือนว่าเขาจะเข้าใจเรื่องราวมากมายมากกว่าสองพ่อลูกสกุลจวินเสียอีก
“การแย่งชิงภูติวิญญาณของผู้อื่นมาให้ภูติวิญญาณของตัวเองกลืนกิน ไม่เพียงแต่จะช่วยเพิ่มพลังของภูติวิญญาณให้มากขึ้น แต่ยังสามารถซึมซับความสามารถของภูติวิญญาณอีกฝ่ายได้ด้วย” จวินอู๋เย่าโอบกอดจวินอู๋เสียไว้ด้วยความสบายใจและอธิบายให้นางฟังอย่างมีความสุข
แย่งชิงภูติวิญญาณของผู้อื่นหรือ!
จวินอู๋เสียหยุดชะงักไปชั่วครู่ นางเกิดใหม่มานานขนาดนี้ ยังไม่รู้มาก่อนเลยว่ามีเรื่องแบบนี้อยู่ด้วย!
เรื่องที่เสี่ยวเฮยสามารถกลืนกินราชสีห์ทองคำยักษ์ได้ก็อยู่เหนือจินตนาการของนางมากแล้ว และมองจากปฏิกิริยาของมั่วเฉี่ยนยวนและคนอื่นๆ เห็นได้ชัดว่าสิ่งนี้ไม่สามารถเกิดขึ้นได้ในโลกนี้ แต่เพราะเหตุใด ในน้ำเสียงของจวินอู๋เย่ากลับดูเหมือนว่าสิ่งนี้เป็นเรื่องปกติ
“จริงๆ แล้วนี่ไม่ใช่สิ่งที่พวกเจ้าควรรู้ แต่ว่า...ภูติวิญญาณของเจ้าดูเหมือนว่าจะมีพลังแบบนี้มาตั้งแต่เกิด จึงทำให้เรื่องราวมากมายง่ายขึ้น” จวินอู๋เย่ามีความสุขเมื่อมีหญิงงามอยู่ในอ้อมแขนของเขา จึงกล่าวด้วยรอยยิ้ม