ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร

ตอนที่ 202 หยกสงบวิญญาณ (4)

รอยยิ้มที่มุมปากของจวินอู๋เย่ายังคงอยู่ แต่ความอ่อนโยนในดวงตาของเขาหายไปทันทีเหมือนกระแสน้ำที่ไหลไปแล้วไม่ย้อนกลับคืนมาอีก

จวินอู๋เสียผู้ไม่รู้เรื่องราวยังคงกล่าวต่อไปว่า "ครั้งนี้อย่าทำร้ายพวกเขา ข้าแค่ต้องการพบมั่วเฉี่ยนยวนเท่านั้น"

ดีมาก! ที่แท้นางแค่ต้องการให้เขาพานางไปพบกับอดีตองค์รัชทายาทที่สมควรตายนั่น!

ดวงตาของจวินอู๋เย่าเกิดความรู้สึกอยากฆ่าคนขึ้นมาอย่างรุนแรง ดีมาก ข้าจะพานางไปที่นั่นแล้วถือโอกาสสังหารฮ่องเต้องค์ใหม่ที่น่ารำคาญใจนั่นทิ้งไปเสีย

หลังจากไม่ได้ยินคำตอบของจวินอู๋เย่าสักที จวินอู๋เสียก็เงยหน้าขึ้นและมองไปที่เขา เมื่อเห็นความผิดปกติบนสีหน้าของจวินอู๋เย่า จวินอู๋เสียก็ลอบกัดริมฝีปากของตัวเอง

นางลืมไปว่าพวกเขาไม่ใช่คนแปลกหน้าที่เห็นแต่ผลประโยชน์กันอีกแล้ว

หลังจากเกิดใหม่ จวินอู๋เสียก็ได้เรียนรู้วิธีการแสดงออกและอยู่ร่วมกันระหว่างสมาชิกในครอบครัว ยกจวินเสี่ยนและจวินชิงขึ้นมาเป็นตัวอย่าง ริมฝีปากน้อยๆ ของนางอ้าขึ้น ประโยคที่ไม่คาดคิดว่าจะได้ยินเลยดังออกมาจากปากเล็กๆ ของนางอย่างแผ่วเบาว่า

“พี่ชาย”

“…” เหมือนมีฟ้าผ่าลงมากลางใจจวินอู๋เย่า

เมื่อฤดูหนาวผ่านพ้นไป ฤดูใบไม้ผลิก็มาถึง น้ำแข็งและหิมะละลาย ทุกอย่างพลันฟื้นคืนชีพ

ในชั่วพริบตา ความรู้สึกอยากฆ่าคนที่อัดแน่นอยู่เต็มหัวใจก็กลายเป็นแม่น้ำที่ไหลเข้ามาโอบชโลมหัวใจของจวินอู๋เย่า

จวินอู๋เย่าไม่พูดอะไรสักคำ ร่างของเขาโผล่มาปรากฏตัวอยู่ที่ด้านข้างของจวินอู๋เสียพร้อมกับวงแขนทรงพลังที่ยื่นออกไป ทันใดนั้นเขาก็รวบร่างเล็กกะทัดรัดของจวินอู๋เสียเข้ามาในอ้อมแขนของเขา สะกิดเท้าเบาๆ แล้วทะยานออกไปทันที

จวินอู๋เสียเอื้อมมือไปโอบคอของจวินอู๋เย่าไว้โดยไม่รู้ตัว พลังในการกระโดดส่งให้จวินอู๋เย่าขึ้นไปถึงบนท้องฟ้าทันที เขากอดร่างของนางไว้ เยื้องย่างอยู่กลางอากาศโดยมีดวงดาวที่ลอยอยู่เหนือศีรษะของเขาเป็นฉากหลัง แค่ดูก็เหมือนกับว่าจะยื่นมือไปเด็ดมันลงมาได้

“อู๋เสีย” เสียงของจวินอู๋เย่าดังก้องเข้ามาในหูพร้อมกับสายลม

“หือ”

