ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร

ตอนที่ 199 หยกสงบวิญญาณ (1)

ตามคำขอของจวินอู๋เสีย ร่างของจวินกู้ถูกวางไว้ในลานเรือนพักของนาง เพราะนางไม่สามารถสัมผัสกับหยกวิญญาณได้ จวินอู๋เสียจึงทำได้เพียงตรวจสอบร่างกายของจวินกู้เท่านั้น

ผลจากการตรวจสอบที่ออกมาเกินความคาดหมาย ร่างกายของจวินกู้เหมือนถูกแช่แข็งทันทีที่เสียชีวิต อวัยวะทุกส่วนในร่างกายอยู่ในสภาพสมบูรณ์พร้อมโดยไม่มีความเสียหายใดๆ ทั้งสิ้น

สิบปี ไม่ใช่สิบวัน นอกเหนือจากสาเหตุที่มาจากหยกวิญญาณแล้ว จวินอู๋เสียก็คิดไม่ออกเลยว่ายังมีเหตุผลอะไรที่ทำให้ร่างกายของจวินกู้สมบูรณ์ไม่เสียหายเยี่ยงนี้

จากการสัมผัสกับหยกวิญญาณของจวินอู๋เสียแล้ว หยกวิญญาณมีแรงดึงดูดอย่างมากต่อจิตวิญญาณที่ไม่เสถียร ในวันที่จวินกู้เสียชีวิต จวินกู้ถูกส่งตัวกลับมาที่จวนหลินอ๋องทันทีและถูกนำตัวบรรจุลงในโลงศพในตอนเช้าของวันถัดมา ตั้งแต่นั้นมาหยกวิญญาณชิ้นนั้นก็ถูกวางอยู่บนร่างของจวินกู้มาโดยตลอด

จวินอู๋เสียมีเหตุผลที่จะเชื่อว่าในเวลานั้นจิตวิญญาณของจวินกู้ยังไม่ได้สลายไปอย่างสมบูรณ์ และจิตวิญญาณของเขาอาจจะถูกดูดเข้าไปในหยกวิญญาณ!

หากสามารถค้นหาจิตวิญญาณของจวินกู้ได้ ในขณะที่ร่างกายของเขาถูกรักษาไว้เป็นอย่างดี การทำให้จวินกู้ฟื้นคืนชีพก็มิใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้!

แต่ตอนนี้จวินอู๋เสียกำลังประสบกับปัญหาอย่างหนึ่ง

นางไม่สามารถสัมผัสกับหยกวิญญาณโดยตรงได้ เมื่อนางสัมผัสหยกวิญญาณแล้ว หยกวิญญาณจะดึงจิตวิญญาณของนางออกไปทันที จวินอู๋เสียทำไม่ได้แม้แต่จะตรวจสอบลายเส้นที่อยู่ด้านหลังของหยกวิญญาณด้วยซ้ำ

สำหรับหยกวิญญาณอันลึกลับนี้ จวินอู๋เสียทำได้เพียงจ้องมองมัน แต่การคาดเดามากมายที่ค้างคาอยู่ในใจของนางทำให้นางไม่อาจข่มตานอนหลับได้

ดอกบัวขาววิ่งเท้าเปล่าไปที่โลงศพ เขายืนเขย่งเท้าแล้วยื่นศีรษะมองไปที่ใบหน้าอันสงบของจวินกู้ เขามองไปที่จวินกู้แล้วสลับกับจวินอู๋เสียไปมา ดวงตาใสซื่อบริสุทธิ์ของเด็กน้อยเบิกกว้างขึ้นด้วยความประหลาดใจ

“เจ้านาย พี่ชายคนนี้เหมือนท่านมาก”

ดอกบัวขาวน้อยเคยเห็นจวินเสี่ยน จวินชิงและจวินอู๋เย่ามาก่อน เขาเคยเห็นทุกคนที่มีสายเลือดเดียวกันกับจวินอู๋เสีย แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นคนที่มีใบหน้าเหมือนกับจวินอู๋เสียมากเยี่ยงนี้

พี่ชายรึ…

จวินอู๋เสียมองเจ้าดอกบัวขาวน้อยที่มีใบหน้าไร้เดียงสา นางยื่นมือออกไปลูบศีรษะทุยของเขาเบาๆ แล้วกล่าวว่า "เขาเป็นท่านพ่อของข้าต่างหาก"

พี่ชายอะไร สถานะมันต่างกันเกินไป!

“ท่านพ่อหรือ” ดอกบัวขาวน้อยเอียงศีรษะ เขาถามต่อว่า “แต่ท่านพ่อของเจ้านายทำไมถึงมีสิ่งของจากโลกภูติวิญญาณของพวกข้าเล่า”

จวินอู๋เสียผงะไปครู่หนึ่ง “สิ่งของจากโลกภูติวิญญาณหรือ”

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่จวินอู๋เสียได้ยินคำว่าโลกภูติวิญญาณจากปากของเจ้าดอกบัวขาวน้อย แม้ว่านางจะไม่รู้ว่ามันคือที่ใด แต่ก็ไม่ยากที่จะคาดเดาจากคำพูดดอกบัวขาวน้อยว่าโลกภูติวิญญาณเป็นสถานที่ที่ภูติวิญญาณอาศัยอยู่ร่วมกัน

สถานที่ที่ภูติวิญญาณอาศัยอยู่ จวินอู๋เสียเคยได้ยินจากปากของเจ้าดอกบัวขาวเท่านั้น นางเคยถามจวินเสี่ยนและจวินชิง แต่ก็ดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่เคยได้ยินเรื่องโลกภูติวิญญาณนี้มาก่อน

แต่ก็เข้าใจได้ เพราะภูติวิญญาณของคนทั่วไปไม่ใช่อาวุธก็เป็นสัตว์ร้าย แม้ว่าภูติวิญญาณทั้งสองประเภทนี้สามารถมีปฏิสัมพันธ์กับเจ้านายของพวกมันได้ แต่ก็ไม่มีทางสนทนาได้อย่างแน่นอน แม้ว่าเจ้าดอกบัวขาวจะเป็นภูติวิญญาณประเภทพฤกษา แต่ด้วยความพิเศษที่สามารถจำแลงกายเปลี่ยนร่างเป็นมนุษย์ ความสามารถนี้จึงทำให้จวินอู๋เสียได้ยินเสียงจากภูติวิญญาณที่คนอื่นไม่สามารถได้ยิน

“นั่นมิใช่หยกสงบวิญญาณหรือ” ดอกบัวขาวน้อยใช้มือและขาที่ป้อมสั้นอวบอ้วนของเขาตะเกียกตะกายปีนเข้าไปในโลงศพ นิ้วเล็กๆ ราวกับน้ำนมชี้ไปที่หยกวิญญาณครึ่งหนึ่งที่อยู่ในปากของจวินกู้ “แต่ว่า...ทำไมหยกสงบวิญญาณชิ้นนี้ถึงถูกทำลายเหลือแค่ครึ่งเดียวกัน” เจ้าดอกบัวขาวน้อยเกาศีรษะด้วยความงุนงงไม่เข้าใจ