บทที่ 2 หนีเป็นยุทธวิธีที่ดีที่สุด

ยามค่ำคืนที่จวนองค์ชายเฉิน

องครักษ์พาหมอหลวงมาถึง รีบเปิดประตูห้องอย่างเร่งรีบ แต่พอเข้าไปได้แค่ก้าวเดียวก็รีบถอยกลับออกมาพร้อมปิดประตูในทันที การเคลื่อนไหวทั้งหมดเป็นไปอย่างรวดเร็วและต่อเนื่อง

แต่หลังจากการกระทำดังกล่าว ลมหายใจของเขาก็หอบเล็กน้อย ใบหน้าแดงระเรื่อ

หมอหลวงที่อายุเลยสี่สิบปีแล้วก็ยังมีใบหน้าแดงเรื่อจากภาพที่เห็นเพียงแวบเดียว

ผ่านไปครู่ใหญ่จึงเอ่ยปากว่า "ไม่ใช่บอกว่าองค์หญิงหวังป่วยเป็นโรคหัวใจหรอกหรือ? แต่องค์ชายหวังกับองค์หญิงหวัง..."

หมอหลวงพูดไม่ออกอีกต่อไป

องครักษ์ก็พูดไม่ออกเช่นกัน

เขาจะไปบอกได้อย่างไรว่า องค์ชายของเขากำลัง...ร่วมรักกับศพ?!

ติดตามองค์ชายหวังมาตั้งแต่เด็ก ไม่เคยรู้เลยว่าองค์ชายมีรสนิยมแบบนี้?!

องครักษ์กับหมอหลวงยืนจ้องตากันอยู่หน้าประตู ไม่กล้าเข้าไป แต่ก็ไม่กล้าเดินจากไป

ได้ยินแต่เสียงจากในห้องดังต่อเนื่องไปตลอดทั้งคืน

...

วันรุ่งขึ้น ยามเช้า

เย่ชีฉือไม่ได้ตื่นขึ้นมาเองอย่างแน่นอน

ทั่วร่างของเธอปวดเมื่อยไปหมด ร่างกายเหมือนถูกล้อรถบดทับ อยากจะนอนหลับไปให้ตาย

แต่ในความฝัน จู่ๆ ก็มีเถาวัลย์มารัดคอเธอไว้ ทำให้หายใจไม่ออก เธอพยายามดิ้นรนต่อสู้ แต่ไม่ว่าจะดิ้นอย่างไรก็เหมือนจับต้องอะไรไม่ได้ ไม่สามารถกำจัดเถาวัลย์ที่รัดคอเธออยู่ได้

เย่ชีฉือตกใจจนลืมตาขึ้นมาทันที

พอลืมตาขึ้นมา เธอก็ยิ่งตกใจหนักกว่าเดิม

ในระยะประชิด คือใบหน้าเย็นชาและโหดเหี้ยมของชายคนหนึ่ง พร้อมกับสีหน้าที่ราวกับอยากจะฆ่าเธอให้ตาย

และสาเหตุที่เธอรู้สึกหายใจไม่ออก ก็เพราะถูกเขาบีบคอไว้นั่นเอง

แม่ง

เสี่ยวจิ่นสิงคนบ้านี่

แต่เช้าก็เริ่มฆ่าคนแล้ว

เย่ชีฉือพยายามต่อสู้สุดกำลัง ตอนนี้คอของเธอถูกเขาบีบแน่น แรงมากจนผลักไม่ออก

เห็นว่าตัวเองกำลังจะถูกเสี่ยวจิ่นสิงฆ่าตาย เย่ชีฉือก็ยกขาขึ้นทันที

ชายที่เดิมทีกดทับอยู่บนตัวเธอ สีหน้าเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว

เย่ชีฉือเตะโดนจุดสำคัญพอดี

ชายคนนั้นเกือบจะเป็นลมไปด้วยความเจ็บปวด

แต่ก็เพราะความเจ็บปวดนั้น ทำให้เขาต้องปล่อยมือ แล้วรีบเอามือไปปิดบริเวณที่บาดเจ็บ ใบหน้าบิดเบี้ยวไปหมด

เย่ชีฉือรีบลุกขึ้นจากเตียง ถอยห่างจากคนบ้านี่ไปหลายก้าว

"เย่ชีฉือ เจ้ากล้าโจมตีข้าเชียวรึ!" เสี่ยวจิ่นสิงตะโกนด้วยความโกรธเกรี้ยว

ถ้าฉันไม่โจมตีแก ฉันก็กลายเป็นศพแล้ว

เย่ชีฉือไม่อยากเสียเวลาพูดจากับเสี่ยวจิ่นสิง

ตอนนี้หนีไปก่อนเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด

ใครจะรู้ว่าคนบ้านี่จะทำอะไรเพื่อฆ่าเธออีกในวินาทีถัดไป

เย่ชีฉือวิ่งตรงไปที่ประตูทันที

"หยุดนะ!" เสี่ยวจิ่นสิงโกรธจนแทบคลั่ง

ความโกรธของเขาในตอนนี้ ทำให้เย่ชีฉือต้องชะงักฝีเท้า

อย่างไรก็ตาม เสี่ยวจิ่นสิงพิการแบบนี้ ก็ไม่มีทางลงจากเตียงมาฆ่าเธอได้อยู่แล้ว

เธอหันกลับไปมองเสี่ยวจิ่นสิง "องค์ชายหวังมีอะไรจะสั่ง?"

"ใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยก่อนแล้วค่อยไปให้พ้น!" เสี่ยวจิ่นสิงสั่ง

เย่ชีฉือเพิ่งรู้ตัวว่าตอนนี้เธอ...ไม่ถึงกับเปลือยเปล่า แต่ก็ถือว่าแทบจะไม่มีอะไรปกปิดร่างกาย

เมื่อคืนผู้ชายคนนั้นที่ปากบอกว่าไม่ต้องการ แต่ร่างกายกลับซื่อสัตย์กว่าใคร

เย่ชีฉือกัดฟัน

ไอ้คนบ้านี่ จะฆ่าเธอแล้วยังมาสนใจว่าเธอใส่เสื้อผ้าหรือเปล่า?!

กระบวนความคิดช่างแปลกประหลาดจริงๆ

เย่ชีฉือวิ่งกลับไปหยิบเสื้อผ้าที่กองอยู่บนพื้น เสื้อผ้าที่ซับซ้อนเกินไป อย่าว่าแต่จะใส่เลย ตอนนี้เธอยังสงสัยว่าเมื่อคืนเสี่ยวจิ่นสิงถอดออกได้อย่างไร

"ยังไม่ใส่อีก?!" เสี่ยวจิ่นสิงดูเหมือนจะฟื้นจากความเจ็บปวดแล้ว

เขาลุกขึ้นนั่งบนเตียงอย่างสง่างาม

เส้นผมสีดำยาวไหลผ่านใบหน้าของเขา ตกลงบนกระดูกไหปลาร้าที่เปลือยเปล่า ภาพนี้ไม่ว่าจะมองอย่างไรก็ให้ความรู้สึกเหมือน...คนงามที่ยั่วยวนอารมณ์

ดวงตาของเย่ชีฉือหยุดชะงักไปชั่วขณะ

เมื่อคืนตั้งแต่เธอลืมตาขึ้นมา เธอก็รีบร้อนมีชีวิตอยู่ตลอดเวลา ไม่มีเวลาได้มองหน้าเสี่ยวจิ่นสิงให้ชัดๆ

ในหนังสือบอกแค่ว่าเสี่ยวจิ่นสิงมีใบหน้าขาวผ่อง ริมฝีปากแดงดั่งทาชาด สายตาเต็มไปด้วยเสน่ห์ คิ้วเต็มไปด้วยเล่ห์เหลี่ยม เปรียบดั่งดอกท้อที่กดทับดอกไม้ทะเล งามสง่าดั่งหยกเหนือสายลม ยากที่จะบรรยายออกมาเป็นคำพูด

ที่แท้ความงามที่ยากจะบรรยาย ก็คือไม่สามารถหาคำพูดใดมาอธิบายความงดงามเหนือโลกของเขาได้

ดูเหมือนไม่ว่าจะใช้คำไพเราะหรูหราแค่ไหน ก็ไม่อาจเทียบได้กับความงามของชายตรงหน้า

และความตะลึงของเย่ชีฉือในตอนนี้ ไม่ได้เกิดจากการตกตะลึงในความงามเท่านั้น

เธอไม่เคยคิดเลยว่า คนคนนี้จะมีหน้าตาเหมือนแฟนคนแรกของเธอไม่มีผิดเพี้ยน

เธอคิดว่าใบหน้าที่เห็นเมื่อคืนตอนลืมตาขึ้นมา เป็นเพียงภาพหลอนของเธอเท่านั้น

"เย่ชีฉือ!" เสี่ยวจิ่นสิงถูกอันหนิงจ้องตาไม่กะพริบจนสีหน้าเคร่งขรึม

เย่ชีฉือได้สติ

เธอกลืนน้ำตาลงไปอย่างไม่ให้ใครสังเกตเห็น

มุมปากยังยิ้มเล็กน้อย ดูเหมือนกำลังปกปิดอารมณ์ของตัวเอง

เธอจะไปหวังอะไรได้ ว่าชายคนนั้นจะตายแล้วข้ามมิติมาในนิยายได้!

โลกนี้จะมีเรื่องดีๆ แบบนั้นที่ไหนกัน

เธอค่อยๆ เม้มริมฝีปาก กลับมาสู่ความสงบอีกครั้ง

อารมณ์ที่เสียการควบคุมไปเพียงเล็กน้อยเมื่อครู่ ดูเหมือนเป็นเพียงภาพลวงตา

เสี่ยวจิ่นสิงขมวดคิ้วเล็กน้อย

ผู้หญิงคนนี้เมื่อไหร่ถึงจะสามารถควบคุมอารมณ์ได้เก่งขนาดนี้

แต่ก่อนอะไรก็แสดงออกทางสีหน้าหมด ไม่เคยรู้จักการปกปิด

"ฉันใส่ไม่เป็น" เย่ชีฉือเอ่ยปาก "หรือว่า คุณจะช่วยฉัน?"