“เรียกอีกครั้ง” มีความคาดหวังในน้ำเสียงที่ทุ้มต่ำและแหบพร่าของเขา

จวินอู๋เสียหยุดชะงักไปครู่หนึ่ง ครุ่นคิดอยู่นานกว่าจะเข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร

"พี่ชาย"

วงแขนที่โอบตัวจวินอู๋เสียไว้ยิ่งรัดแน่นมากขึ้นไปอีก ราวกับว่าเขาต้องการจะหลอมรวมนางเข้าไปเป็นหนึ่งเดียวกับกระดูกและเส้นเลือดของเขา

“ต่อไปเจ้าอยากไปที่ใด อยากทำอะไรพี่ก็จะอยู่ข้างเจ้า ดีหรือไม่” จวินอู๋เย่าก้มศีรษะลงและมองจวินอู๋เสียที่อยู่ในอ้อมแขนของเขา ทั้งๆ ที่เด็กน้อยตัวเบามาก แต่ในขณะนี้เขากลับรู้สึกหนักมากและรู้สึกว่าหากไม่ใช้แรงทั้งหมดที่มี นางก็จะหายไปจากอ้อมแขนของเขาอย่างเงียบๆ

จวินอู๋เสียมองจวินอู๋เย่าที่อารมณ์ไม่ค่อยปกตินัก ในใจก็อดที่จะสงสัยไม่ได้ แต่ไม่นานนางก็เข้าใจ

แม้ว่าบุรุษผู้นี้จะแข็งแกร่งมาก แต่บางทีในใจของเขาอาจเหมือนกับนาง

ครั้งแรกที่นางรู้สึกถึงความรักของจวินเสี่ยนและจวินชิงก็เป็นแบบนี้ไม่ใช่หรือ

นอกจากนางแล้ว จวินอู๋เย่าไม่เคยติดต่อกับใครเลย บางทีความรู้สึกที่เขามีต่อนางอาจเป็นเพราะบุญคุณที่ช่วยชีวิตเขาไว้แล้วกลายมาเป็นความรู้สึกแบบนี้

จวินอู๋เสียผู้มีความฉลาดทางอารมณ์ติดลบได้เชื่อมโยงความผิดปกติของจวินอู๋เย่ากับประสบการณ์ของนางในทันที

“อืม” นางพยักหน้าเล็กน้อย

นางมีท่านปู่และท่านอาเล็ก และบางทีนางอาจจะมีท่านพ่อในอนาคต จึงไม่แปลกใจถ้านางจะมีพี่ชายเพิ่มขึ้นมาอีกคน

จวินอู๋เย่ายิ้มด้วยความพอใจ เขาไม่รู้ว่าเพราะอะไรที่ทำให้เด็กน้อยที่โง่เขลาคนนี้เข้าใจเสียที แต่ไม่ว่าด้วยเหตุผลอะไร ตอนนี้เขารู้สึกดีมาก

คนสองคนที่อยู่ใกล้ชิดกัน กลับมีความเข้าใจที่สวนทางกันอย่างสิ้นเชิงกับคำว่า ‘พี่ชาย’

ในจวนหลินอ๋อง แมวดำตัวน้อยนั่งอยู่ในลานมองขึ้นไปที่จุดดำที่เล็กลงเรื่อยๆ บนท้องฟ้าแล้วหนวดของมันก็สั่นไปมา

เจ้านายถูกคนโรคจิตลักพาตัวไปอีกแล้ว

เจ้านาย ท่านไม่ต้องการข้าแล้วหรือ

เอาข้าไปด้วยสิ!

เจ้าดอกบัวขาวน้อยที่ยืนอยู่ด้านข้างค่อยๆ ขยับขาป้อมสั้นของมันไปทางตู้เก็บยอดสุราธาราหยกที่อยู่ในห้องอย่างเงียบเชียบ