"เจ้าคิดจะก่อกบฏรึ! เจ้ามีสิทธิ์อะไรให้ข้าช่วยเจ้าใส่เสื้อผ้า!" เสี่ยวจิ่นสิงโกรธจัด ทำท่าเหมือนอันหนิงทำให้ศักดิ์ศรีของเขาแปดเปื้อน

"ใครถอดก็ต้องใส่กลับคืน! แม่ของเจ้าไม่เคยสอนหรือว่า ทำอะไรต้องทำให้ดีตั้งแต่ต้นจนจบ?!" เย่ชีฉือก็โกรธจนทนนิสัยแย่ๆ ของเสี่ยวจิ่นสิงไม่ไหวแล้ว!

พอพูดจบ

เย่ชีฉือก็รู้สึกว่าสีหน้าของเสี่ยวจิ่นสิงไม่ถูกต้องแล้ว

เขาจ้องเธอเขม็ง กำหมัดแน่นจนเส้นเลือดปูดโปน ข้อนิ้วขาวซีด

ไอ้หมอนี่

โกรธแล้ว

ดูเหมือนจะไม่ใช่แค่โกรธด้วย

เย่ชีฉือก็รู้ว่าการอาศัยอยู่ในบ้านคนอื่น การรักษาชีวิตสำคัญที่สุด

เธอรีบหยิบเสื้อผ้ามาใส่อย่างลวกๆ ใส่ได้ไม่เรียบร้อยนักแต่ก็พอจะนับว่าใส่แล้ว พอใส่เสร็จก็วิ่งออกไปทันที เปิดประตูอย่างรุนแรง

ด้านนอกประตู องครักษ์และหมอหลวงที่กำลังจะหลับอยู่แล้ว ได้ยินเสียงประตูก็รีบยืนตรงทันที

องครักษ์เห็นเย่ชีฉือในตอนนั้น ลูกตาแทบจะถลนออกมา

องค์หญิงหวัง องค์หญิงหวังเป็น เป็น เป็น...ผีลุกขึ้นมาจากความตายหรือ?!

เมื่อคืนนี้ไม่ใช่ ไม่ใช่ ไม่ใช่...การร่วมรักกับศพใช่ไหม?!

"องค์หญิงหวัง องค์ชายหวังบอกว่าท่านมีอาการโรคหัวใจกำเริบ ขอให้ข้าได้ตรวจอาการท่านสักหน่อยได้หรือไม่?" หมอหลวงค้อมตัวคำนับ

เย่ชีฉือชะงัก

ในหนังสือ หลังจากเย่ชีฉือตาย หมอหลวงก็มาตรวจดู เสี่ยวจิ่นสิงยังแสดงท่าทางเศร้าโศกเสียใจอย่างสุดซึ้ง ตอนอ่านหนังสือก็ไม่ได้รู้สึกอะไร เพราะเย่ชีฉือไม่มีบทบาทอะไรมากในเรื่องจึงไม่มีความรู้สึกร่วม แต่ตอนนี้กลับรู้สึกว่าเย่ชีฉือคนนี้ช่างน่าสงสารเหลือเกิน

น่าเสียดายที่ในเนื้อเรื่องเดิม เย่ชีฉือรักเสี่ยวจิ่นสิงมากเหลือเกิน!

"แกสิที่เป็นโรคหัวใจ ทั้งครอบครัวแกนั่นแหละเป็นโรคหัวใจ!" เย่ชีฉือโกรธจนแทบระเบิด ทิ้งคำพูดไว้แล้วเดินจากไปอย่างรวดเร็ว

"..."

"เสี่ยวอู่!" จากในห้อง จู่ๆ ก็มีเสียงเย็นชาดังออกมา

องครักษ์รีบตอบรับทันที "ขอรับ องค์ชายหวัง"

แล้วรีบเข้าไปในห้อง

ในห้อง ทุกอย่างยับเยิน ถ้าไม่ใช่เพราะองค์หญิงหวังเดินออกมาอย่างมีชีวิตชีวา เสี่ยวอู่คงจะเชื่อจริงๆ ว่าองค์ชายของเขามีรสนิยมแปลกๆ

"องค์ชายหวัง" เสี่ยวอู่คุกเข่าคำนับ

"ส่งยาต้มป้องกันการตั้งครรภ์ไปให้เย่ชีฉือ" เสี่ยวจิ่นสิงสั่ง

"ขอรับ" เสี่ยวอู่รับคำสั่ง ไม่กล้าถามอะไรเพิ่มเติม

แต่ก็อดสงสัยไม่ได้ว่า หลังจากเขาจากไปเมื่อคืน เกิดอะไรขึ้นกันแน่?!

องค์ชายหวังกับองค์หญิงหวังไปอยู่บนเตียงเดียวกันได้อย่างไร?

แล้วต่อไป ยังต้องลอบสังหารองค์หญิงหวังอีกหรือไม่?!